Avatar: Frontiers Of Pandora Recensie – Far Cry From Paradise

Avatar: Frontiers of Pandora recensie

Of je nu wel of niet fan bent van de Avatar-films van James Cameron, het valt onmogelijk te ontkennen dat ze adembenemend zijn in hun ambitie en baanbrekend in hun gebruik van digitale technologie. Ze worden ook toegeeflijk en buitensporig genoemd, en niet bepaald subtiel als het om het vertellen van verhalen gaat. Tot op zekere hoogte zijn dezelfde bijvoeglijke naamwoorden van toepassing op Avatar: Grenzen van Pandora. Het deelt dezelfde adembenemende wereld als de films en verlegt de grenzen van gamingtechnologie. Maar schijn bedriegt. Helaas komen de gameplay en de funfactor van Frontiers of Pandora niet overeen met de indrukwekkende beelden.

Filmkwaliteit Wereldopbouw

Laten we over één ding duidelijk zijn: Frontier of Pandora's wereld en kunstontwerp kunnen adembenemend zijn. Bij hogere resoluties zijn ze bijna net zo prachtig gedetailleerd en net zo indrukwekkend als de films. Elk scherm is een rel van kleur, beweging en leven. De planten en dieren, de weersystemen en de verlichting behoren tot de meest gedetailleerde die we tot nu toe in een openwereldgame hebben gezien. Het is ook allemaal canon, aangezien Cameron en zijn bedrijf elke bioluminescente pixel op het scherm hebben goedgekeurd. Vanaf het moment dat je personage aan het saaie begin van het spel ontsnapt en de weelderige omgeving betreedt, blijf je over het algemeen onder de indruk van de wereld. Het is opmerkelijk.

Ik moet opmerken dat de uitgever genereus genoeg was om zowel pc- als PS5-codes te leveren. Waarom? Op zijn minst op pc kan Frontiers of Pandora een aanzienlijk minder meeslepende ervaring zijn voor iedereen zonder een CPU/GPU die de “aanbevolen” specificaties overschrijdt. Zelfs met de aanbevolen specificaties kwam ik minutenlange laadtijden, pop-in, ontbrekende texturen, geluidsuitval en haperingen, verbroken verbindingen met de server, desktopcrashes, bugged speurtochten en veelvuldig vallen door landschappen in de digitale onderwereld van Pandora tegen. Het strekt tot eer dat Frontiers of Pandora een zeer breed scala aan grafische en toegankelijkheidsopties biedt, al was het maar om een ​​reeks systemen het ding in een of andere vorm aan de praat te krijgen. Neem de aanbevolen pc-specificaties van de game echter met een korreltje zout.

Op de PS5 waren de zaken veel stabieler, hoewel zeker niet perfect. Hoewel de laadtijden een fractie waren van die op mijn puffende pc, waren er enkele aanhoudende problemen met ontbrekende elementen in de personagemaker en bijna alomtegenwoordige pop-in texturen. Toch is dit laatste zeker de beste keuze voor spelers met pc's uit het middensegment of lager en ook toegang tot een console van de huidige generatie.

Spoilervrij verhaal

Het speelt zich af vlak voor de tweede film, Avatar: The Way of Water. Je speelt als een Na'vi die onverwachts uit de cryoslaap wordt gehaald en in een nieuw ontwaakte oorlog terechtkomt tussen de Na'vi en de pas teruggekeerde RDA, die een basis hebben gevestigd. van operaties aan de tot nu toe ongeziene Westelijke Grenzen. Als onderdeel van het Na'vi-verzet is het jouw taak om de vele militaire bases en mijnbouwoperaties van de RDA te helpen vernietigen, en om je erfgoed als Na'vi en laatst overgebleven Sarentu-stam te herontdekken. Je leert de wegen van de Na'vi kennen, ontmoet de drie belangrijkste stammen van de regio en ontdekt hoe je in harmonie met de natuur kunt leven en je volk kunt helpen. Net als bij de films is de thematische subtekst duidelijk. Het destructieve binnendringen van de mens in de ongerepte natuur loopt voor niemand goed af. We zullen het plot niet meer verklappen.

Frontiers of Pandora zal, en terecht, vergeleken worden met games als de Far Cry-franchise en Horizon: Zero Dawn. De vergelijking is zeker toepasselijk in termen van algemene gameplay-loops en mechanica. Helaas heeft Frontiers of Pandora minder memorabele personages of verhaalbeats. Er is zeker geen groot kwaad dat vergelijkbaar is met dat van Giancarlo Esposito van Far Cry 6. Het schrijven en de stemacteurs zijn prima, hoewel een groot deel van de dialoog een beetje hoogdravend en flauw verklarend is. Maar nogmaals, die kritiek zou ook op de films kunnen worden geuit. Desondanks komt de eerbied van de stammen voor de natuur en traditie duidelijk naar voren.

Vertakkingsmechanica

De gameplay splitst zich in twee hoofdtakken. Er zijn meerdere systemen voor verkenning, knutselen, jagen en het leren van de wegen van Na'vi en zijn stammen. De meeste hiervan zouden zich meteen thuis voelen in een overlevings-/knutselspel. Dan is er de strijd tegen RDA-soldaten, mechs en vliegende eenheden. Je hebt snel toegang tot verschillende bogen, geweren en zelfs RPG's, en je kunt je Na'vi-zintuigen gebruiken om de locatie van vijanden te volgen. Er zijn natuurlijk systemen om zowel je gevechts- als je crafting-vaardigheden te verbeteren. Bij een groot aantal kernmissies gaat het om het verdedigen van Na'vi-locaties of het infiltreren van RDA-bases.

