Ik ben een beetje laat voor dit specifieke feest. Nintendo's E3-direct was twee weken geleden een solide en het daaropvolgende gesprek, over de vraag of het momenteel niet-benoemde vervolg op The Legend of Zelda: Breath of the Wild het bepalende kenmerk van The Legend of Zelda: Breath of the Wild zou moeten bevatten, is nu lang klaar, althans voorlopig. Maar toch, sta me toe om toch door te gaan.
Breath of the Wild heeft, mocht je nog onbekend zijn, wapens die onherstelbaar kapot gaan nadat je ze een tijdje hebt gebruikt, en dat is vervelend. In feite is het erg vervelend, en ik heb het gevoel dat ik net zo goed geplaatst ben als wie dan ook om dit te zeggen, omdat ik het grootste deel van onze Gids van 111 pagina's over de heiligdommen van Breath of the Wild terwijl ik die wapens gebruikte om er doorheen te komen, en wat heel snel heel duidelijk werd, was hoe een arsenaal met weinig meer dan een paar geslepen twijgen mijn leven niet gemakkelijker maakte.
Wat ook vrij duidelijk werd, was het feit dat ik het spel echt niet speelde zoals het bedoeld was, door elk gebied te rennen op zoek naar heiligdommen en alleen heiligdommen, alleen klimmuren, torens beklimmen, glijden of galopperen door heuvels als een middel om naar de volgende te gaan, waarbij de mechanica wordt beschouwd als een middel tot een doel, in tegenstelling tot een doel op zich. Als je spellen op deze manier behandelt, zoals je vaak doet, uit noodzaak, bij het schrijven van hun handleidingen, leer je snel om ze te doorzien: dit is de cyclus van het spel; zo doorbreek je het. De vraag wordt een van hoe goed het spel is om je te overtuigen, je te misleiden, om vast te houden aan die beoogde cyclus, over het efficiëntere, minder leuke, break-the-cycle alternatief.
