De terugkeer van Master Chief is een vreugdevolle aangelegenheid, ondanks de uitzichtloze situatie die je aan het begin van het seizoen aantreft Halo Oneindig campagne. Hij werd in het begin in de ruimte gevonden en is een overblijfsel van menselijke vindingrijkheid die al zo'n zes maanden MIA is voordat de piloot van Echo 216 hem ontdekt, zijn pak vol sap zapt en onze geliefde Reclaimer tot leven wekt. Wat volgt is een bombastische, actievolle opening die laat zien hoe ver Master Chief is gekomen, terwijl hij eer betuigt aan zijn geschiedenis.
Het is moeilijk om niet te zien dat 343 Studios dezelfde soort technologische reanimatie toepast op de Halo-serie zelf. Noch Halo 4 en Halo 5 heroverden echt de vastgenagelde schittering van de Bungie-jaren, en geldige vragen bleven hangen over de vraag of Halo inderdaad een relikwie was geworden, klaar voor het sci-fi FPS-kerkhof zoals Killzone en Resistance. Halo Infinite laat zien dat 343 Studios heeft gevonden wat Master Chief drijft, terwijl het de serie ook op nieuw terrein heeft gebracht. Het is een verbluffend succes, ook al zitten er een paar ruimtebugs in de zalf.
Dus Halo Infinite is een open wereld. Het heeft zeker een groot gebied om je te verplaatsen, en de kaart doet dat traditionele, door Ubisoft goedgekeurde ding waarbij er elke keer dat je een gebied ontgrendelt een nieuwe reeks pictogrammen is. Die gebieden en markeringen worden ontgrendeld door de controle over FOB's (Forward Operating Bases) over te nemen, waarmee je ook snel door Zeta Halo kunt reizen, extra wapens kunt pakken of versterkingen en voertuigen kunt inschakelen.
Anders Forza Horizon 5, heeft de kaart van Halo Infinite geen last van een opgeblazen kaartpictogram. Het belicht Spartaanse kernen die je pantser upgraden, Mjolnir-arsenaalkoffers die cosmetica ontgrendelen voor gebruik in multiplayer, en squadrons van UNSC-soldaten die hulp nodig hebben. Daarnaast zijn er hoogwaardige Banished-doelen die speciale wapenvarianten ontgrendelen, Banished-bolwerken en natuurlijk je FOB's, maar er zijn nog steeds genoeg redenen om te genieten van een mooie verkenningsrit in een Warthog.
Je moet in contact komen met Propagandatorens, of Artifacts, om ze op de kaart te laten verschijnen, en dat geldt ook voor sommige van de verloren UNSC-troepen. Je zult ze willen opzoeken, al was het maar om de geweldige podcasting van de Grunt te ervaren of om meer klompjes Halo-mythologie te ontdekken, maar er is ook het simpele plezier van het verkennen. Dat is waar, of dat nu in stijl is met Halo's klassieke garage van voertuigen of het gebruik van de grootste gameplay-toevoeging van de game: de enterhaak.
Grijphaken zijn niet bepaald nieuw in gamen – iedereen van Link tot Rico Rodriguez heeft een grijphaak – maar Master Chief is weg en heeft een goede ingepakt. Het introduceert een verticaliteit in de beweging van Chief die er voorheen niet was, en biedt een aantal smakelijke ontsnappingsroutes wanneer Hunters of Brute Chieftains plotseling voor je verschijnen. Je voelt je soms net een groen gepantserde Batman, die naar het dak springt met je vertrouwde aan de pols bevestigde ketting - nog meer als Grunts en Jackals schreeuwen en schreeuwen van angst als je in de buurt bent. Zoals crossovers gaan, is het er een waar ik achter kan staan.
