In een bepaald soort spel word ik altijd AAA genoemd. Niet omdat ik goed ben, of omdat ik schreeuw - vaak schreeuw ik - maar omdat een nederlaag me uit het spel schiet, door de invoer van de leaderboard-naam en terug in een andere ronde voordat ik kan stoppen met op de GO-knop te drukken, welke knop dan ook zijn. Bézier: tweede editie is net gelanceerd op Switch. Het is een herwerkte kijk op de briljante pc-game van - jeepers, 2016! Dit is dat dichte, persoonlijke soort spel zo vol met lekkernijen dat ik niet veel wil verklappen, maar ik kan je in ieder geval dit vertellen: de kans is groot dat in dit spel jouw naam zal ook AAA zijn.
Bezier wordt oppervlakkig beschreven als een ongewone kijk op Geometry Wars of Robotron. Het is een twin-stick shooter met een lichtgevende esthetiek, een arcade-traktatie waarin je een lichtpunt bent dat wordt achtervolgd door andere lichtpunten. Maar Bézier is veel vreemder. Het heeft bazen en overlevering en vreemde terminologie. Het heeft vijanden die me het ene moment doen denken aan objecten in de verre ruimte en die vreemde kleine vissen die je vinger over het glas van een tank zullen volgen in een ander moment. Het is Robotron die verliefd is op Terrance Dicks en Nicholas Fisk in plaats van op John Carpenter en Paul Verhoeven. De dreunende stemmen! Het gevoel dat dingen een grap zijn en ook geen grap. De ingenieuze, retro-getinte manier waarop je kiest naar welk niveau je wilt gaan. Gooi er ook een beetje Berzerk in.
Ik heb het laten klinken als een heleboel invloeden, maar dat is alleen omdat ik een vreselijke schrijver ben en omdat Bezier een van die spellen is die je in een soort piekerverdriet brengt als je speelt. Het maakt je tot op zekere hoogte vrij associëren, dus wat ik zie als zijn invloeden zijn waarschijnlijk mijn invloeden. Ik denk echter dat veel mensen aan het geweldige werk van Jarvis en Minter zullen denken wanneer ze spelen — en nu kunnen ze daar allemaal aan denken terwijl ze op Switch spelen, wat voor mij erg goed nieuws lijkt.
