Chronos: Before the Ashes neemt een vreemde plaats in in de… nou ja… chronologie van deze serie. Het is een prequel van Overblijfsel: uit de as, maar het is ook een herwerkte VR-spin-off-titel met een aangepaste camera en een paar andere aanpassingen om het meer als een normale third-person actiegame te laten spelen en het gevoel te geven als een goed vervolg op Remnant. Hoewel het DNA van een kleinere VR-titel er uiteindelijk voor zorgt dat Chronos zich niet voelt als de echte allesomvattende metgezel die Remnant echt verdient, doet het meer dan genoeg met de ideeën van Remnant (en een paar eigen) om op zichzelf te staan als een leuke game. , goed tempo Souls-achtig avontuur dat een stevige poging doet om je aandacht te trekken.
Thematisch gezien heeft Chronos veel gemeen met zijn grote broer Remnant: From the Ashes. De cryptische verhalen en duistere fantasie-elementen die ervoor zorgden dat de game net genoeg opviel om zijn eigen ding te zijn, zijn hier in ongeveer dezelfde hoedanigheid, behalve deze keer zonder wapens. Als je genoten hebt van de gameplay, de levelontwerpen en de vijanden van Remnant, dan zit je hier helemaal op je gemak. In feite zijn de meeste van deze dingen rechtstreeks uit het originele spel gehaald en in dit spel gestopt. Dat is iets waar het als kleine VR-game mee weg zou kunnen komen, maar in deze vorm kan het voor sommigen een beetje gierig aanvoelen.
Chronos concurreert nu in een veel grotere vijver dan op VR, en het gebrek aan variatie op bepaalde gebieden wordt daardoor verlicht. Maar wees niet bang, het verhaal hier is in wezen nieuw. Hoewel het een beetje dun is en vooral draait om het oplossen van de raadsels van het labyrint in een zoektocht om een oude draak te verslaan, klaart het de klus en dient het als een redelijke basis waarop een spel als dit prima kan werken. In eerste instantie krijg je niet veel opties voor je personage. Een man of een vrouw en een zwaard of een bijl, evenals een algemene moeilijkheidsgraad. Gelukkig gaan de dingen open zodra je de strijd en verkenning in handen hebt. Er zijn verschillende wapens te vinden die de voorkeur geven aan snelheid of kracht, met nog een paar interessante opties die je niet elke dag ziet, zoals de speer, die het niet goed doet bij het beheersen van de menigte, maar een verwoestende reeks doordringende steken kan leveren aan een enkel doel vanaf een goede afstand.
“Hoewel het DNA van een kleinere VR-titel er uiteindelijk voor zorgt dat Chronos zich niet voelt als de echte allesomvattende metgezel die Remnant echt verdient, doet het meer dan genoeg met de ideeën van Remnant – en een paar eigen – om op zichzelf te staan als een leuk, goed tempo Souls-achtig avontuur dat een stevige poging doet om je aandacht te trekken."
Het is ook een leuke bijkomstigheid om pareren en algemeen blokkeren met je schild hun eigen knoppen te geven, omdat het jezelf verdedigen iets aantrekkelijker maakt dan games waarbij beide aan dezelfde zijn toegewezen. Als je voor een perfecte parry gaat maar mist, zul je een treffer krijgen in plaats van alleen maar een normaal blok te gebruiken, terwijl als je altijd op safe speelt met regelmatig blokkeren, je nooit de beloning krijgt van het tijdelijk doordrenken van je wapen en het verdoven van je wapen. je vijand die een perfecte parry kan schenken. Perfecte ontwijkingen zijn ook onderdeel van je wapen, dus het is zeer aan te raden om vijandelijke aanvalspatronen zo snel mogelijk te leren kennen, omdat je door ze in een grote zwaai te lokken die je weet te ontwijken, je snel de overhand kan geven.
Gevechten worden nog wat verder gekruid met magische stenen die energie opbouwen bij succesvolle treffers en die je kunnen belonen met tijdelijke verbeteringen zoals onoverwinnelijkheid of verhoogde schade zodra ze vol zijn. De gameplay van dit type game zou echter niet compleet zijn zonder enkele RPG-elementen, en hoewel deze ook een beetje mager zijn, ga je in level omhoog terwijl je vecht en verdien je punten die je kunt besteden aan het upgraden van de statistieken van je keuze. Een van de meer unieke elementen van Chronos, waarbij je personage elke keer dat je sterft, een jaar ouder wordt, zal echter ook je statistieken beïnvloeden, omdat kracht en behendigheid in de loop van de tijd minder kneedbaar worden ten gunste van wijsheid en geheimzinnige vaardigheden. De RPG-kant van Chronos is niet zo diepgaand of lonend als veel van de games waar het duidelijk door is geïnspireerd, maar er is hier genoeg om je vooruit te helpen richting je volgende grote baasgevecht en de volgende kans om je vaardigheden verder te verfijnen.
