Het is een moedig spel waarbij je een drie minuten durende openingsscène van slechts een langzame pan langs een lange weg – een gepixeleerde zwart-witte weg – doorneemt en je deze niet laat overslaan. Drie minuten voelen als een eeuwigheid niet iets doen in een spel. Maar ongehaast verschijnen de namen van de ontwikkelaars op het scherm en fluistert er luchtige volksmuziek in je oor. Ik hamer op elke knop die ik kan bedenken om het spel in beweging te krijgen, want normaal gesproken komen games nu in beweging, en wie heeft hier tijd voor? Maar met The Longest Road on Earth maak je tijd. Dit is zijn tempo. Het loopt, het wacht, het staat in de rij. Dus jij ook. En dat is het punt van de opening: om je tot rust te brengen en je voor te bereiden op iets heel anders.
Er gebeuren merkwaardige dingen als je langzamer gaat. Ontgrendel de geest van waar je hem ook aan gehecht hebt, en hij begint te dwalen en zich af te vragen. Willekeurige gedachten beginnen op te komen. Het kan zijn dat je verhalen in dingen gaat zien. Dat is wat ik denk dat hier gebeurt. Het spel gaat niet alleen over de stiltes in het leven, het creëert doelbewust stilte, zodat je ze kunt vullen met interpretaties van waar je denkt dat ze over gaan. Wat denk je it, het spel, gaat over. Omdat hier niets wordt verklaard. Er is geen dialoog, geen tekst, geen openlijke verklaring van wat er aan de hand is. Er zijn alleen maar dierenmensen die hun leven leiden. Wat verbindt hen, als er iets is? Jij beslist.
Zoals ik al zei, het is moedig om te doen. Zelfs kleine dingen, zoals personages die lopen in plaats van rennen, zorgen voor een schokkend gevoel. Maar ik denk dat ze met opzet botsen. We rennen toch niet de hele dag rond? Nee, dus waarom zouden ze? Het zijn geen ninja's of mensen die buitengewone dingen doen, zoals in veel games. Het zijn normale mensen die normale dingen doen. Ze hangen de was rond, ze lopen naar hun werk, ze rijden met de trein. Eigenlijk wordt er veel met de trein gereisd. En terwijl je in de trein zit, hoef je alleen maar te observeren: naar de lamp op tafel te kijken, of naar de mensen tegenover je te kijken, met hun gezichten naar beneden getrokken door het leven. Is dat de reden dat niemand vlucht? Is dat de reden dat de wereld geen kleur heeft? Er is overigens een prachtig moment waarop iemand rent, los van het leven, en dat voelt vreugdevol.
