Ακούω. Υπάρχει ένα κόλπο με κάρτες που σας αρέσει. Το ψάχνεις σε ένα βιβλίο, βρίσκεις νόημα από τα περίεργα διαγράμματα και τα βάζεις όλα μισοευθείας στο μυαλό σου. Βρίσκεις ένα πακέτο με χαρτιά, τα παίρνεις άνετα στο χέρι σου, ξαναβρίσκεις νόημα από τα περίεργα διαγράμματα – μοιάζουν να έχουν αλλάξει τώρα έχεις πραγματικά χαρτιά να κρατάς – και μετά; Μετά εξασκείτε. Μόνος, στον καναπέ, δίπλα σε ένα παράθυρο, σκαρφαλωμένος μπροστά σε έναν καθρέφτη σαν να πρέπει να το κάνεις, εξασκείς και εξασκείς. Επιτέλους έχετε το κόλπο κάτω. Όλα είναι τόσο κομψά. Οι ενώσεις είναι αόρατες. Η ελαστικότητα και η ροή των καρτών είναι βαθιά ευχάριστη στην ψυχή σας. Ακόμα και το μοτίβο έρχεται. Όλα λειτουργούν όμορφα.
Και μετά δοκιμάζεις το κόλπο μπροστά σε άλλους ανθρώπους και καταρρέει εντελώς.
Αυτό είναι ένα καλό μέρος της απήχησης του Card Shark, νομίζω. Μαθαίνεις, εξασκείς, και μετά παίζεις – αλλά ξαφνικά οι κάρτες αισθάνονται περίεργες και μοιάζουν να θέλουν να κολλήσουν μεταξύ τους. Ξαφνικά υπάρχει ιδρώτας εκεί που δεν πρέπει να υπάρχει ιδρώτας. Ξαφνικά έχετε δύο χέρια, σαν να λέμε, και αυτό φαίνεται σαν τουλάχιστον ένα πάρα πολλά. Καταστροφή.
