Ancestors Legacy is een van die games die relatief eenvoudig uit elkaar te halen is. Het is een RTS op een console, wat altijd betekent dat je het opneemt tegen de pure flexibiliteit van een muis en toetsenbord. Het is een moderne RTS die op Switch is geplet, wat betekent dat de beelden een hit krijgen en het multiplayer-hart van de meeste RTS-games afwezig is. Het kan soms een beetje lastig zijn om te zien wat er in de handheld-modus gebeurt en het schermmeubilair is erg druk. Prima. Ruwe randen en ontbrekende functies. Maar een paar uur later en ik geniet er echt van.
Gedeeltelijk komt dit omdat de eerste van vier facties - er zijn acht campagnes, twee voor elke factie - de Vikingen zijn, wat betekent dat ik een licht bewolkte ochtend heb doorgebracht met mensen met glorieuze baarden en memorabele prog-namen en die graag rennen schreeuwen in gevaarlijke situaties. De verdediging bestormen, de boogschutters flankeren? Dit zijn missiedoelen van elke middeleeuwse RTS. Maar dan ga je de huizen in brand steken en de kerk in brand steken en dan denk je: oh ja, ik heb gelezen dat Vikingen dit graag doen.
Cruciaal is echter dat het niet alleen gaat om het plezier van het pesten van de AI. Vikingen zijn zeker gemaakt voor dat RTS-in-easy-mode-met-een-ongeschoolde-speler-moment waarop je al je eenheden groepeert en ze in één richting gooit. Goede zaak ook. Ik hou daarvan! Maar dan eindigt de eerste missie met een retraite en in de tweede missie moet je een kleine groep soldaten besturen en je een weg banen door de donkere, regenachtige bossen van een vreemd koninkrijk, voedsel plunderend, opruiming om rond te komen en je troepen te laten groeien. Vijandelijke patrouilles hebben je verstopt in heggen. De betere optie is vaak om een gevecht over te slaan in plaats van deel te nemen. Vikingen deden dit ook? Het is een mooie herinnering aan het scala aan strategiespelmissies, hoe vereenvoudigd het ook is.
Met andere woorden, ik denk dat ik verslaafd ben. Ik ben klaar om deel te nemen aan een gestroomlijnd bronnenspel, en ik begin mijn hoofd te krijgen over de manier waarop de triggers en gezichtsknoppen worden gebruikt om tussen eenheden te schakelen en een groep te selecteren, een vak te slepen en vervolgens gewenste eenheden te schilderen met een snelle steek van de duim. Ik wil weten wat de verschillende facties voor mij in petto hebben, en ik wil me verdiepen in schermutselingen voor één speler die er nog steeds vol met details uitzien om te tweaken en te prutsen, zelfs als er niemand anders is om mee te spelen.
Vreemd genoeg, hoewel ik op de tv speel, is er iets magisch aan dit alles dat op de Switch wordt geplet. Een RTS voor Switch, een RTS-on-the-go, die niet is gereduceerd tot het absolute minimum. Ik hou van het idee van vikingen op de achterpoten, op zoek naar middelen en hun weg zoekend tussen patrouilles. Ik vermoed dat ik er over een paar maanden nog meer van ga houden om alles in de bus te spelen, met een betere greep op mijn strategieën en de echte zee en kustlijn die buiten voorbij raast.
