The Last of Us Part II, oyuncuları ve eleştirmenleri genel olarak ikiye bölen tartışmalı bir oyundur. Bir nesil oyun için son sürümlerden biri olarak en fazla Yılın Oyunu ödülüne sahip olmasına rağmen, insanlar oyuncu kadrosuna, ekibe ve hayranlara yönelik sert eleştirilerle eşleşen açıkça olumsuz bir bakışla onu eleştirmek için nedenler arıyorlar.
Burada, benim gözümde The Last of Us Part II'nin neden PS4 neslinin en büyük deneyimi olduğunu tam olarak detaylandıracağım.
GRAFİK BAŞARILAR VE SUNUM
Teknik düzeyde, oyun anıtsal bir başarıdır. Temel bir PS4'te sürükleyiciliği artırmaya yardımcı olan ve yeni nesil konsollar arasında bile inanılmaz derecede iyi durumda olan çevreye dağılmış ayrıntılar var, son güncellemeler daha yüksek bir kare hızına izin veriyor, ancak ben şahsen deneyimleyemedim. , oyunu daha iyiye değiştirdiği söylendi. Oyunun açılışında, Joel atına binerken, oyuncunun üzerine batan güneş, çimenli ovalar ve içeri giren parlak bir parıltı ile güzel bir ortamın yolunu açar. Aşırı büyümüş sokaklara vuran ağaçların aydınlatması, oyuncunun izlemesini sağlar. salgından sonra doğanın bir kez daha sahiplendiği büyüleyici ortamlar.
İkinci seviyenin karlı kışında, karakterler kar yamaları üzerinde yürürken, atlar arkalarında ayak sesleri ve izler bırakırken bulunacak daha da fazla ayrıntı var. Beyazla kaplı ağaçlara çarpmak üzerlerindeki karın yere düşmesine neden olacak ve karlı patikalar fırtınaya kadar arkalarında patikalar bırakacaktır.
Yıkılan Seattle şehrinde, gökdelenler kırık köprüler ve zeminlerle, açıkta bırakılmış ve harap olmuş durumda. Bitki yaşamının binalara dönüşmesi ve akan nehirlerin bir zamanlar yolları işgal etmesi nedeniyle, konum gerçek hayattan özenle yeniden yaratıldığından, doğa tarafından bir kez daha talep edilen yukarıda belirtilen ortamlar burada çok daha alakalı ve dikkate değerdir. Karanlık, fırtınalı ortamlar, oyun salonları ve yeşil benzin istasyonları içindeki muhteşem görsellerle fantastik yağmur ve yüzme efektlerinin yolunu açıyor.
Santa Barbara'nın son bölgesinde, daha parlak, güneşli Kaliforniya eyaleti, daha önce olanlardan çok uzak bir manzaraya izin veriyor. Zeminleri ve pencereleri kaybolmuş evlerde bitkiler ve çimenler hala büyürken, düşman grupları tarafından ele geçirilen alanlar, kurbanlar kontrolleri altında acı çekerken bir kasvet duygusu veriyor. Her odanın aydınlatılma şekli, oyunun görsellerine benzersiz bir his katar.
20+ saate yayılan ara sahneler, en şaşırtıcı görünen ayrıntılardan bazılarını barındırıyor. Her yerde çok sayıda harika görsel var ve göz ardı edilmemeli, içinde yaşadıkları kalpsiz dünyayla harmanlanan çarpıcı yüz animasyonları ve kıyafet detayları içeriyor.
Oyun tasarımının birçok kamera açısı ve parçası, geçmeniz gereken çok sayıda yol olmasına rağmen, yolunuzda size rehberlik edecek şekilde son derece iyi yapılandırılmıştır. Oyun boyunca oyuncunun yapması gereken eylemlere ilişkin küçük ipuçları, daha sonra hikayede gerilim ve korku yaratan anlar yaratır. Her seviyenin, her koridoru ve koridoru birbirine bağlı hissettirecek şekilde inşa edilmesi, ancak nereye gideceğinizi bilmenizi sağlayan, Naughty Dog'un övgüyü hak ettiği anıtsal bir oyun tasarımı ve inşaatı başarısıdır.
