Call of Duty: Vanguard Review
Pasintjare, Call of Duty: Malvarma Milito komencis iom malglatan, danke plejparte al evoluigteamoj alĝustiĝantaj al la pandemio. Ĝi nur sentis iom nekompleta kaj iom rapidis. Tamen, post kelkaj ĝisdatigoj kaj diakiloj, Malvarma Milito rapide akiris impeton kaj finis esti sperto kiun mi ludis dum la tuta jaro.
Ĉi-foje, Sledgehammer Games veturas la buson sen Glen Schofield kaj Michael Condrey, la kunfondintoj, kaj iamaj studioestroj. Ilia foriro vekis iom da zorgo ĉar ili estis la vizaĝo de Sledgehammer dum tiom da jaroj. Tamen malgraŭ la perdo kaj la pezo de la senfina pandemio, la evoluigaj teamoj efike adaptiĝis kiel avangardo sentas kiel kompleta sperto de Call of Duty. Tio ne estas io, kion mi povus diri pasintjare.
Certe, ĝi restas Voko de Devo sperto tra kaj tra. Ĉiu, kiu iam pasigis tempon kun la franĉizo, sentos sin hejme. Tiuj klakaj kontroloj je 60 fps estas reen kaj same kiel ĉiu alia Voko de Devo antaŭ Vanguard, ĝi estas nekredeble facile repreni sed same malfacile regi.
Ĝi estas amaso da enhavo, kiu inkluzivas videble mirindan unu-ludantan rulmontran veturon, freŝan sperton pri zombioj kun novaj sulkoj aldonitaj al la miksaĵo kaj profunda plurludanta oferto, kiu konservos ludantojn pri tiuj laŭsezonaj batalenirpermesiloj la tutan jaron. Vi ricevas tunon da enhavo el la skatolo kaj pli da enhavo estas survoje baldaŭ kiam la Sezono Unu batalpaso falas.
Malstreĉiĝu sur La Nadoj, Bro
Ĝi estas bonega valoro por la dolaro, sed avangardo ne ĝuste reinventas la radon. Multmaniere, Activision ludas ĝin sekure kun sia miliard-dolara franĉizo kaj tion pruvas ĝia plurludanta (MP) reĝimo.
Dum MP apenaŭ movis la kudrilon kiam temas antaŭenigi la franĉizon, ĉi-foje ne mankas enhavo. Fakte, vi ricevas 20 mapojn ĉe lanĉo. Ĝi estas senprecedenca. Mi ne memoras tempon, kie la franĉizo eligis tiom da mapoj ĉe lanĉo.
Reprenante la temo de la 2-a Mondmilito de Vanguard, la plurludanto sentas tre simila al Voko de Devo: WW2 botoj sur la tero ludstilo. Ĝi sentas tre 'viand' kaj surgrunde. Ludanta movado ne estas tiel rapida kiel ĝi estas en Malvarma Milito. Reŝargi viajn armilojn sentiĝas tre intenca, kaj malrapida. Tamen la fokuso temas pri igi la ludanton en batalon kiel eble plej rapide. Kvankam ĉi tio estas bonega por kreskigi altajn mortigojn, mi ankaŭ mortis, multe...
La mapoj mem aspektas mirindaj. La nivelo de detalo kaj dezajno kiu eniris ĉiun nivelon estas impona. Estas nivelo de vertikaleco ĉeestanta en multaj mapoj kiu aldonas tavolon de strategio. Sen mencii la mapoj inkluzivas detrueblajn elementojn. Vi povas eksplodigi murojn, pordojn kaj aliajn lignajn areojn, kiuj kreas novajn vojojn kaj vidliniojn. Mi trovis min konstante devi taktome alĝustigi sur la flugo. Ĉiuj 16 kernaj mapoj 6v6 kaj 4 Champion Hill-mapoj inkluzivas detrueblajn elementojn igante la mapojn senti kiel nova sperto ĉiufoje kiam vi ensaltas.
Champion Hill estas la plej ambicia nova reĝimo, kiu funkcias kiel etendaĵo al Gunfight. Ĝi havas serion de turnir-stilaj ĉef-al-kapaj matĉoj. Vi povas ludi sole (1v1) aŭ grupiĝi en duopoj (2v2) kaj triopoj (3v3). La batalo okazas en areno konsistanta el kvar mapoj por esti la lasta taĉmento staranta. La matĉoj estas intensaj, mallongaj, kaj nekredeble kontentigaj kiam via teamo eliras super. Ĉu ĝi restos kaj fariĝos franĉiza ĉefapogilo? La tempo diros, sed ĝi certe tendencas en la ĝusta direkto.
Patrolo estas nova aldono al tiuj kernaj COD MP-reĝimoj kaj ĝi estas plena de potencialo. Pensu pri ĝi kiel malfacila punkto sed la zono ĉiam moviĝas. Resti vivanta estas malfacila ĉar via teamo provas daŭre moviĝi dum estas eksplodita de ĉiu direkto. Ĝi fariĝas iom multe, kiam ĉiuj spamas la zonon per granatoj. Ĉu mi ĝuis ĝin? Kiel bela ŝanĝo de ritmo, jes, sed mi ne estas konvinkita, ke ĝi fariĝos COD-bazvaro kiel Domination aŭ Kill Confirmed. Tamen, ĉapelon al la evoluiga teamo por provi enkonduki novan reĝimon en la miksaĵon.
