De Muzykwike giet troch mei Bertie yn 'e kunde mei in komponist waans wurk in machtich effekt op him hie, en waans prosessen hielendal net binne wat er ferwachte.
Wat is it oan de muzyk yn Vampyr dy't my sa oansprekt? Ik haw in protte spultsjes mei geweldige muzyk spile, mar dit wie de earste dy't my der echt oer die, om te harkjen, te neitinken, te wûnderjen. Miskien is it de iensumens fan de sello. Der sit in krêftige weemoed en hast langstme eigenskip oan, yn 'e wize wêrop't de bôge de snaren swiet en dy raspende, sonore weach fan lûd makket; yn en út, it lûd falt op jo oandacht. En binnen it is d'r in gefoel fan pine. Hoe mear ik der oer tink, hoe mear it liket be Jonathan Reid, de vampire, allinnich op 'e strjitten fan 1918 Londen. Allinne wylst hy yn 'e kunde komt mei wat hy is, wat dizze wrâld is, en wêr't hy deryn past.
Ik hâld net allinnich fan it lûd en de assosjaasjes derfan, ik hâld fan it fertrouwen dat ik derachter ferbyldzje. In betrouwen om dingen oars te dwaan, alles werom te strippen en gewoan in neaken lûd te presintearjen. Gjin orkest, gjin openlike demonstraasje fan muzikale macht, gjin ûnfeiligens dy't de needsaak om yndruk meitsje te bringen. Ynstee, in sello. In sello spile hast ymprovisearjend, wêrby't stikjes meldijen ûnregelmjittich beweecht as op in wille. In sello dy't net bang is om ûnsjoch te wêzen, te piipjen troch te spyljen op 'e brêge. WSO docht dat? Wa hjit immen om dy lûden te meitsjen foar in spultsje en wit dat se OK sille wêze, dat se genôch wêze sille?
