Ancestors Legacy estas unu el tiuj ludoj, kiujn ĝi povus esti relative facile disigi. Ĝi estas RTS sur konzolo, kio ĉiam signifas, ke vi estas kontraŭ la tuta fleksebleco de muso kaj klavaro. Ĝi estas moderna RTS premplatigita sur Ŝaltilo, kio signifas, ke la bildoj trafas kaj la plurludanta koro de plej multaj RTS-ludoj forestas. Povas esti iom malfacile konstati, kio okazas en portebla reĝimo foje kaj la ekranmeblo estas tre okupata. Bone. Malglataj randoj kaj mankantaj trajtoj. Sed post kelkaj horoj kaj mi vere ĝuas ĝin.
Parte tio estas ĉar la unua el kvar frakcioj – estas ok kampanjoj, du por ĉiu frakcio – estas la vikingoj, kio signifas, ke mi pasigis iomete nuban matenon kun homoj, kiuj havas glorajn barbojn kaj memorinde prognomojn kaj kiuj ŝatas kuri. kriante en danĝerajn situaciojn. Ŝtormu la defendojn, flanken la pafarkistojn? Ĉi tiuj estas misiaj celoj de iu ajn mezepoka RTS. Sed tiam oni ekbruligas la domojn kaj ekbruligis la preĝejon kaj oni diras: ho jes, mi legis, ke vikingoj ŝatas fari ĉi tion.
Esence, tamen, ne temas nur pri la plezuro ĉikani la AI. Certe, vikingoj estas faritaj por tiu RTS-on-facila-reĝimo-kun-sensperta-ludanta momento kie vi grupigas ĉiujn viajn unuojn kaj ĵetas ilin en unu direkton. Bona afero ankaŭ. Mi amas tion! Sed tiam la unua misio finiĝas per retiriĝo kaj la dua misio vidas vin kontroli etan grupon da soldatoj kaj labori ĉirkaŭ la malluma pluva arbaro de fremda regno ŝtelante manĝaĵojn, forkaptante por sukcesi kaj kreskigi viajn fortojn. Malamikaj patroloj kaŝas vin en heĝoj. La pli bona elekto estas ofte transsalti batalon prefere ol engaĝiĝi. Vikingoj faris tion anka? Ĝi estas bela memorigilo pri la gamo de strategiludaj misioj, eĉ simpligita kiel ĝi estas.
Alivorte, mi pensas, ke mi estas hokita. Mi pretas okupiĝi pri simpligita rimedludo, kaj mi komencas kompreni la manieron, ke la ellasiloj kaj vizaĝaj butonoj estas uzataj por moviĝi inter unuoj kaj grupelekto, trenante skatolon kaj poste pentrante deziratajn unuojn per rapida piko de la dikfingro. Mi volas scii, kion la malsamaj frakcioj rezervas por mi, kaj mi volas fosi en unu-ludantaj bataletoj, kiuj ankoraŭ aspektas plenplenaj de detaloj por ĝustigi kaj ludi eĉ se estas neniu alia por ludi.
Strange, kvankam mi ludas en la televido, estas io magia en ĉio ĉi pretigita sur la Ŝaltilo. RTS por Ŝaltilo, RTS on-the-go, kiu ne estis reduktita al la plej absoluta el ostoj. Mi amas la ideon de vikingoj sur la malantaŭa piedo, eltrovante rimedojn kaj elektante sian vojon inter patroloj. Mi suspektas ke post kelkaj monatoj mi eĉ pli amos ĝin ludante ĉion sur la buso, kun pli bona pritrakto pri miaj strategioj kaj la reala maro kaj marbordo rapidantaj preter ekstere.
