Tales of Arise markeert een beetje een make-over voor de langlopende JRPG-serie. Het bestaat al tientallen jaren, vaak met een heldere, energieke anime-esthetiek met speelse personages en locaties. Maar de afgelopen jaren zijn de dingen veranderd, waarbij Tales een donkerdere, meer melancholische toon aangaf terwijl Bandai Namco kiest voor een meer volwassen benadering van het vertellen van verhalen.
Deze nieuwe inzending voelt als het hoogtepunt van die reis, ten goede of ten kwade, volgens hetzelfde traject van Scarlet nexus en code Vein omdat het streeft naar iets scherper en innovatiever, waarbij enkele van de grootste ondeugden van de serie achterblijven in ruil voor iets dat zowel veteranen als nieuwkomers kunnen begrijpen. Van de paar uur die ik heb gespeeld, is het blijven hangen, hoewel er nog een paar probleempjes zijn. Tales of Arise is echter op de goede weg en ik ben al genoeg geïnvesteerd in het melodramatische verhaal van bovenaardse onderdrukking om het tot het einde te volbrengen. Het heeft knorrige anime-jongens, vlammende zwaarden en zeer onhandige politieke berichten - waar moet je niet van houden?
Zie ook: Het Uilenhuis heeft het recht om te bestaan in een wereld zonder homofobie
Arise begint op de vurige planeet Dahna, die lange tijd tot slaaf is gemaakt door Rena, een planeet die onheilspellend in de lucht opdoemt en zowel een fysieke als symbolische weergave is van de tirannieke heerschappij die het op zijn inwoners legt. Je speelt als Alphen, een man wiens hoofd in een metalen gevangenis zit, door bewakers en medegevangenen simpelweg 'The Iron Mask' genoemd. Hij pronkt met een indrukwekkende aanwezigheid, maar laat zijn potentiële reputatie varen ten gunste van een leven dat zwoegt als een gehoorzame slaaf. Net als de miljoenen andere mensen die op Dahna wonen, is leven onder de laars van het fascisme de norm geworden, en dus is elke bereidheid om terug te vechten uitgedoofd. Dit verandert allemaal wanneer op een schijnbaar normale dag een trein wordt ontspoord door verzetsstrijders, waardoor een mysterieus meisje wordt bevrijd en Alphen gedwongen wordt met haar te ontsnappen.
Ontsnappen kost ongeveer tien minuten speeltijd, en Tales of Arise slaagt er niet echt in om ons ervan te overtuigen dat Alphen eigenlijk veel heeft meegemaakt. Ik voelde niet echt voor hem, deels omdat zijn achtergrondverhaal is gemaskeerd in opzettelijk mysterie voor toekomstige onthullingen. Maar zonder iets te weten te komen over de benarde situatie van de mensen om hem heen, valt het onbetwistbare kwaad van Rena plat. Hoewel ik Tales of Arise bewonder voor het weggooien van een groot deel van de expositie die veel JRPG's aan de startlijn verdoemt, gooit het ook zijn eigen wereldgebouw weg om ons in gevechten te slingeren naast personages waar we nauwelijks iets van weten.
Het is rommelig en mist de nuance die deze volwassen kijk op de serie nodig heeft om te slagen. Toch schitteren de personages uiteindelijk nog steeds. Alphen groeit uit tot een meeslepende hoofdrol, en Shionne - het meisje dat uit de trein ontsnapt - is een even sympathieke heldin die zich bij hem aansluit terwijl ze proberen terug te slaan tegen hun onderdrukkers. Afkomstig van oorlogvoerende planeten, neem ik aan dat de verhaallijn hen uiteindelijk zal dwingen om hun respectieve verschillen onder ogen te zien en te begrijpen dat de gewone mensen op de grond toch niet zo verschillend zijn. Zoals ik al zei, het voelt al voorspelbaar, maar als het goed wordt gedaan, kan het nog steeds leuk zijn.
Afgezien van de aangescherpte esthetiek, is gevechten de grootste evolutie voor Tales of Arise. Het voelt meteen zwaarder aan, elke zwaai van mijn zwaard draagt een aanzienlijk gewicht terwijl het door vijanden snijdt. Net als eerdere games, kun je deze combineren met artes om combo's op te bouwen en je vijanden te vernietigen. In de openingsuren zijn deze eenvoudig uit te voeren, maar door nieuwe vaardigheden te ontgrendelen, kun je je eigen aangepaste combinaties bouwen om gevechten een extra laag strategisch spektakel te geven.
