Ένας αναγνώστης προτείνει ότι η πολυπλοκότητα των σύγχρονων παιχνιδιών και των ελεγκτών gamepad εμποδίζει την ανάπτυξη της αγοράς κονσολών.
Η φετινή χρονιά ήταν σίγουρα περίεργη βιντεοπαιχνίδια αλλά ένα από τα πράγματα που βρήκα ενδιαφέρον είναι ότι παρά το ότι φαίνεται να υπάρχει τόσο μεγάλο χάσμα μεταξύ της Microsoft και της Sony, και οι δύο κατέληξαν να λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Και οι δύο ξαφνικά άρχισαν να μιλάνε για gaming πολλαπλών μορφών ταυτόχρονα (ακόμα και αν δεν είναι ξεκάθαρο αν εννοούσαν το ίδιο πράγμα) και με τα δύο ξαφνικά επίσης ανησυχία για την ανάπτυξη – παρόλο που δεν το έχει αναφέρει ποτέ ως πρόβλημα.
Εξ όσων γνωρίζω, ποτέ δεν εξήγησαν τον εαυτό τους, αλλά νομίζω ότι υποτίθεται ότι μιλάνε για το γεγονός ότι ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν κονσόλες δεν έχει ποτέ πραγματικά αυξηθεί σε κάθε γενιά. Η κονσόλα με τις περισσότερες πωλήσεις εξακολουθεί να είναι η PlayStation 2 και μπορεί να μην ξεπεραστεί ποτέ, κάτι που υποδηλώνει ότι σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι άνθρωποι, ή τα ίδια είδη ανθρώπων, αγοράζουν κονσόλες κάθε γενιά, αλλά ποτέ κανένας άλλος.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι το PlayStation 2 ήταν πριν από δύο δεκαετίες, τώρα δεν είμαι σίγουρος γιατί αυτό έγινε ξαφνικά επείγον ζήτημα, αλλά δεν νομίζω ότι ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός είναι ένα φόρτε πολλών εταιρειών παιχνιδιών. Σε κάθε περίπτωση, το προσεκτικά μελετημένο σχέδιό τους, πάνω στο οποίο προφανώς εργάζονταν εδώ και μερικούς μήνες, είναι να *ελέγξουν* σημειώσεις* να σταματήσουν να φτιάχνουν παιχνίδια κονσόλας και αντ 'αυτού να κάνουν all in σε ζωντανή υπηρεσία και ανεπιθύμητα παιχνίδια για κινητά. Ακούγεται σαν μια κίνηση σε επίπεδο εγκεφάλου γαλαξία. Ή θα μπορούσαν πραγματικά να εξετάσουν γιατί περισσότεροι άνθρωποι δεν αγοράζουν κονσόλες.
Η απάντηση είναι, κατά τη γνώμη μου, προφανής, αλλά κάτι που οι περισσότεροι παίκτες απεχθάνονται να παραδεχτούν: οι απλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πώς να χρησιμοποιούν τα σύγχρονα χειριστήρια και δεν θέλουν ιδιαίτερα να μάθουν. Όλοι έχουμε πάει εκεί, όταν ένας σύντροφος, γονέας, φίλος ή ακόμα και νεότερος συγγενής ενδιαφέρεται για ένα παιχνίδι και ζητά να πάει. Αυτό είναι συνήθως κάτι που μετανιώνουν αμέσως καθώς κοιτάζουν με τρόμο όλα τα κουμπιά και τα δύο αναλογικά μπαστούνια.
Αν υποθέσουμε ότι δεν τα παρατάνε αμέσως, αυτό που παλεύουν περισσότερο είναι το δεύτερο αναλογικό μοχλό και ο έλεγχος της κάμερας, κάτι που πάντα μοιάζει να είναι μια εντελώς ξένη έννοια που δεν έχει νόημα για αυτούς. Νομίζω ότι δεν αποσπά μόνο την προσοχή τους, αλλά επειδή ο έλεγχος της κάμερας δεν είναι διασκεδαστικός και ωστόσο είναι ζωτικής σημασίας μέρος του παιχνιδιού, το οποίο δεν μπορούν να αγνοήσουν.
