Psychonauten 2 is een eindeloos creatief spel. Soms komt deze creativiteit op spectaculaire wijze tot uiting, bijvoorbeeld wanneer je op een muzikale reis door de zintuigen gaat om een psychedelische rockband samen te brengen. Andere keren zinkt het spel naar nieuwe diepten van grofheid, en met name één baasgevecht is een van de ergste voorbeelden hiervan die ik ooit heb gezien.
Ik ben niet preuts als het gaat om games die dom of rommelig zijn. In de nasleep van de nieuw aangekondigde reboot heb ik een aantal pro-Saints Row stukken, beide aan het belachelijke drama rond het 'wakker worden' en vorige zachte reboot, Agents of Mayhem. Saints Row is een van mijn favoriete series aller tijden en het feit dat je uitwerpselen op gebouwen kunt spuiten, je auto kunt laten tunen bij Rim Jobs en belangrijke verhaalmissies kunt spelen terwijl je naakt bent en bedekt met slijm, heeft me nooit gestoord. Het gaat er dus niet om dat Psychonauts 2 vies wordt – het gaat erom hoe vies het wordt.
Zie ook: Een banaan weerhield me bijna van het voltooien van Psychonauts 2
Het baasgevecht vindt plaats aan het einde van Compton's Cook-Off, waarin je in de geest van Compton Boole kruipt om hem te helpen een kookprogramma te winnen. Dit is de manifestatie van zijn geest van de manier waarop hij zich altijd beoordeeld, geanalyseerd en onder druk heeft gevoeld door zijn leeftijdsgenoten. Zoals alles in Psychonauts 2 is het slim zonder al te slim te zijn, en gaat het meer om komedie dan om serieuze symboliek en introspectie. De juryleden zijn om de een of andere reden geitenpoppen. Het kiest ervoor om in de eerste plaats grappig en gek te zijn, en daar is niets mis mee – games zouden zichzelf minder serieus kunnen nemen. Maar tegen het einde ontploft alles wat het level te zeggen had in een brij van paars geitenkots.
Het spel kan op andere manieren vies zijn. Op een later niveau spring je over platforms in het water, die alleen zichtbaar worden gemaakt door een antropomorf zaad dat oprispt. Dat klopt echter allemaal met de humor van het spel: Compton's Cook-Off gaat verder dan dat.
In eerste instantie vraagt het niveau je om verschillende gerechten te bereiden door de instructies te volgen. Er zijn snijmachines, blenders, kookpotten en braadpannen, evenals een groot aantal verschillende ingrediënten die smeken om gekookt te worden als onderdeel van de show. Met railslijpen, muurklimmen en mini-hindernisbanen wringt het hele level elke druppel uit het gebouw. Je voert deze taak drie keer uit, waarbij je elke cyclus de volgorde in complexiteit ziet toenemen vóór het gevecht met de baas, dat in niets lijkt op de nuance, creativiteit of verhalende drive als hoofdniveau. In plaats daarvan kotsen deze geitenpoppen over je heen.
De strijd plaatst je in een cirkelvormige arena zonder dat je ze kunt aanvallen. Ze zullen paarse vloeistof over je heen braken, wat je in eerste instantie kunt vermijden door ergens anders heen te rennen, maar zodra er te veel braaksel is om te vermijden, zul je op de roestige sardineblikjes moeten klimmen die deze geiten uitbraken. De hele tijd door zal een commentator herhaaldelijk opmerken hoe warm het braaksel moet zijn.
Dat is echter niet alles. Om de baas te verslaan, moet je door specifieke stapels braaksel graven om onverteerde ingrediënten te vinden. Deze gebruik je vervolgens om een nieuw gerecht te maken van vers uitgebraakt voedsel, en serveer het gerecht terug aan het wezen dat het zojuist heeft uitgebraakt. Alsof dit nog niet erg genoeg is, zorgt dit rotte voedsel er niet alleen voor dat ze ziek wegrennen, of dat hun gezondheid afneemt door ze in het gezicht te spetteren. In plaats daarvan zullen de bazen zich volvreten met dit voedsel totdat het barst, explodeert en de chaos achterlaat. arena bedekt met, je raadt het al, meer geitenbraaksel. Net als het basisniveau betekent dit dat je drie keer door braaksel moet graven om de ontmoeting met de baas volledig te voltooien. Erger nog, hoewel de eerste twee bazen zo vriendelijk zijn om alleen het voedsel op te eten dat je momenteel nodig hebt, is de derde geit niet zo'n beleefde kotser. In plaats daarvan laten ze je verschillende keren in de brij rondsnuffelen voordat je precies het kots vindt dat je zou moeten koken.
Ik denk dat Psychonauts 2 aanzienlijk meer zou kunnen doen met zijn uitgangspunt. Elke reis naar een brein voelt dienstbaar aan een kleine vooruitgang in het verhaal, en hoe creatief elke wereld ook is, onderzoekt zelden de ideeën van geestelijke gezondheid en identiteit die verder gaan dan 'een beetje triest, ik'. Zelfs als het voor een lichtere, minder serieuze toets gaat, had het waarschijnlijk ook gekund zonder het gevecht met geitenbraaksel, toch?
Vervolg: April O'Neil krijgt eindelijk het respect dat ze verdient