Soms werken de gevechts- en overlevingsmechanismen van de game echter niet zoals bedoeld. Ik vond het leuk dat het weer en het tijdstip van de dag invloed hebben op het planten- en dierenleven en hoe en wanneer ze kunnen worden geoogst. Maar elke keer dat ik een stuk fruit pluk, een minigame moeten doen, vooral tijdens gevechten of een getimede reeks, is een onnodige en uiteindelijk vervelende complicatie. Het gebruik van het Na'vi-zintuigmechanisme om planten en dieren te lokaliseren en te identificeren werkt goed, maar het is minder consistent om menselijke vijanden te spotten en de gloeiende klodder van een missiedoel doet weinig om de speler te begeleiden. Frontiers of Pandora probeert te hard om het Ubisoft-probleem in de open wereld van kaartrommel en hand vasthouden te vermijden. Ten slotte zijn die items frustrerend schaars voor een spel dat de speler ertoe aanzet specifieke bronnen te vinden.

Frontiers of Pandora wordt voornamelijk in de eerste persoon gespeeld, met uitzondering van incidentele sequenties zoals vliegen. Deze beslissing brengt de game in ieder geval nauwer in lijn met Far Cry dan met Assassin's Creed of Horizon. Het werkt prima, hoewel het enkele RPG-elementen ondermijnt, zoals het creëren van personages en de visuele impact van kleding en bepantsering. Omdat het karakterniveau gebaseerd is op uitrusting, is het teleurstellend om het niet te zien veranderen.

Mooi maar gekopieerd en geplakt

Frontiers of Pandora verliest glans dankzij de vaak saaie missies, waarvan er vele gekopieerd en geplakt lijken uit andere Ubisoft-openwereldgames. De hoofdcampagnemissies hebben soms ook een vreemd tempo, met minuten van rustig reizen – of, net zo waarschijnlijk, doelloos ronddwalen – gevolgd door relatief weinig uitbetaling aan het einde. Misschien wel het meest irritante en onnodige zijn de getimede missies, die zouden kunnen werken als de andere spelmechanismen meer gepolijst waren en de verhalende grondgedachte overtuigend was.

In sommige openwereldgames – denk aan Red Dead Redemption 2 of Elden Ring – kunnen de belangrijkste speurtochten worden genegeerd, omdat ze in de eerste plaats dienen als motivatie voor verkenning en ontdekking. Ondanks de spectaculaire, levende wereld brengt Frontiers of Pandora de speler meestal alleen van de ene locatie naar de andere. Massive heeft een prachtige wereld gebouwd, een letterlijke uitbreiding van de films, maar heeft geen inhoud gecreëerd die zo boeiend is als de setting. Ik heb gewoon nooit de behoefte gehad om op verkenning te gaan, wetende dat ik iets onverwachts of een verrassend verhaal zou vinden. Meestal dwongen de level-gated missies me gewoon tot foerageer- en repetitieve gevechten tegen een zeer klein aantal vijandelijke typen.

Wat eronder ligt

We hebben al uitgebreid gesproken over de art direction en graphics van de game, hoewel we moeten opmerken dat de game uitstekend werk levert door drie verschillende biomen te creëren. Even indrukwekkend zijn het audiolandschap en de muziek van Frontiers of Pandora, die beide op zijn minst via een kwaliteitskoptelefoon moeten worden beluisterd. De game maakt gebruik van een technologie genaamd ‘audio ray tracing’ om geluiden op natuurlijke wijze te laten reageren op hun omgeving. De muziekscore is een combinatie van filmische orkestsignalen en wereld- of tribale muziektexturen. Ook de muziek is alomtegenwoordig. Het wordt soms vervelend en repetitief tijdens langdurige verkenning, lange minuten van vaag, toonloos noedels.

Afgezien van de technische problemen (vooral op pc) doet Frontiers of Pandora een heleboel dingen behoorlijk goed. Er worden veel vakjes gecontroleerd. Maar ik merkte zelden dat ik veel ongekwalificeerd plezier had. Er is iets aan het tempo, het missieontwerp, de saaie personages en de matte gevechten van de game dat mijn verbeeldingskracht niet prikkelde. Ik denk dat als het simpelweg een survivalcrafting-game was geweest, en geen first-person shooter, ik veel meer van de mechanica en de wereld zou hebben genoten.

Voor gamers met een huidige generatie console of krachtige pc is Avatar: Frontiers of Pandora een ongelooflijk ogende open wereldervaring. Het is een naadloze uitbreiding van de films, die veel fans zal aanspreken. Maar onder al die flitsen, flora en fauna schuilt een gebrek aan verbeeldingskracht en onbevredigende FPS-gevechten. De liefdevol nagemaakte schoonheid van Pandora bevat mysterie, kracht en een flinke dosis teleurstelling.

***Zowel PS5- als pc-codes zijn door de uitgever ter beoordeling verstrekt***