De RPG-mechanica is, hoewel eenvoudig, goed genoeg verweven in de strijd om organisch en noodzakelijk aan te voelen. Chronos combineert ook een aantal leuke ideeën, zoals het verkleind worden tot het formaat van speelgoed om bij een sleutel in een afgesloten kast te komen en het vervangen van het ontbrekende gedeelte van een schilderij om te onthullen dat het in werkelijkheid een poort is naar de wereld die het uitbeeldt. Dat gezegd hebbende, aangezien Chronos oorspronkelijk een spel was dat iets lager mikte dan zijn voorganger, zul je snel merken dat de vijandelijke typen voor elk van de belangrijkste gebieden grotendeels hergebruikt worden door Remnant en niet wat ik divers zou noemen. Als gevolg hiervan kunnen ze vaak samenvloeien. Dit leidt ertoe dat sommige delen van meerdere gevechten eerder beginnen te slepen dan anders het geval zou zijn, omdat je meestal alleen tegen variaties van de 3 of 4 vijanden van een bepaalde fase vecht.
“De RPG-mechanica is, hoewel eenvoudig, goed genoeg verweven in de strijd om organisch en noodzakelijk aan te voelen.”
Sommige van de genoemde gevechten die plaatsvinden in kleinere kamers kunnen zelfs af en toe tot een cameraprobleem leiden. Maar de goedmaker van dit alles is dat de vijanden goed ontworpen zijn, leuk om te vechten, en een aantal solide eindbaasgevechten helpen de boel door elkaar te halen voordat het echt uit de hand loopt. ook muf. Het bruikbare gevoel voor vooruitgang van Chronos zorgde er ook voor dat de strijd interessant genoeg bleef om mijn interesse het grootste deel van de tijd vast te houden. Een leuke bonus zijn de goed opgebouwde levels die je geen tijd verspillen, omdat ze je vaak terugspugen naar een gebied waarvan je weet dat je daarheen moet gaan als het nodig is. Ik ben een grote voorstander van dit soort niveauontwerp boven het teruggaan telkens wanneer ik een item verkrijg dat ik in een vorig gebied nodig had. Chronos doet beide, maar gelukkig is het meestal het eerste.
Over de niveaus gesproken: de meeste bekende gebieden van Chronos zijn ook onweerlegbaar mooi. Laat de ietwat saaie industriële kamers van het openingsgedeelte en de meedogenloos bruine grotten van Krell je niet op het verkeerde idee brengen. Chronos heeft een aantal wonderbaarlijk levendige locaties voor je in petto die net zo interessant zijn om te verkennen en de puzzels op te lossen als bevredigend om de regenererende monsters te verslaan. De luifels en stenen tempels van Pan Village zijn een bijzonder zoete portie eye-candy. waar ik persoonlijk geen genoeg van kon krijgen.
Hoewel de graphics voor de locaties van Chronos over het algemeen middelmatig tot geweldig zijn, afhankelijk van waar je bent, komen de karakterdetails meer overeen met de kunststijl. Het zal je niet wegblazen, en het ziet er zeker uit als een VR-game van een paar jaar geleden, maar het werkt voor wat het is en bijt niet meer af dan het kan kauwen. Ik had graag gezien dat er meer moeite in de middelen en de verlichting was gestoken om ze op zijn minst op één lijn te brengen met Remnant voor deze versie, of op zijn minst een hogere framesnelheid voor de beelden die het wel heeft, maar nogmaals, voor een portemonnee -vriendelijke poort van een VR-game, personages en middelen zien er goed uit en de framesnelheid, hoewel een teleurstellende 30ish per seconde, is betrouwbaar en stabiel.
“Hoewel de graphics voor de locaties van Chronos over het algemeen middelmatig tot geweldig zijn, afhankelijk van waar je bent, komen de karakterdetails meer overeen met de kunststijl. Het zal je niet wegblazen, en het ziet er zeker uit als een VR-game van een paar jaar geleden, maar het werkt voor wat het is en bijt niet meer af dan het kan kauwen."
Als je ooit een soundtrack hebt gehoord voor een fantasy-rollenspel, dan heb je de meeste ideeën in de muziek van Chronos gehoord. Hoewel mijn geheugen niet goed genoeg is om specifieke thema's of melodieën uit Remnant te herkennen, is de algemene toon van de soundtrack toch zeer bekend. Stijgende, opbeurende akkoordpatronen met veel nadruk op strijkers klinken wanneer nieuwe gebieden en geheimen worden blootgelegd. Dit staat op een voorspelbare manier in contrast met bonkende percussie en laag, resonerend koperblazers tijdens baasontmoetingen. Het is een eenvoudige soundtrack die soms de grens oversteekt naar de clichéstad, maar toch effectief genoeg blijft om de stemmingen over te brengen die het beoogt.
Chronos: Before the Ashes doet lovenswaardig werk met wat het is, en Gunfire Games heeft hier veel om trots op te zijn. Het is een schande dat zoveel ervan wordt hergebruikt door Remnant of wordt tegengehouden door de VR-roots, maar THQ Nordic had duidelijk gelijk toen hij dacht dat het een herwerkte, niet-VR-release verdiende. Ondanks de relatieve oppervlakkigheid ten opzichte van andere games in het genre, slaagt het erin om meestal een aantrekkelijk avontuur te blijven met voldoende uitdaging, bevredigende gevechten en redelijke productiewaarden die min of meer overeenkomen met het prijskaartje. Het imiteert niet langer de stevige uitdaging en meeslepende diepgang van andere Souls-likes, maar in ruil daarvoor wordt het meer een eigen, iets gastvrijere smaak van het subgenre met een solide basis en een paar verrassingen.
Deze game is beoordeeld op de PlayStation 4.
