Bertje: Sludge Life is zo'n humeur. Ik kan geen andere manier bedenken om het te beschrijven. Ik bedoel, ik zou op robotachtige wijze kunnen zeggen dat het een spel in de open stad is over het spuiten van muren, maar dat lijkt nog niet eens halverwege te beschrijven wat het is. Wat Sludge Life anders maakt, is de sfeer waarin je terechtkomt.
Sludge Life straalt een gevoel van luie rebellie uit, of misschien stoned anarchie (gezien enkele van de bizarre personages in het spel, zou dit een betere omschrijving kunnen zijn). De mensen die staken, tegen welke autoriteit dan ook die de stad bestuurt, lijken niet zozeer boos als wel neergeslagen. Het is alsof dit altijd de manier was en er dus een soort malaise is ontstaan. Een voortdurende ontevredenheid. En wat daarin is ontsproten is een soort weerstandsvermogen: een geleidelijke pluk aan de naden van de autoriteit, met één gespoten muurschildering tegelijk.
Het is een spel doordrenkt van een soort graffiticultuur, een vinger omhoog naar de machthebbers. Het is er als je over de badkamervloer plast van welk gebouw je ook hebt ingebroken, en het is er als je op F drukt om een scheet te laten, of als je rookt, of als je een blikje drinkt, het knarst en dan weggooit. Het maakt je niet uit. Niemand doet. En hoe meer je tagt, hoe breder je Ghost-naam zich verspreidt, en hoe meer je mensen zoals jij, spuitbussen in de buurt ontmoet. En het is wanneer dit gebeurt, je begint te beseffen dat er iets diepers en rijkers aan Sludge Life zit, en die ruwe eerste indruk begint te vervagen.
