Το Ancestors Legacy είναι ένα από εκείνα τα παιχνίδια που μπορεί να είναι σχετικά εύκολο να το ξεχωρίσεις. Είναι ένα RTS σε μια κονσόλα, πράγμα που σημαίνει ότι αντιμετωπίζετε πάντα την απόλυτη ευελιξία ενός ποντικιού και του πληκτρολογίου. Είναι ένα σύγχρονο RTS στριμωγμένο στο Switch, που σημαίνει ότι τα γραφικά δέχονται ένα χτύπημα και η καρδιά πολλών παικτών από τα περισσότερα παιχνίδια RTS απουσιάζει. Μπορεί να είναι λίγο δύσκολο να καταλάβετε τι συμβαίνει στη λειτουργία χειρός κατά καιρούς και τα έπιπλα της οθόνης είναι πολύ απασχολημένα. Πρόστιμο. Τραχιές άκρες και χαρακτηριστικά που λείπουν. Αλλά σε λίγες ώρες και το απολαμβάνω πραγματικά.
Εν μέρει αυτό οφείλεται στο ότι η πρώτη από τις τέσσερις φατρίες –υπάρχουν οκτώ καμπάνιες, δύο για κάθε φατρία– είναι οι Βίκινγκς, πράγμα που σημαίνει ότι πέρασα ένα ελαφρώς συννεφιασμένο πρωινό με ανθρώπους που έχουν ένδοξα γένια και αξέχαστες επωνυμίες και που τους αρέσει να τρέχουν ουρλιάζοντας σε επικίνδυνες καταστάσεις. Καταιγίδα στις άμυνες, πλαγιά τους τοξότες; Αυτοί είναι στόχοι αποστολής από οποιοδήποτε μεσαιωνικό RTS. Αλλά μετά φτάνεις να κάψεις τα σπίτια και να πυρπολήσεις την εκκλησία και είσαι σαν: ω ναι, έχω διαβάσει ότι στους Βίκινγκς αρέσει να κάνουν αυτά τα πράγματα.
Το κρίσιμο, όμως, δεν είναι μόνο η ευχαρίστηση του εκφοβισμού της τεχνητής νοημοσύνης. Σίγουρα, οι Βίκινγκς είναι φτιαγμένοι για εκείνη τη στιγμή RTS-on-easy-με-ένα-ανειδίκευτο-παίχτη, όπου ομαδοποιείς όλες τις μονάδες σου και τις πετάς προς μία κατεύθυνση. Καλό πράγμα επίσης. Μου αρέσει! Στη συνέχεια, όμως, η πρώτη αποστολή τελειώνει με μια υποχώρηση και η δεύτερη αποστολή σας βλέπει να ελέγχετε μια μικροσκοπική ομάδα στρατιωτών και να περπατάτε γύρω από τα σκοτεινά βροχερά δάση ενός ξένου βασιλείου λεηλατώντας τρόφιμα, σκουπίζοντας για να τα βγάλετε πέρα και να αυξήσετε τις δυνάμεις σας. Οι εχθρικές περιπολίες σε βάζουν να κρύβεσαι σε φράκτες. Η καλύτερη επιλογή είναι συχνά να παραλείψετε έναν καβγά αντί να εμπλακείτε. Οι Βίκινγκς το έκαναν και αυτό; Είναι μια ωραία υπενθύμιση του φάσματος των αποστολών παιχνιδιών στρατηγικής, ακόμη και απλοποιημένες όπως είναι.
Νομίζω δηλαδή ότι έχω κολλήσει. Είμαι έτοιμος να ασχοληθώ με ένα βελτιωμένο παιχνίδι πόρων και αρχίζω να καταλαβαίνω τον τρόπο με τον οποίο οι σκανδάλες και τα κουμπιά προσώπου χρησιμοποιούνται για τη μετακίνηση μεταξύ των μονάδων και την επιλογή ομάδας, σύροντας ένα πλαίσιο και στη συνέχεια ζωγραφίζοντας τις επιθυμητές μονάδες με ένα γρήγορο χτύπημα του αντίχειρα. Θέλω να μάθω τι επιφυλάσσουν οι διάφορες φατρίες για μένα και θέλω να σκάψω σε αψιμαχίες για έναν παίκτη που εξακολουθούν να φαίνονται γεμάτες με λεπτομέρειες για να τις προσαρμόσω και να τις κάνω βιολί ακόμα κι αν δεν υπάρχει κανένας άλλος εκεί έξω για να παίξω.
Παραδόξως, παρόλο που παίζω στην τηλεόραση, υπάρχει κάτι μαγικό στο ότι όλα αυτά στριμώχνονται στο διακόπτη. Ένα RTS για Switch, ένα RTS εν κινήσει, το οποίο δεν έχει περιοριστεί στο απόλυτο πιο γυμνό. Λατρεύω την ιδέα των Βίκινγκς στο πίσω μέρος, που αναζητούν πόρους και επιλέγουν το δρόμο τους ανάμεσα σε περιπολίες. Υποψιάζομαι ότι σε λίγους μήνες από τώρα θα το λατρέψω ακόμα περισσότερο παίζοντας όλα στο λεωφορείο, με καλύτερο χειρισμό στις στρατηγικές μου και την πραγματική θάλασσα και την ακτογραμμή που τρέχει έξω.
