Aliens: Fireteam Elite is een nieuwe door Left 4 Dead geïnspireerde coöp-shooter die zich afspeelt in het Alien-universum, voornamelijk geïnspireerd door het vervolg van James Cameron uit 1986, Aliens. Ik heb het gespeeld, en het is leuk. Het enorme aantal xenomorphs die vanuit de schaduw op je afstormen, op muren klimmen en van bovenaf vallen, maken de actie aangenaam meedogenloos en chaotisch. Maar hoewel ik de alfa veel leuker vond dan ik dacht dat ik zou doen, was de ervaring nog steeds getint met teleurstelling. Want na Alien: Isolation, het ingehouden horrormeesterwerk van Creative Assembly uit 2014, voelt Fireteam Elite als een grote stap terug voor Alien-games in het algemeen.
De grootste fout die de meeste Alien-spellen maken, zelfs de goed degenen - behandelt de xenomorph als wegwerpbaar kanonnenvoer. Als je zoiets als de verschrikkelijke Colonial Marines van Gearbox speelt en eindeloze golven van ze wegblaast met een jachtgeweer, verliezen ze al hun kracht. In de eerste Alien-film beschrijft de griezelige androïde Ash het wezen als een "perfect organisme" - en inderdaad, er is er maar één nodig om de hele bemanning van de Nostromo uit te roeien. Dus wanneer deze onberispelijke moordmachine gewoon weer een generieke FPS-grom is die in de rij staat om neergeschoten te worden, verraadt het de existentiële terreur die het wezen moet vertegenwoordigen. Het verdooft jij eraan.
Zie ook: Alien Isolation is nog steeds een van de beste survival-horrorspellen ooit
Daarom is Alien: Isolation de beste Alien-game. Zijn enige Xenomorph is een natuurkracht, in staat om je te doden in één brute gewelddadige flits, en zijn gedrag te veranderen op basis van hoe je speelt. Als je er met een geweer op af probeert te rennen, eindig je als een spies aan zijn staart als een nachtmerrieachtige kebab. Isolatie behandelt het monster van Giger met de angstaanjagende eerbied die het verdient. Het voelt angstaanjagend op een manier die geen enkele andere game eerder of sindsdien is gelukt. Oké, dat is het niet heel een volmaakt organisme. Er zijn een paar onfeilbare trucs om het te slim af te zijn. Maar het komt waarschijnlijk het dichtst in de buurt van een videogame zonder dat het alleen maar vervelend en oneerlijk is om te spelen.
Ik begrijp waarom game-ontwikkelaars dol zijn op de film van Cameron. Het is veel gemakkelijker om aan te passen in een videogame, en het hele ruimtevaartgedoe is iets waar de meeste spelers al bekend mee zijn. Daarom was het moedig van Creative Assembly om zich in plaats daarvan te concentreren op het origineel van Ridley Scott uit 1979 - en waarom Fireteam Elite het gevoel heeft dat het oude terrein vernieuwt. Isolatie was het bewijs dat Alien-games dat niet deden genoodzaakt bent pulsgeweren, bijdehante mariniers en hordes xenomorfen die het scherm vullen om goed te zijn. Ze kunnen duister, raar, eng, intelligent en traag zijn: net als die klassieke eerste film. Wat de terugkeer van Fireteam Elite naar grootschalige xenomorph-slachting, hoe vermakelijk het ook is, uiteindelijk behoorlijk teleurstellend maakt.
Alien: Isolatie is echt eenmalig. Zelfs als Sega ooit groen licht geeft voor een vervolg, heeft het grootste deel van het kernontwikkelingsteam sindsdien Creative Assembly verlaten en is ergens anders gaan werken. Dus ik verwacht niet dat elke Alien-game bliksem in een fles is. Ik wou dat Sega iets interessanters zou doen met mijn favoriete sciencefiction-universum. Er is een rijke, fascinerende mythologie om hier uit te putten, en eindeloze mogelijkheden voor allerlei soorten games. Ik ben al zo vaak een ruimtemarinier geweest, en niet alleen in Alien-spellen. En ik heb al een pulsgeweer afgevuurd op golven van krijsende xenomorfen. Het is tijd voor iets anders.
Vervolg: Het perfecte organisme: 7 angstaanjagend verbazingwekkende feiten over de AI van Alien Isolation
