Δεν είμαι λάτρης της ιστορίας, φοβάμαι να παραδεχτώ, όπως φαίνεται επαρκώς από το γεγονός ότι μόλις ανακάλυψα ότι το Gradius – μια σειρά κοντά στην καρδιά μου και μια σειρά που έχει αφαιρεθεί περισσότερο από το πορτοφόλι μου χρόνια σε διάφορες μορφές – πήρε το όνομά του από τον φανταστικό πλανήτη που το ηρωικό του πλοίο Vic Viper αποκαλεί σπίτι του. Είχα αμυδρά επίγνωση του γεγονότος ότι το πλοίο οδηγούνταν από έναν Τζέιμς Μπάρτον – το όνομα ένας συνδυασμός που βγήκε από τους Metallica, προφανώς προς τιμήν του Τζέιμς Χέτφιλντ και του Κλιφ Μπάρτον. Φαίνεται ότι έχω πολλά να μάθω.
Το Lore είναι αστείο όταν πρόκειται για παλαιότερα παιχνίδια, ειδικά εκείνα που δημιουργήθηκαν στη μεθυστική εργατικότητα της εποχής της οικονομίας της φούσκας της Ιαπωνίας, όπου η παραγωγή ήταν συχνά γρήγορη και χαλαρή. Ίσως υπήρχε μια βαθύτερη ιστορία σε ένα έγγραφο σχεδίασης κάπου, ένα μεγάλο νήμα που συνδυάζει αυτούς τους ανόμοιους κόσμους, αλλά είμαι εξίσου σίγουρος ότι οι περισσότερες λεπτομέρειες σκιαγραφήθηκαν αργότερα από άλλα χέρια – από κάποιον σε ένα τμήμα μάρκετινγκ από την άλλη πλευρά του κόσμου, ίσως, ή κάποιος κειμενογράφος που γεμίζει χώρο σε ένα από τα εγχειρίδια που αργότερα θα γινόταν γραφή. Με το Gradius, τόσες πολλές λεπτομέρειες προέρχονται από το άτυπα περιεκτικό spinoff του MSX Nemesis 2, με άλλα αποκόμματα να συγκεντρώνονται καθώς η σειρά περνούσε από το ένα σύνολο χεριών στο άλλο.
Πραγματικά, όμως, απλά πρέπει να ρίξετε μια ματιά στα απόκομμα εισιτηρίων κινηματογράφου της ομάδας ανάπτυξης για να δείτε περί τίνος πρόκειται: υπάρχει το Alien, φυσικά, στον απαιτούμενο κόσμο ξενομόρφωσης του δεύτερου σταδίου του Gradius 2 ή η διάχυτη επιρροή της επωνυμίας του Lensman με λέιζερ της επιστημονικής φαντασίας. Για όλα αυτά τα ανόμοια συνονθύλευμα, όμως, για όλες αυτές τις ανόμοιες συνεντεύξεις και όλα τα ανόμοια μέρη που σας στέλνουν, αυτά είναι παιχνίδια με μια ανεξίτηλη αίσθηση του τόπου.
