Lacus Lochlannarg nihil est simile lacu. Praesent nec accumsan est. Liquida aqua extra per portas ab uno urna aenea in alium cadit in stratu tranquillo. Fere invitat: spa. Intus flumina Jadaei per canales canos lapillos confectos fluunt, inter insulas parvas paleas versantium. Lochlannarg ipse in summo manet, intra templum – ipse dico, sed es quasi catellus inauditus lapis in actu balnei deprehensus. Fortasse vere est spa? Alioqui lapis dolium a zombiis attollitur. Lochlannarg me miratus, primum cum fulmine congressi, quod ego non longinquus exspectabam, et quae me occidit.
Hic ludus specialis est. Horrendus sum, et rursus infanda mihi, et tamen urgeo, iterumque iterumque ad superos redibo. Quae prima quasi turbatio rerum imparium ideis visa est, in unam se contulit ex promissis quae in absoluta aetate eveniunt improbis et animis. Lochlannarg meruit fulmen, si quaeris. et ipsum balneum. Tentat eis cucumeres scalpere.
Haec est fabula octo amicorum qui fasciculum deorum necare statuunt. Cohors celtica contra monstrorum rictum vagatur. Causa huius rei est satis simplex — di pravi et miseri ac venere. Ossa araneae et tineae brassicae alatae caudae spicatae osseae, horrores bestiae, incertus quisque, ut videtur, an die confecto, ut animal, vegetabile, an minerale, sedet uterque in medio vagi carceris torporis et mortis. Amici statim diripiuntur omni tempore quo de novo incipis, et in insula mittuntur quae domus decem deorum sunt, omni calceamento omnipotentis indigent. Pulchra insula est ipsa ventosis praeruptis, rotundis sulcis et saxis foribus, gelida litora, cuniculis intextis saxis. Fores cunctae monstri monstrent animali quod post se iacet.
