Cyberpunk 2077's triomf was dat het een uitgebreid verhaal bood, tientallen uren lang, dat samenhing rond slechts een klein aantal thema's. Of misschien zelfs een enkele stelling: dat de cynische, defensieve, egocentrische stem in je hoofd – gepersonifieerd door de eeuwenoude, in de ziel gevangen anarcho-rockster Johnny Silverhand – slechts een letterlijke doodlopende weg bood, en dat echte rebellie in het gezicht van een verknipte wereld lag in het helpen van vrienden. Het was Frank Capra met robotarmen en samoeraizwaarden, en ik aten it up.
V gaat niet naar Washington in Phantom Liberty, maar Washington komt naar haar toe. De grote uitbreiding van CD Projekt Red naar de eerste persoon RPG opent een nieuw district en een nieuwe cast van personages, waaronder de president van de nieuwe Verenigde Staten en een ouder wordende spion, gespeeld door Idris Elba. De thema's blijven hetzelfde, maar de stelling wordt getest: hoe kun je je vrienden helpen als je niet weet wie ze zijn, en als hun doelen elkaar uitsluiten?
