Uaireigin, b’ àbhaist dha na taighean sin a bhith nan taighean. Taobh a-staigh, tha cnagain agus bathar rèidh a’ lìnigeadh nan sgeilpichean fosgailte, agus bidh leabhraichean nan suidhe gun fhosgladh air bùird cidsin ri taobh teallaichean falamh. Tha stocainnean is bogsaichean is bagaichean de rudeigin ann – aodach, ’s dòcha? - air a chuairteachadh còmhla, mar gum biodh cuideigin a 'dèanamh deiseil airson falbh. Bidh iad a’ feitheamh ri sealbhadairean nach till gu bràth.
An-diugh, tha a’ mhòr-chuid de na taighean sin nan tobhtaichean. Tha ballachan air tuiteam às a chèile agus tha sglèatan a tha a dhìth a' fàgail tuill beàrnach anns na mullaichean. Aig amannan, ach chan ann tric, chì thu fras de rudeigin dearg air a thilgeil air na clàran briste agus fios agad gun do thachair rudeigin uamhasach an seo. Tha an rud a bha uair na bhaile blàth, beothail a-nis tais agus dorcha, agus chan eil e a’ nochdadh ach le pàtran gun chrìoch den uisge a-muigh agus do lorgan aotrom, luath.
Tha togalaichean Ender Lilies: Quietus of the Knights nan cuimhneachan làidir air na b’ àbhaist Land’s End a bhith mus do thuit Uisge a’ Bhàis, a’ crìonadh na talmhainn, a fhlùraichean, agus a dhaoine. Tha na daoine a b' àbhaist a bhi 'g èisdeachd an so a nis air an toinneamh thar gach aithne, air an tionndadh 'n an trolls, 's 'n an cnàimhneach, 's 'n am beath- aichean borb, le rùn air aon ni, agus air aon ni a mhàin, tha e coltach ; a' stad tha thu.
