Όταν ο James Irving μετακόμισε σε μια φάρμα στο Isle of Man μαζί με τη σύζυγό του, Margaret, και τη μικρότερη κόρη του, Viorrey, αμφιβάλλω ότι περίμενε ότι η οικογένειά του θα στοιχειωνόταν από μια μαγκούστα που μιλούσε.
Όλα ξεκίνησαν στις 13 Σεπτεμβρίου 1931, όταν ο Τζέιμς ισχυρίζεται ότι είδε ένα πλάσμα να τρέχει στην αυλή της φάρμας του Doarlish Cashen, γνωστό ως Cashen's Gap στα μανξικά γαελικά. Λίγο αργότερα, η οικογένεια άρχισε να ακούει κάτι να γρατσουνίζεται στην ξύλινη επένδυση, η οποία επένδυσε τα δωμάτια της αγροικίας για μόνωση. Νομίζοντας ότι είχαν πρόβλημα με αρουραίους, η οικογένεια έβαλε παγίδες στα κενά μεταξύ της επένδυσης και των πέτρινων τοίχων του σπιτιού, αλλά το θήραμά τους τους διέφυγε. Σε μια τελευταία προσπάθεια να τρομάξει το παράσιτο, ο Τζέιμς προσπάθησε να γρυλίσει πάνω του, ελπίζοντας ότι ο θόρυβος θα παρερμηνευόταν για αρπακτικό, αντ' αυτού το πλάσμα γρύλισε. Οι Ίρβινγκς ανακάλυψαν γρήγορα ότι το πλάσμα μπορούσε να μιμηθεί οποιονδήποτε θόρυβο ζώου έκαναν, ώσπου μια μέρα άρχισε να μιλάει και τελικά παρουσιάστηκε ως Gef.
Μόλις άρχισε να μιλάει, ο Gef δεν ήταν πολύ διατεθειμένος να σταματήσει, δηλώνοντας ότι, «Μια μαγκούστα μπορεί να μιλήσει αν διδαχθεί». Οι Irvings ισχυρίστηκαν ότι ο Gef μιλούσε με ψηλή φωνή, μπορούσε να μιλήσει πολλές γλώσσες και του άρεσε να επαναλαμβάνει τις παιδικές ρίμες που του δίδασκε ο Voirrey ή να ξαναδιηγείται κουτσομπολιά που άκουγε στις εκδρομές του στο νησί. Ο Gef συχνά αναλάμβανε το ρόλο ενός βοηθητικού οικείου για την οικογένεια. προφανώς φέρνοντας πίσω μικροαντικείμενα που βρήκε και σκότωνε ακόμη και πάνω από εκατό κουνέλια για να τα πουλήσει. Σε αντάλλαγμα, οι Ίρβινγκς τον τάισαν μπισκότα, γλυκά και κομμάτια μπανάνας τοποθετώντας τα στο ιερό του, το οποίο βρισκόταν στην κορυφή μιας σκάλας με κουτί στην κρεβατοκάμαρα του Βιόρεϊ.
