Ĉu plani antaŭen, aŭ simple ensalti? Umurangi Generation estas ludo pri fotado, kaj je la komenco de ĉiu nivelo vi povas komenci, se vi deziras, rigardante la liston de specifaj objektoj, kiujn vi petas fari. Ĉi tiuj estas la premioj por vi liveri. Du unu-uzeblaj fotiloj. Skettabuloj. Du katoj, sed prenitaj per teleobjektivo. Pistujo kaj ĉaspafilo kaj – he atendu, kio?
Do vi povas iri en ĉio metoda. Vi povas jugi vin al la dek-minuta tempolimo ĉiam malaltiĝanta, kiu donas al vi gratifikon se vi faras vian laboron ene de ĝiaj limoj. Vi povas eliri en la mondon pensante, "Skateboards. Du katoj. Du katoj. Katoj!” Ĝi estas sufiĉe distra. Kie estas tiuj dangaj katoj ĉiukaze? Kie estas mia teleobjektivo?
Aŭ vi povas simple ensalti. Mi ofte ensaltas. Mi faras kelkajn fotojn, mi provas kelkajn lensojn. Mi konatiĝas kun la flirtema, mekanika, komplika afero, kiu estas la fotilo, kiun mi tenas, ĝia tumulto de moviĝantaj pecoj kaj mallozaj akridoj iel konigi sin per la Ŝaltilo, kiun mi estas. fakte tenante. Tra la magio de haptiko, eble, aŭ la pura sugestio de la cerbo. Mi klakas kelkajn aferojn kaj eble mi bonŝancas - ho, ke estis en la listo, ĉu? (Ĉiu aĵo markita de la listo estas akompanata de speco de muzika ventotila efiko, kiu ĉiam estas ekscito por aŭdi.) Kaj tiam mi estas alfrontita de io aŭ alia. Meze de nivelo, mi vidos la muron. La grandega muro. La muro kiu estas stampita kiel posedaĵo de UN, kun monpuno por ajna damaĝo kaŭzita al ĝi. Hej, atendu, kio?
