मला बुंगीच्या क्लासिक हॅलो गेमसाठी खूप नॉस्टॅल्जिया आहे, ते छान आहेत. मला महाकाव्य संगीत, मजेदार एलियन ग्रंट्स, आणि सहकारी मोहीम खेळणे खूप आवडले जेव्हा सात वर्षांचे होते-मी माझ्या भावंडांशी वाद घालत नाही. हे सर्व असूनही, ही मालिका नेहमीच टिकणारी होती. बुंगीच्या हॅलो मल्टीप्लेअरच्या तेजाबद्दल बरेच काही सांगितले गेले आहे: अविश्वसनीय लेव्हल डिझाइन, वाहनांचा अद्वितीय संच, पूर्णपणे संतुलित शस्त्रे. पण, माझ्यासाठी ते फक्त एक चांगले हसणे होते. Halo च्या भौतिकशास्त्र-चालित सँडबॉक्सने काही अपूरणीय क्षण आणले जे खेळण्याच्या एक दशकानंतरही या मूर्खाला आत हसतात. म्हणून, जेव्हा मी चाहत्यांना हेलो इनफिनाइटचे मल्टीप्लेअर मालिकेसाठी फॉर्ममध्ये परत आल्याची घोषणा करताना पाहिले, तेव्हा माझा पहिला प्रश्न होता, "हे मजेदार आहे का?"
343 ची पहिली गोष्ट म्हणजे सँडबॉक्स - हॅलोच्या प्रतिष्ठित बंदुका, ग्रेनेड, क्षमता, नकाशे आणि वाहने मजेदार होती का आणि त्याहून महत्त्वाचे म्हणजे ते सर्व एकमेकांशी संवाद साधत होते का? भूतकाळातील भौतिकशास्त्र-चालित सँडबॉक्समुळे असे काही क्षण आले जेथे तुम्ही फेकलेला ग्रेनेड चुकून संघमित्राला आदळला आणि लगेच तुमच्या चेहऱ्यावर परत आला... अरेरे. किंवा ते तुम्हाला गुरुत्वाकर्षणाच्या लिफ्टमध्ये रॉकेट फायर करण्यासारख्या गोष्टी करण्यास अनुमती देईल, ते सर्व मार्गाने शीर्षस्थानी उड्डाण करू शकेल आणि तेथे वाट पाहत असलेल्या दुर्दैवी व्यक्तीला मारून टाका. नकाशावरून उडणारी वाहने पाठविण्यासाठी गुरुत्वाकर्षण हातोडा वापरणे देखील खळबळ उडवून देण्यासाठी पुरेसे होते. यासारखे क्षण खूप मजेदार होते कारण ते अनपेक्षित होते. ही अशी वैशिष्ट्ये नव्हती ज्यांची जाहिरात केली गेली होती आणि भौतिकशास्त्रातील अनेक विचित्र युक्त्या ज्या तुम्ही खेचू शकता त्या काही विशिष्ट परिस्थितींमध्येच उपयुक्त होत्या. याचा अर्थ प्रत्येक वेळी काहीतरी मूर्खपणाचे घडले ते धक्कादायक आणि शोध होते.
