Om vooruit te plannen, of gewoon instappen? Umurangi Generation is een spel over het maken van foto's, en aan het begin van elk level kun je, als je dat wilt, beginnen door de lijst met specifieke objecten te bekijken die je moet maken. Dit zijn de premies die u kunt leveren. Twee wegwerpcamera's. Skateboarden. Twee katten, maar gemaakt met een telelens. Een mortier en een jachtgeweer en – hé, wacht, wat?
Je kunt dus methodisch te werk gaan. Je kunt jezelf binden aan de tijdslimiet van tien minuten die altijd aftelt, wat je een bonus geeft als je je werk binnen de gestelde grenzen afkrijgt. Je kunt de wereld in gaan en denken: 'Skateboards. Twee katten. Twee katten. Katten!” Het is behoorlijk vermakelijk. Waar zijn die verdomde katten eigenlijk? Waar is mijn telelens?
Of je springt er gewoon in. Ik spring er vaak in. Ik maak een paar foto's, ik probeer een paar lenzen. Ik maak kennis met het fladderende, mechanische, ingewikkelde ding dat de camera is die ik vasthoud, de oproer van bewegende stukken en strakke sprinkhaanwindingen die zich op de een of andere manier kenbaar maken via de Schakelaar die ik ben werkelijk vasthouden. Misschien door de magie van de haptiek, of door de pure suggestibiliteit van de hersenen. Ik maak een paar dingen kapot en misschien heb ik geluk – oh, dat stond op de lijst, toch? (Elk item dat van de lijst wordt afgevinkt, gaat gepaard met een soort muzikaal windgongeffect dat altijd spannend is om te horen.) En dan word ik met het een of ander geconfronteerd. In het midden van een level zie ik de muur. De enorme muur. De muur die wordt gestencild als eigendom van de VN, met een boete voor eventuele schade daaraan. Hé wacht, wat?
