Ik ben er in de loop der jaren achter gekomen dat niet veel mensen hun oude games en consoles bewaren. En nog minder de dozen en handleidingen; als iemand toevallig nog een NES heeft liggen met een kopie ervan Super Mario Bros. 3De kans is groot dat noch de originele verpakking, noch de boekjes waarin ze zijn geleverd, aanwezig zijn. Dit is een van de redenen dat “complete in the box”-reselleraanbiedingen op sites als eBay zulke grote sommen geld kunnen opleveren. De onsentimentele mensen zullen soms zelfs hun toevlucht nemen tot het weggooien van oude software en hardware in de prullenbak als ze er niets mee te maken kunnen hebben (iedereen die ooit bij een GameStop heeft gewerkt, is waarschijnlijk getuige geweest van klanten die vroegen om hun afgewezen waren voor hen weg te gooien) .
Ik noem dit om te proberen te illustreren hoe ongrijpbaar het kan zijn om de geschiedenis van de videogame-industrie te ervaren. Alleen al het vasthouden aan oude games en systemen is onder consumenten tamelijk onregelmatig. Voeg problemen met compatibiliteit toe nu nieuwe televisies verouderde audio- en visuele pluggen achterwege laten, om nog maar te zwijgen van de corrosie en het afbreken van alle componenten zelf, en het wordt duidelijk dat de geschiedenis van gaming kwetsbaar is. Naarmate er meer tijden verstrijken, wordt het steeds moeilijker om moderne spelers kennis te laten maken met videogames uit het verleden zonder door een aantal hoepels te springen.
Nintendo helpt op zijn beurt niet veel in deze kwestie. Super Mario 3D All Stars, de Super Mario Game & Watch, en Super Mario Bros. 35 zijn allemaal niet meer te koop. Waarom? Heb niet de meest mistige. Nintendo beweert dat dit is om te benadrukken hoe speciaal dit laatste jubileum is, maar de feitelijke waarheid die ik zal beargumenteren komt waarschijnlijk meer overeen met iets dat ik eerder heb betoogd: de entertainmentindustrie wil de consument niets meer verkopen, wil het dat consumenten huren. Voor altijd. Betaal elke maand, elk jaar, voor toegang tot inhoud die de consument nooit zelf zal bezitten. Dit geldt ook voor de videogame-industrie.
Denk er eens over. Super Mario Bros, Super Mario Bros. 2 en Super Mario Bros. 3 zijn allemaal gescheiden in de Nintendo Switch Online NES-app. De enige manier om deze games op de Nintendo Switch te spelen, is door een actieve abonnee te zijn van Nintendo Switch Online, de betaalde online dienst van het bedrijf. Dat is geen ongeluk, het is zo ontworpen. Het is inderdaad overduidelijk dat dit de reden is waarom de virtuele console stierf met de Wii U en 3DS. Waarom fans Super Mario Bros. verkopen als Nintendo ze elke maand kan laten betalen voor het ‘voorrecht’ om het te spelen?
Nintendo was dus slechts geïnteresseerd in een beperkte verkoopperiode 3D All-Stars omdat het op een gegeven moment veel lucratiever zal zijn om fans deze spellen te laten huren. Misschien worden ze in de tussentijd opgebroken en stukje bij beetje via de eShop verkocht tegen een hogere prijs per eenheid. Wie zal het zeggen, maar wat wel duidelijk is, is dat het simpele uitgangspunt van het maken van een spel en het verkopen van een spel in plaats daarvan aan de kant gaat waar de kans bestaat om de portemonnee van consumenten leeg te zuigen.
Netflix, Disney Plus, Hulu, Apple Music, Amazon Prime en talloze andere betaalde diensten leven deze droom. Laat mensen een eeuwigdurende vergoeding betalen voor toegang tot inhoud, laat ze opscheppen alsof consumenten een plezier wordt gedaan door bedrijfscontrole voor te doen als ‘gemak’, en laat de ‘rijkdom’ aan beschikbare inhoudsopties in hun gezicht bungelen om het te laten lijken op een een echte no-brainer om op de stippellijn te tekenen. “Kijk eens naar alle games die ik krijg! En het is maar [vul hier een schijnbaar schijntje in] per maand!”
Behalve wat er per maand wordt betaald, telt op. En de collectie wordt samengesteld door de inhoudhouder en niet door de gebruiker. En elke actie die de gebruiker binnen de dienst onderneemt, wordt gemonitord, geanalyseerd en vervolgens geëxploiteerd. Appel doet het. Amazon doet het. Nintendo doet het ook. Het trainen van consumenten om de backcatalogus van games van het bedrijf te beschouwen als iets waartoe men toegang heeft, maar nooit bezit, lijkt naarmate de tijd voortschrijdt de spil te worden van Nintendo's fiscale strategie. Zeker, het nieuwere spul is één ding, maar de klassiekers, nou ja, als mensen daar om schreeuwen Super Mario Bros 35 jaar later zullen ze dat zeker over tien, twintig, zelfs dertig jaar doen.
Dat is geen slechte zaak! Spelletjes zoals Super Mario Bros zijn niet zonder reden geliefd. Er zijn echter factoren die verder gaan dan puur genieten en die het behoud en de beschikbaarheid van een spel als dit zo integraal maken. Het feit is dat Super Mario Bros en vooral een groot deel van Nintendo's vroege catalogus behoren tot de belangrijkste bouwstenen van de hele industrie. Betekenis, Super Mario Bros is een historisch belangrijke videogame. Het is iets waar moderne gameontwerpers nog steeds van leren. Maar naarmate de jaren vorderen, vindt Nintendo nieuwe manieren om het spelen moeilijker te maken, en niet gemakkelijker.
Nu er tegenwoordig meerdere Mario-spellen van de consument zijn weggenomen, is het een ontnuchterende herinnering dat dit tijdverdrijf van videogames evenzeer over zaken als over kunst gaat. Terwijl andere entertainment- en kunstmedia verschillende manieren hebben gevonden om hun geschiedenis voor hedendaagse fans en makers te behouden, blijft de videogame-industrie koppig koppig hele delen van haar verleden negeren of er agressief geld mee verdienen, met weinig aandacht voor iets anders dan de almachtige. dollar. Ik zeg niet dat iemand iets schuldig is Super Mario Bros of welk ander Nintendo-spel dan ook, maar ik denk wel dat de huidige tweedeling tussen consumenten en deze ontwikkelaar/uitgever veel te wensen overlaat. Doe het beter, Nintendo.
De post Redactioneel: Mario stierf vandaag niet, maar Nintendo moet beter zijn best doen om zijn geschiedenis te behouden verscheen eerst op Nintendojo.