Het is ook moeilijker dan ik had verwacht, met veel vijanden die in staat zijn om het grootste deel van je gezondheidsbalk weg te vagen als je niet leert om royaal en nauwkeurig te ontwijken als reactie op aanvallen. Als gevolg hiervan is elke ontmoeting vleziger, niet meer in een kwestie van seconden zoals voorheen. Ik ben dol op deze verandering van richting - het stelt Tales of Arise in staat om als een meer substantiële ervaring te voelen, zelfs als veel van de fundamenten hetzelfde blijven. Het enige dat is veranderd, is de framing en de investering die we nodig hebben om te leren hoe de combinatie van aanvallen, ontwijken en verdedigen werkt naarmate er steeds meer nieuwe mechanica worden geïntroduceerd.
Vaardigheidsbomen, outfits en andere aspecten van elk personage kunnen buiten de strijd worden aangepast, hoewel ik deze niet uitgebreid kon bekijken in de preview-build die ik speelde. Het lijkt echter meer dan genereus genoeg om een uitgestrekte JRPG te huisvesten, vooral als er meer partijleden worden geïntroduceerd en de ware reikwijdte van het verhaal duidelijk wordt. De sociale dynamiek tussen elk partijlid is opnieuw een belangrijke factor in Tales of Arise.
Tijdens het verkennen van de open wereld, die meestal bestaat uit middelgrote zones vol met vijanden waar je tegen kunt vechten of waar je gewoon langs kunt sprinten, kun je optionele dialoogscènes aangaan met bepaalde personages. Deze zijn niet meer gebonden aan saaie dialoogvensters, maar worden weergegeven als stijlvolle vignetten. Het brengt beweging veel beter over, wat betekent dat ik veel minder geneigd was om ze helemaal over te slaan. Kampvuren stellen je ook in staat om uit te rusten te midden van verkenning om voedsel te koken en meer mogelijkheden te bieden voor een leuke babbel. Dit zijn allemaal waardevolle nieuwe toevoegingen aan de formule, waaruit blijkt dat Bandai Namco zich bewust is van de noodzaak van verandering in de serie.
Hoewel gevechten zijn geëvolueerd, lijkt het erop dat de bovenwereld die je bewoont stevig geworteld is in het verleden. Ik was de game aan het streamen, dus het is oneerlijk om de visuele kwaliteit op dit moment te beoordelen, maar het leveldesign laat veel te wensen over. Je kunt overal bronnen verzamelen en op verborgen schatten jagen, maar de handvol gebieden die ik heb verkend, hebben geen blijvende indruk achtergelaten. Misschien ben ik gewoon geen fan van generieke lavaniveaus, maar ik denk dat Tales of Arise een aantal waardevolle verrassingen in petto heeft die ik nog moet ontdekken.
Bandai Namco is wanhopig om deze serie naar de nieuwe generatie te duwen, maar door de personages, het verhaal, de gameplay en de wereld niet met evenveel aandacht aan te pakken, zijn sommige gebieden er helaas in geslaagd om plat te vallen. Ik wil niet dat Tales in de voetstappen van Star Ocean, een eigendom dat zo gehecht is aan het verleden dat elke poging om moderniteit te omarmen tot een ramp heeft geleid. Gelukkig denk ik niet dat het zal gebeuren - zelfs vanaf deze preview-build alleen is het gemakkelijk om te zien hoeveel Arise heeft gedaan het.
Tales of Arise is erg leuk. Het zet voldoende stappen vooruit in het streven om de serie te evolueren voor het moderne tijdperk, terwijl ze onthouden wat fans leuk vinden aan de kenmerkende combinatie van schattige, goed ontwikkelde personages, responsieve gevechten en anime-melodrama. Het plot is hardhandig en de verkenning blijft pijnlijk bij de cijfers, maar ik ben ervan overtuigd dat deze klachten in de rest van het spel zullen worden aangepakt. Na te zijn verrast door Scarlet Nexus en Code Vein, zou Bandai Namco eindelijk een winnaar kunnen zijn.
Vervolg: Het verhaal van The Witcher 3 bereikte een hoogtepunt met The Bloody Baron
