Ένας φίλος μου πρόσφατα μου είπε πώς είναι να πέφτεις από ένα skateboard στα σαράντα σου. Ακούστε: είναι ένα συμβάν. Το θυμάσαι. Ουφ! Και θυμάστε τι ακολουθεί. Αλίμονο τόσο παχύ και επώδυνο που είναι σχεδόν ορυκτό. Αλίμονο που ρίχνει μια σκιά όταν τα αναπνέεις όλα. Η πτώση είναι γρήγορη αλλά η ανάκαμψη απαιτεί χρόνο. Χαλαρώνετε από το χοντρό πάτωμα, μαζεύετε τα γυαλιά σας και τα πράγματα που υπήρχαν στις τσέπες σας και μετά βρίσκετε ένα μέρος για να καθίσετε και κάθεστε για πολλή ώρα. Τι κάνεις τόσο καιρό; Ετοιμάζεσαι. Ετοιμάζεστε να αρχίσετε να ζείτε ξανά, προετοιμαζόμενοι να αντιμετωπίσετε την απαίσια προοπτική μιας ακόμα περισσότερης ζωής. Το να πέφτεις από ένα σκέιτμπορντ στα σαράντα σου σε κάνει να νιώθεις ότι ένας από τους άθλιους άθλιους Ρέμπραντ ήταν τόσο καλός στη ζωγραφική.
Από τον έναν κύριο στον άλλο: Ο Spelunky το κάνει και αυτό. Το playthrough –συχνά μεγάλο, που στα Spelunky μιλάμε σημαίνει, ωχ, και έξι λεπτά– που φαινόταν τόσο υποσχόμενο και τελείωσε τόσο ξαφνικά, με μια τέτοια ζωηρή και καταστροφική καταστροφή. Αφήνεις κάτω το μπλοκ και αναβοσβήνεις και μετά βρίσκεις μια ήσυχη γωνιά, ελπίζουμε κάτω από τις διάστικτες σκιές ενός διαφαινόμενου τέρατος. Κάθεσαι και αφήνεις το δωμάτιο να χτυπάει, να τρίζει και να ηρεμεί, και αφήνεις τον χρόνο να κυλήσει γύρω σου. Γιατί αυτό είναι κάτι από το οποίο πρέπει να ανακάμψεις. Γίνεσαι Ρέμπραντ. Θα χρειαστούν περισσότερα από λεπτά για να επιστρέψετε από αυτό. Μπορεί να πάρει ώρες.
Υπάρχουν πολλά πράγματα στο Spelunky 2 – από πολλές απόψεις είναι A Lot of Stuff: The Video Game – ωστόσο ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα σε όλο αυτό – ένα από τα πράγματα που είναι πιο πιθανό να δημιουργήσουν τις ηχώρες του Rembrandt Run – είναι ένα απλό τμήμα του διαδρόμου. Μερικές φορές, ενώ εξερευνάτε τα πρώτα επίπεδα αυτού του διαδικαστικού platformer, μια τολμηρή προσπάθεια να συνεχίσετε ένα από τα ελάχιστα παιχνίδια Tetris Tier εκεί έξω, θα συναντήσετε αυτό το απλό τμήμα του διαδρόμου και θα περπατήσετε κάτω από αυτό και ανεξάρτητα από πόσο καλές ήταν οι πιθανότητές σου πριν από ένα δευτερόλεπτο, θα συναντήσεις κάτι που σε σκοτώνει αρκετά γρήγορα. Όχι για κάποια παγίδα ή κάποιο κόλπο, αλλά γιατί δεν είχες προετοιμαστεί για τον συγκεκριμένο διαδικαστικό εφιάλτη που ερχόταν στο δρόμο σου. Η αράχνη και οι νυχτερίδες που σε γοητεύουν. Οι τυφλοπόντικες – οι μύες – που έχουν αλληλεπιδράσει άσχημα με μια ακανθώδη σαύρα. Η γαλοπούλα που προσπάθησε να βοηθήσει αλλά δεν βοήθησε. Ο διάδρομος δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, απλά είναι λίγο πολύ χαμηλά για να σας επιτρέψει να αντιμετωπίσετε κάτι με ταχύτητα. Ή αν μαντεύετε τον εαυτό σας. Ή αν μαντεύετε τον εαυτό σας με ταχύτητα.