Naast het grotere slagveld en de fraaie nieuwe bevestiging van Chief, is de mensheid de grootste toevoeging aan de serie. Niet dat er heel veel mensen rondrennen — ze hebben het slecht gehad met de Banished — nee, dit is het meest herkenbare verhaal dat de Halo-serie heeft gezien sinds Halo 3: ODST, en dat is te danken aan een verhaal dat zich richt op op John-117, zijn relatie met Cortana en de toevoeging van Pelican-piloot Fernando en nieuwe AI-metgezel The Weapon. Ze zijn als oude vrienden geworden en als hun avonturen doorgaan, sta ik als eerste in de rij voor wat er volgt.
Het trio weet zowel humor en luchtige momenten als emotie en tederheid toe te voegen, en Chief staat daarbij centraal. Zelfs met het feit dat John de hele tijd in harnas gekleed blijft, zitten er deze keer wat verhalende kieren in, en zijn karakter, en Halo Infinite als geheel, is des te beter voor hen.
Nu is Halo Infinite niet perfect. Net zoals Halo Zeta kapot is en zichzelf tijdens het spel probeert weer op te bouwen, kun je achter de schermen voelen hoe 343 de gamecode probeert te versterken om klaar te zijn voor verzending. Het feit dat het op elke moderne Xbox-console en pc werkt, is een opmerkelijke prestatie, dus het ontbreken van co-op is een pijnlijk maar begrijpelijk verlies. Die komt er blijkbaar aan, maar niet op korte termijn.
Er zijn korte momenten, zelfs op Xbox Series X, waar de game vastloopt en zichzelf inhaalt, maar ze zijn gelukkig zeldzaam en de dynamische 4K met 60 fps ziet er geweldig uit en voelt geweldig aan op deze nieuwe console. De grotere reikwijdte van het spel brengt nog meer kleine ergernissen met zich mee, maar de belangrijkste daarvan zijn het gedrag van de UNSC-troepen die je in de wereld tegenkomt. Elke keer dat Chief met hen in contact komt, zullen ze zich bij je voegen en je steunen als je aan een missie begint, maar ze zijn over het algemeen een verplichting.
Als je eropuit gaat om een Spartaanse kern op te halen, komen ze vast te zitten in een rivierbedding, als je een berg beklimt, besluiten ze dat ze bovenaan blijven. Hun gedrag brengt een terugkerend schuldgevoel met zich mee als je ze alleen en onbeschermd achterlaat, maar zodra ze aan je hart trekken, zul je merken dat je wegkruipt in een Wrattenzwijn en ze snel vergeet. Ze klimmen ook niet langer aan de zijkant van een Scorpion-tank, wat gewoon het ergste is.
Als je eenmaal klaar bent met de uitgebreide campagne en de kaart van elk afzonderlijk pictogram hebt gewist, Halo Infinite's multiplayer onderdeel zal je eigen grijphaak zijn, die je dag na dag weer in het gevecht sleurt. Op basisniveau is dit de beste Halo-multiplayer sinds Halo 3, en het voelt opnieuw als een serieuze kanshebber voor je tijd in een wereld waar Call of Duty, PUBG en tal van andere opties bestaan.
Net als de campagne, zijn sommige van de elementen hier een werk in uitvoering. Big Team Battle heeft een aantal serieuze matchmaking-problemen die 343 zijn niet tot op de bodem uitgekomen, en de basisgevechtspas is bijzonder gierig. Als je de game bezit of toegang hebt via Game Pass, is er tenminste een reeks ontgrendelbare items uit de campagne, maar je moet nog steeds £ 7.99 in de Battle Pass steken om er het maximale uit te halen. 343 blijken echter over het algemeen zeer responsief te zijn, en de game heeft al enkele belangrijke updates ondergaan en toevoegingen aan de afspeellijsten en voortgang die de zaken hebben verbeterd. Gelukkig speelt het zo goed dat je de meeste van deze problemen over het hoofd kunt zien, in de overtuiging dat ze in de nabije toekomst zullen worden verholpen.
