Ev der ji bo me pir mezin e.
Her tişt pir mezin e, mîna ku em di cama neynika karnavalê re derbas bûne. Derî ne derî ne, lê devê şikeftan in. Her gavek li ser derenceyê ji pîvanê re çiyayek piçûk e. Dûv re, gava ku guheztinên plastîk di tariyê de biqelişin û hûn bi çakûçekî ku ji we mezintir e qulikên vala yên kuçikên xerab bişkînin, hûn ê fêhm bikin ku ne tenê dinya pir mezin e, lê xetereyên wê jî hene. The horror. The tirs. Ew deverek reş, şikestî ye ku bi tevahî bê hezkirin û dilovanî ye, lê tijî tiştên tirsnak e - tiştên ku divê nebin, ne niha, ne tu carî, ne jî di kabûsên we yên herî zirav de.
Dema ku me yekem car bi Six, fîgurê piçûk û tenê yê yekem pêşkêşiya Kabûsên Piçûk a Tarsier Studio re hevdîtin kir, dinyaya wê bi dengên pêlên wê yên tenêtî, şil deng veda. Di vê beşa duyemîn de, lêbelê, ew bi hevalbendek re tê, û ew heval - bi nasnav Mono, her çend hûn qet bi fermî nehatibin nasandin - ku hûn ê ji bo vê serpêhatiyê bijîn. Nary peyvek di navbera wan de tê guheztin - carinan ew ê bi nermî bangî hev bikin - lê ew hevkariyek e ku ji nû ve xwe ecêb hîs dike, hevaltiya ku di nav tirsê de hatî çêkirin û biryarek bêkêmasî ya jiyanê ye.