Çaldığım her şeyin ses kalitesi ve sunumu açısından, şüphesiz en etkileyicisi bu. Çevredeki düşmanlar uyarılırken, cam şişeleri parçalayacak bir şey bulduğunda kırılma sesi kesinlikle yoğun. Fırtınada dururken karakterlerin üzerine yağan yağmur, zaten etkileyici olan sürükleyiciliği artırmaya yardımcı oluyor. Ayak sesleri ve farklı mesafelerde konuşan askerler, oyuncuyu ve karakterleri konumlardan haberdar etmeye ve her karşılaşmayı gerilimli hale getirmeye yardımcı olur.
Ashley Johnson, Laura Bailey, Shannon Woodward, Ian Alexander, Victoria Grace, Jeffrey Pierce ve Troy Baker'ın kendi karakterlerini güzel ham duygularla hayata geçirmeleriyle, özellikle iki başrol oyuncusuyla birlikte, her aktörün sunduğu her performans olağanüstü. ödüle değer performanslar.
SES TASARIMI
Ses kalitesinden müzik notasına kadar. Gustavo Santaolalla'nın film müziği, oyundan ayrı bir varlık olarak tek başına durmayı değil, her dramatik vuruşta bulunan karanlık korku ve huzursuzluk duygusunu güçlendirmeyi amaçlayan güzel, unutulmaz bir müzik parçası koleksiyonudur. Film müziğindeki birden fazla parça, banjoların ve diğer çeşitli enstrümanların kalp atışlarını hızlandıran ustaca kullanımı olmadan eksik olacak bir gerilim yaratmaya yardımcı olurken, Mac Quayle'ın dövüş bölümlerine katkıları göz ardı edilmemeli, çünkü o çok daha fazlasını sunuyor.
eyleme yüksek sesle, ezici bir arka plan yaratma konusunda. Hikayede daha sonra değineceğim pek çok fantastik an var, ancak Santoallala'nın her durumun duygusunu kolaylıkla taşıyan başyapıtı olmasaydı, bunların etkisi çok daha az olurdu.
BONUS SEÇENEKLERİ
Sıradan oyuncular için daha küçük, ancak hayranlar için eğlenceli bir ek özellik, oyun değiştiriciler ve zorluk seçenekleridir. Her kişinin kendi deneyimini ne kadar özelleştirebileceği, engelli oyuncuların hikayeyi deneyimleyebilmesine yol açabilir, ancak bu parçanın sonunda bununla ilgili daha fazla bilgi var. Oyuncular, kendilerine güçlendiriciler veya handikaplar verdikleri için oyunla kendi benzersiz deneyimlerine sahip olmalarına yardımcı olabilirler ve Grounded olarak bilinen en zor zorluğun yanı sıra Permadeath için yapılan ayarlamalar, oyunu özel hale getirmeye yardımcı olur.
Tüm söylenenler, The Last of Us Part II'nin hikayesi oyunun en önemli kısmı. Bölücü olsa da, acımasız, affetmeyen ve amansız hikayesini ilk oyunu daha da geliştiren yoğun, tatmin edici ve ödüllendirici oyunla bir şekilde kusursuz bir şekilde harmanlayan, genellikle yanlış anlaşılan bir başyapıt.
Bu makalenin çoğunu her bir olay örgüsünün ayrıntısına ve başlangıçta planladığım gibi eleştirilere karşı odaklanarak geçirebilsem de, oyunun hem hikayede hem de oyuncular üzerinde sahip olduğu duygusal etkiye odaklanmayı tercih ederim. bu noktadan sonra spoiler.
Pek çok insan oyunu sadece eleştirmenler tarafından sevilmekle karıştırıyor ve basit bir hayran olarak deneyimlerim bana bunun aksini gösterdi. Bu oyundan gerçekten zevk alan bir sürü insan var ve benim gibi onu en iyi oyun deneyimi olarak bulanlar var. En sevdiğimiz insanların hiçbir yerde güvende olmadığı sürükleyici ve iç karartıcı dünya, onu dünyamızdan ayıran büyük boşluğa rağmen ne kadar gerçek hissettirdiği konusunda benzersizdir.
Oyunun mesajı genellikle "öldürmek kötüdür" veya "intikam kötüdür" ile ilgili olarak yanlış bir şekilde alıntılanır, ancak bunun yerine tam tersine odaklanır. Oyun boyunca, Ellie ve Abby benzer şekilde çok sayıda insanı biçer ve farklı nedenlerle enfekte olur. Ellie'nin sürekli olarak öldürdüğü insanları bir platforma koyduğu ve onları canavar ve katil olarak etiketlediği gösteriliyor. Abby, peygamberlerinin davranışları nedeniyle deli olduğunu düşündüğü Seraphites'i öldürmekte ve açıklamalarında aşırı önyargı ve acımasızlık göstermektedir.