Sendado Sh!t Show
Ne estas surprizo, ke malgrandaj mapoj kiel Shipment kaj Nuke Town estas amasa sukceso ĉe adorantoj. Blitz-reĝimo celas malsekigi la apetiton de tiuj maniuloj, kiuj amas ŝarĝi altajn mortigojn kaj morti denove kaj denove. Blitz-reĝimo estas ekzakte kiel ĝi sonas. Plena batalo kiu povas esti 6v6 aŭ 24v24 kie la mapoj estas pli malgrandaj kaj la mortigokalkuloj estas altaj. Ĝi estas intensa kaj estos bonega maniero por ebenigi vian XP kaj tiu batalo pasas tuj.
La kvanto de armilaro inkluzivita ĉe lanĉo estas same impona. Avangardo inkluzivas 38 armilojn tuj de la salto, ĉiu havas unikan guston de aldonaĵoj. Iuj armiloj havas siajn proprajn specifajn aldonaĵojn. Ne ekzistas kuketo-tranĉilo al ĉi tiuj aldonaĵoj. La kvanto da neŝloseblaj kaj personigo estas mirinda. Sen mencii, ĉiuj Operaciantoj havas sian propran rakonton, kun inkluzivita tranĉsceno.
Post lanĉo, homoj povas atendi Sendon iam ĉirkaŭ mez-novembro kaj povi ludi 24 mapojn antaŭ la fino de la jaro.
Zombies-reĝimo revenis kaj sentas ĉi-foje iom pli inkluziva. Mi kutime ne pasigas multan tempon ludante zombiojn, sed mi ankaŭ komprenas, ke ĝi havas amasan admirantaron, kiu trempas centojn da horoj en ĝi. Ĉi tiu zombia reĝimo devus trankviligi kaj novajn kaj ekzistantajn ŝatantojn. Kaj jes, denove via progresado transiras de MP al Zombies-reĝimo, kio estas mirinda.
Ĝi ankaŭ okazas en WW2, tamen ankaŭ havas rilaton kun la zombia reĝimo de Malvarma Milito. La zombioj de Vanguard prenas vian tradician zombian reĝimon kaj miksas ĝin kun la Reĝimo Eksplodo de Malvarma Milito kreante sperton kiu neniam enuiĝas kaj sentiĝas pli koncentrita ĉi-foje.
Post kiam vi elektas vian kapablon kaj ŝargas, zombioj metas vin en Stalingradan mapon, kie vi ricevas serion da celoj implikantaj vojaĝi tra mortigaj portaloj. Ĉi tiuj portaloj (kiuj estas signife pli rapidaj ol la longaj pugaj portaloj de Outbreak) faligas vin en aliajn lokojn, kie vi kompletigos diversajn celojn. La ideo estas, ke vi kompletigas ĉi tiujn celojn kaj portalon reen en Stalingradon, kie vi povas kapti ĉiun disponeblan ĝisdatigon.
Palmoj Estas Ŝvitataj
Mi amis ĉiun minuton de ĝi, kaj mi eĉ ne estas zombiulo. Mi ŝatis la malsamajn celojn, ĉar mi sentis, ke mi havas celon, kie en antaŭaj jaroj temas pri falĉi hordoj de malmortaj kaj nur pluvivi. Ĝi estas facile unu el la plej bonaj zombiaj spertoj, kiujn mi ludis ĝis nun, kaj ĝi restas tiel puna kiel ĉiam. Se vi ĝuis la antaŭajn zombiajn ludojn de Call of Duty, ne estas demando, ke vi ĝuos tion, kio estas ofertita ĉi tie.
La unu-ludanta kampanjo estas ĝuste tio, kion mi atendis, sed ĝi certe estas bela. Dirite, la kampanjo prezentas interesajn karakterojn, tunojn da ago kaj kelkajn terurajn momentojn. Vide; tamen ĝi aspektas mirinda. Ĉio, de la kinematografiaj fotorealismaj tranĉscenoj ĝis la detalo pri la vizaĝaj kuraĝigoj, la unu-ludanta kampanjo de Vanguard estas teknika spektaklo de la PS5.
La rakonto mem estas deca dum vi spertas diversajn WWII-batalojn tra la nerakontitaj rakontoj de multnaciaj herooj kiuj formis Task Force One. La ĉeffiguroj ĉiuj havas sian propran fonrakonton kaj unikajn kapablojn. Ĝi estas plejparte antaŭvidebla afero, sed vi ne povas helpi ne radiki la rolantaron de interesaj roluloj. Estas multaj surprizoj, kiujn mi ne fordonos, sed la unu-ludanta kampanjo donas al la ludanto belan paŭzon de konkurenciva MP-agado kaj vi povas elbati ĝin en pluva posttagmezo.
Vanguard ne tro malproksimiĝas de la klasika formulo de Call of Duty, kiun ni atendis de la franĉizo dum la pasintaj pluraj jaroj. En multaj manieroj, ĝi estas iom pli de la sama. Dirite, Call of Duty: Vanguard estas nekredeble fortika pakaĵo ofertanta multe da enhavo por la dolaro. Zombies-reĝimo estas multe pli agrabla kaj diversa, la unu-ludanta kampanjo estas vida mirinda, kaj 20 MP-mapoj ĉe lanĉo estas nenio por terni. Se vi preterpasis Call of Duty dum la lastaj kelkaj jaroj, eble estas tempo reveni.
***PS5-kodo estis provizita de la eldonisto***
La poŝto Call of Duty: Vanguard Review - Faligante La Martelon aperis unue COGkonektita.