Υπάρχουν και άλλα προφανή προβλήματα, όπως το χρονικό διάστημα που απαιτούν πολλά βιντεοπαιχνίδια από εσάς, είτε πρόκειται για ένα παιχνίδι για έναν παίκτη 60+ ωρών είτε για ένα παιχνίδι για πολλούς παίκτες που σας θέλει να συνδέεστε καθημερινά. Για τους περισσότερους ανθρώπους, που θυμούνται με αγάπη ότι έπαιζαν το Tekken 3 παλιά – και αυτό είναι περίπου – αυτό είναι ένα γελοίο αίτημα που δεν μπορούν να δεσμευτούν.
Και μετά, υπάρχει η γενική πολυπλοκότητα και εμπλοκή των σύγχρονων παιχνιδιών, η οποία βασίζεται σε δεκαετίες προσθήκης ολοένα και περισσότερων χαρακτηριστικών στα παιχνίδια, κάτι που φαίνεται φυσιολογικό για τους περισσότερους παίκτες αλλά εντελώς αδιαπέραστο σε όλους τους άλλους. Παίζω παιχνίδια εδώ και 30 χρόνια και όμως το Baldur's Gate 3 στο PlayStation 5 με ταλαιπώρησε για μέρες, προτού σιγά-σιγά το καταλάβω. Άξιζε τον κόπο αλλά στο τέλος τα παράτησα και ξεκίνησα ξανά, μόλις κατάλαβα πώς λειτουργούσαν όλα. Δεν είναι αυτή η ιδέα των περισσότερων ανθρώπων για μια καλή στιγμή.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρω πώς μπορείτε να διορθώσετε κανένα από αυτά τα ζητήματα χωρίς να ακολουθήσετε τη διαδρομή του Wii και να δημιουργήσετε ένα απογοητευμένο χειριστήριο και παιχνίδια, αλλά ακόμα και αυτή η απήχηση φαινόταν να διαρκεί μόνο για λίγα χρόνια, προτού ο κόσμος χάσει το ενδιαφέρον του.
Νομίζω ότι είναι δίκαιο να πούμε ότι τα βιντεοπαιχνίδια κονσόλας είναι και θα είναι πάντα ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εκατομμύρια είναι χαρούμενοι που παίζουν μερικά λεπτά Candy Crush στο λεωφορείο για το σπίτι και τα παιδιά χρησιμοποιούν το Minecraft και το Roblox (και αργότερα το GTA Online και το Call Of Duty) ως διαδικτυακό κοινωνικό κέντρο, αλλά αυτό είναι πολύ διαφορετικό από το να παίζουν Final Fantasy ή οτιδήποτε άλλο.
Είναι δυνατό να φτιάξουμε πιο απλά παιχνίδια, προφανώς, αλλά νομίζω ότι ο μόνος τρόπος για να διορθωθεί το πρόβλημα της κονσόλας είναι όταν ο έλεγχος του μυαλού είναι μια νόμιμη και αξιόπιστη επιλογή. Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν επιστημονική φαντασία, αλλά είναι ήδη αρκετά κοινό, με το GC να τρέχει πρόσφατα ιστορίες για το ο πρώτος άντρας που έκανε Neuralink και κάποιος παίζοντας Elden Ring και Halo μόνο με το μυαλό τους.
Αυτά είναι βασικά απλώς επιδείξεις τεχνολογίας, αλλά από τη στιγμή που μπορούν να χρησιμοποιηθούν από όλους για κάθε παιχνίδι, τότε ίσως το gaming κονσόλας μπορεί να αρχίσει να αυξάνει το κοινό του. Αν οι εκδότες δεν το έχουν καταστρέψει στο μεταξύ, κάτι που πιθανότατα θα γίνει.
Από τον αναγνώστη Trepsils