Her ikisi de, yolculuklarının belirli noktalarına kadar, karşılaştıkları tehditleri sürekli olarak insanlıktan çıkarıyorlar. Abby'nin amacı, hikayenin kendi tarafında çok erken geliyor, çünkü iki Seraphite çocuğu, Lev ve onun ablası ve yaralı kız kardeşi Yara ile tanışıyor ve onları koruma görevini üstleniyor. Sonunda, bu ikisiyle o kadar yakınlaşıyor ve bağ kuruyor ki, Lev'in dayanamamasından sonra Seraphite adasından kaçarken Yara öldürülürken bir kısmı boşuna olmasına rağmen, onları güvende tutmak için hayatını sürekli riske atıyor. annesini geride bırakın.
Sonunda, bu çocuklarla olan bağı sayesinde, oyunun mesajı yavaş yavaş netleşmeye başladı, çünkü oyun boyunca verdiği kararlar, çevresine gerçek tepkiler gibi geldi ve bu çocuklara gösterdiği özen empatisini gösterdi. Ne yazık ki, Lev'e olan ilgisi, Abby'nin sevgili arkadaşlarından ikisi olan Owen ve Mel'i Akvaryum'a geri bırakır. daha fazla.
Diyalog parçalarında, Ellie'nin düşmanlarını insan olarak değil, korkunç katiller olarak görmeyi reddettiği gösterildi. Nora, Joel'in davranışlarıyla yüzleştiğinde Nora'yı dinlemeyi reddediyor, hatta hamile arkadaşı Dina'ya, Joel'in onunla bir kaçakçı olarak tanışmadan önce bile çok şey yaptığını, geçtikleri insanları listelediğini söylemesine rağmen. Joel ile yakınlaşma arayışındaki kör öfkesi, onu Seattle'da ilerlemeye ve Abby'nin babası figürünü vahşice öldürdüğü sırada mevcut olanları aramaya iten şeydir. Onu terk etmekte tereddüt etmeden öfkesine devam ediyor.
Aynı zamanda katilleri arayan arkadaşı ve Dina'nın eski sevgilisi Jesse ve Joel'in erkek kardeşi Tommy, sadece Abby'yi bulmak için onu Akvaryum'a götürür. Orada ikisini de öldürür, sadece Mel'in hamile olduğunu bulmak için.
Bu, Ellie'yi travmatize eder ve onu eylemlerine, acımasız öfkesine ve çevresindekilere yönelik muamelesine bir kez daha bakmaya zorlar. Grubu Seattle'dan ayrılmaya karar verir, Abby ve Lev gelene kadar gitmeye hazırlanır, Jesse'yi öldürür ve Tommy'nin gözünü vurur. Bir savaş başlar ve Abby, hem Ellie'yi hem de eskinin hamile olduğunu söylediği Dina'yı öldürmeden önce, Lev ona seslenmeyi ve onu kör nefretinden çekip onları kurtarmayı başarır.
Oyunun finali her iki tarafta da onarılamaz yaralar bırakıyor. Jackson'da Ellie, Tommy'nin ısrarı üzerine yolculuğuna devam etmeleri için Dina ve çocukları JJ'den ayrılır, travmasını bırakamaz, TSSB tarafından yüklenir ve Joel'i nasıl kurtaramadığını sürekli hatırlama bölümleri yaşar. Bu arada, Abby ve Lev, Santa Barbara'da, hala Ateşböcekleri arıyorlar, daha da fazla bilgi için malzeme ticareti yapıyorlar. Çıngıraklar olarak bilinen bir grup tarafından aniden saldırıya uğramadan ve kaçırılmadan önce bir grup Ateşböceklerinin yerini bulabilirler.
Ellie hem enfekte olmuş hem de Çıngıraklılar arasında savaşır, bu süreçte ağır şekilde yaralanır ve grubun mahkumları öfkesi sayesinde kaçarken bir isyan başlatır. Abby ve Lev'i sütunlarda dövülmüş, güneşten yanmış ve fena halde zayıflamış halde bulur ve onları serbest bırakır.
Ayrılmadan önce, Ellie, Joel'in kanlı cesedini aniden görür ve Abby'yi onunla yüzleşmeye zorlar, ne kadar boş olduğunu anlayana kadar iki parmağını kaybettikten sonra neredeyse onu öldürür. Bununla, Abby ve Lev'in evine dönmesine izin verir.
