Κάποτε είχα έναν φίλο που μου σύστησε το Dark Souls. Ένα ατελείωτα εξαντλητικό παιχνίδι για την ανθρωπότητα και το τι σημαίνει να ζεις και να πεθαίνεις, το μοντέρνο κλασικό της FromSoftware αντ' αυτού παρουσιάστηκε σε μένα ως «κοίτα αυτό το σκληρό σαν σκατά παιχνίδι, στοίχημα ότι δεν μπορείς να νικήσεις ούτε το πρώτο αφεντικό». Δεν είχαν άδικο, δεν μπορούσα καν να νικήσω το Asylum Demon, καθώς άρπαξε τον πανικόβλητο χαρακτήρα μου από μια προεξοχή και τους πέταξε σε όλο το έδαφος κάτω.
Το Salt and Sacrifice είναι σαν αυτόν τον φίλο. Μια 2D, side-scrolling hack-and-slash περιπέτεια που διαδραματίζεται στα ερείπια ενός παρακμάζοντος κόσμου, η συνέχεια των Ska Studios στο Salt and Sanctuary του 2016 ρίχνει τον αξιοθρήνητο τυχοδιώκτη σας ενάντια σε τέρατα πανύψηλων, ογκωδών σχημάτων και μεγεθών, ζητώντας σας να τολμήσετε στο τον ευρύτερο κόσμο και κυριολεκτικά τρώτε μάγους ζωντανούς για να αποκαταστήσετε την ισορροπία σε όλη τη γη.
Το sequel του Ska Studios μοιάζει με αυτόν τον φίλο, επειδή είναι μια μελέτη σε επίπεδο επιφανείας ως επί το πλείστον για το είδος του παιχνιδιού στο οποίο παίζει. Δεν υπάρχει καμία απόχρωση στην αφήγηση και τους διαλόγους, καθώς οι NPC και άλλοι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου ενιαίοι στον σκοπό τους να υπηρετήσουν τον χαρακτήρα του παίκτη και να προωθήσουν την προσπάθειά σας να αποκαταστήσετε τον κόσμο. Αυτό που απομένει είναι ένα σκληρό σύστημα μάχης που λειτουργεί ως βάση για τα πάντα.
