Diru Ne! Pli komprenas la modernan oficejon kiel gajan lokon kie teruraj aferoj okazas. Kolegoj ŝtelas lunĉujojn de staĝantoj. Homoj estas igitaj labori en neamataj anguloj, sub dukto. Ĉiuj volas, ke vi riparu la kopiilon aŭ faru kafon aŭ simple estu iom pli distra. En ĉi tiun teruran mondon, la ludo havas tre simplan solvon. Ne.
Esti babulo signifas, ke mi preskaŭ devas memorigi ĉiujn, ke Diru Ne! Pli estas en bona kompanio ĉi tie. Bartleby, the Scrivener, novelo de Herman Melville, kovris ĉi tiun grundon en la 19-a jarcento. Bartleby laboras en oficejo kaj trovas sin ĉiam pli nevola fari la aĵojn petitajn de li. Tiu aliro kondukas al li perdi sian taskon kaj poste alvenante en malliberejo. Post kiam li ne utilas al la industria flim flam de la tago, li preskaŭ dissolviĝas. La klasika linio de Bartleby, mi preferus ne, estas majstra frapo kompreneble. Tiel malfacile kontraŭebla, tiel nuancita, ne facilaj teniloj por ke iu kaptu ĝin kaj ĵetu ĝin flanken. Tio estis la deknaŭajarcenta versio ĉiuokaze. Hodiaŭ ni ricevas NE! Kaj NE! estas akompanata de distra perforto.
Diru Ne! Pli estas sur reloj. Vi kuras ĉirkaŭ la oficejo dum la rakonto evoluas, premante butonon por diri NE! ĉe ĉiu, kiu venas al vi. Foje ĝi frapas ilin ekster la vojo. Foje ĝi frapas ilin tra fenestro. Kelkfoje vi devas unue ridi por malfortigi konfidon antaŭ ol diri ne. Kelkfoje vi bezonas ŝargitan ne, aŭ glacian neon, aŭ ne akompanitan de manfrapoj. Ĉi tio aldonas iom da profundo mi supozas al ludo kiu ne vere bezonas profundon. Anstataŭe ĝi estas spektaklo – vi rapidas pluen kaj pluen, kriegante ĉion, kio venas al vi.