Gitarı almadan ve çalmadan önce boş olduğunu, Dina ve JJ'nin gittiğini görüyor. Ölümünden önceki gece Joel ile son konuşmasını hatırlayarak, onun eylemlerini ve ondan bir aşı için ölme seçimini nasıl aldığını tartışırlar ve hayatını anlamsız bırakırlar. Sonunda, ilişkileri gergin olmasına rağmen onu affetmeye çalışmak istediğini belirtir.
Burada, kapsayıcı mesaj açıkça ortaya konmuştur: bağışlama, anlayış ve empati. Ne yazık ki zamanında bir mesaj, ilk oyunun hayranları sürekli birbirlerine saldırıyorlar ve insanlar sadece birbirlerine değil, oyun üzerinde çok sıkı çalışanlara, özellikle Laura Bailey ve Neil Druckmann'a da zararlı mesajlar gönderiyorlar. Laura artık hakaret ve ölüm tehditlerinin yüküyle karşı karşıya kalmasa da, tüm bunlar, özellikle internetin bir bölümünden nefret dolu şakaların ve hakaretlerin hedefi olan Neil'e taşındı.
Bununla birlikte, empati mesajı sadece internet için mükemmel değildir ve bir bütün olarak oyun, sadece bizim değil, düşmanlarımızın insanlığının da uygun bir hatırlatıcısı olarak hizmet eder. Evlerimiz, basit tartışmalar ve anlaşmazlıklardan ölüme, yıkıma ve savaşa kadar toplumdaki nefretin her zaman mevcut hatırlatıcılarıyla doludur. Böyle zor zamanlarda, insanlar hala bölünmek için sebepler buluyor, aynı zamanda ayrımcılık yapmak için sebepler buluyor.
Karakterler gerçek duygular yaşarlar, ancak birbirlerini gerçek insanlar olarak görmeyi reddederler, çarpıcı ve ne yazık ki gerçekçi bir gerçek - bu gerçek hayattaki ölümü taklit eden ölümler, bazen acımasız, gereksiz, beklenmedik ve acı verici. The Last of Us Part II insanlığın en derin yönlerini araştırıyor ama aynı zamanda onu umut mesajları ve dünyanın karanlığındaki ışığın varlığı ile ustaca dengeliyor.
Pek değinmediğim bir diğer konu ise oyunun umut, aşk ve anlama bakış açısı. İlk geri dönüş gibi olaylardan ilk akvaryum geri dönüşünün tamamına kadar, çevredeki dünyanın karanlığından dikkati dağıtmak için ışıklar sunan pek çok an vardır. En yaygın olduğu yer iki dakikadır. Yara öldürüldükten hemen sonra bir an, Lev'in kız kardeşini Abby'nin adamları olduğunu haykırdığı, ancak Abby'nin “Siz benim halkımsınız” alıntısıyla yanıtladığı ve nereye bağlı olmadığımızın ince bir habercisi. büyüdük ve konfor alanımızın dışında nasıl bağlantılar kurabiliriz ve sonunda sadece kendimiz için değil başkaları için de savaşabiliriz ve devam etmemiz gereken tek şey bu.
Son olarak, bu en çok Ellie'nin tam olarak affetmediği ancak Joel'i affetme sürecini başlattığı sonda görülür. Burada, sevdiklerimizin eylemlerine her zaman katılmadığımızı görüyoruz, ama en azından anlamayı ve eylemleriyle kopan bağları onarmayı öğrenmemiz ve bazen, her şey söylenip yapıldıktan sonra, her şey söylenip bittiğinde sırada ne varsa devam edebilir.
The Last of Us Part II, gerçekliğin en rahatsız edici yönlerini güzel bir gerçek ve nefes kesici güzellikte bir deneyime getiren, tüm bir oyun nesli için nihai kuğu şarkısı olarak hizmet eden kesin bir başyapıttır. Başka hiçbir oyun bu kadar iddialı ve riskli anlatı kararları vermeye cesaret edemedi ve burada, diğerlerinden oldukça farklı bir hikaye ile son derece karşılığını veriyorlar. Yeni nesil konsollarla, Naughty Dog'un böylesine güzel bir başyapıttan sonra başka neler sunabileceğini merak etmekten başka bir şey yapılamaz ve ana karakterler gibi, sadece bir sonraki adımı bekleyebiliriz.
