Gameplay is zo'n stomme term als je erover nadenkt. Het dichtstbijzijnde equivalent dat ik kan bedenken is umami of 'mondgevoel' bij het eten, dus moeten we dingen als 'filmkijken' en 'boeken lezen' gaan zeggen om de sensaties te beschrijven die je krijgt van uitstapjes naar de bioscoop en gezellige nachten doorbrengen met een roman? Ik hoop het niet.
Toch is het die onbeschrijfelijke gameplay die wij, als gamecritici, constant moeten proberen te beschrijven en te definiëren als we het hebben over dit tijdverdrijf van ons. Geweldige gameplay is vaak zo'n fundamenteel element dat het zwakke punten elders in het ontwerp van een game kan overwinnen; het is het kloppende hart van zoveel ervaringen, en dat is zo waar voor onze winnaar in deze categorie.
It Takes Two is het videogame-equivalent van een zesjarige die schrijft over wat ze hebben gedaan tijdens hun zomervakantie. Eerst vocht ik tegen een aantal wespen met dit geweldige grote gloop-geweer, en toen moest ik een vliegtuig besturen en andere vliegtuigen neerschieten, en toen moest ik vechten tegen een eekhoorn, en toen moest ik vechten tegen een stofzuiger, en later moest ik ging skiën met magneten, en er was ook een minigame waarin ik ballonnen moest schieten om te winnen, en toen, en toen, en toen...
Het is gebouwd op de fundamenten van een actieplatformgame, maar het draait en draait voortdurend in je handen, kronkelend om los te komen van het ene game-idee, van het ene genre naar het volgende. Het is opwindend om te zien hoe het van versnelling verandert en Cody en May meeneemt naar een nieuwe en inventieve plek op hun reis van herontdekking, en elk wordt geleverd met nieuwe coöp-gameplay die je dwingt om samen te werken en samen te werken met je partner in split-screen co- op.
We kunnen niet wachten om te zien wat Hazelight voor hun volgende avontuur kookt.
– Stefan L
Terugkeer – Runner Up
De meesters van de arcade-shooter schakelden verschillende versnellingen op met Retourneren. Het is nog steeds gebouwd rond de bullet hell-gameplay die Housemarque zoveel jaren geleden perfectioneerde, maar al het andere aan deze game was een stap in het onbekende voor de studio. Fotograferen door een derde persoon, een roguelike structuur, een zinvol verhaal in dat subgenre voeren en zich wagen aan een gloednieuwe console? Een reeks grote taken om te overwinnen.
Toch slaagt Returnal er met zelfvertrouwen in, en het komt echt terug op die kernmix van third-person shooting met bullet-hel arcade-actie. De wapens voelen indrukwekkend aan (geholpen door de DualSense-controller), de vijanden zijn lastig, de baasgevechten gevarieerd en episch. Het staat gemakkelijk bovenaan als een van de beste PS5-games van het jaar.
– Stefan L
Gevechten in krappe ruimtes - Runner Up
Gevechten in krappe ruimtes kwam uit het niets en zette het roguelike deckbuilding-genre op zijn kop, met zijn frisse kijk en verbluffende beelden. Mooie silhouetten van individuen strijden in kleine ruimtes, manoeuvres die worden bepaald door de kaarten die je speelt vanaf je gevechtsstapel.
Als agent is het jouw verantwoordelijkheid om vijf grote criminele rijken neer te halen met een verscheidenheid aan stoten, trappen, worpen en slams, terwijl je probeert te overleven. Het is ook een van de meest verslavende roguelikes die ik ooit heb mogen spelen. Als ik, iemand die niet goed overweg kan met roguelikes, ermee door kan gaan, dan heeft Fights in Tight Spaces bewezen een enorm succes te zijn.
– Nick P
Eervolle vermeldingen (in alfabetische volgorde)
Om de Game of the Year-awards in te halen die we tot nu toe hebben uitgedeeld, is hier een handige lijst!
- Beste doorlopend spel
- Beste remake/remaster
- Beste multiplayer-game
- Beste visuele ontwerp
- Beste originele soundtrack
- Beste onafhankelijke spel
Welke games hebben je sappen echt laten stromen, alleen maar voor hoe ze zich voelen om echt te spelen? Laat het ons weten in de reacties hieronder.
