Wat hebben gigantische robots nodig? Ik wist het antwoord pas gisteren toen ik Panzer Paladin voor het eerst speelde, maar nu lijkt het voor de hand liggend. Natuurlijk! Gigantische robots hebben een hockeystick nodig om mensen mee te slaan.
Panzer Paladin is een van die faux-8-bit throwbacks die bestaat om je eraan te herinneren dat faux-8-bit throwbacks geweldig kunnen zijn. Het is een gezellige warboel van invloeden – je kunt een stuiteraanval uitvoeren die me doet denken aan Duck Tales (en bij uitbreiding Shovel Knight) en je kunt fasen in elke volgorde aanpakken, zoals Mega Man. Dat gezegd hebbende, het zijn nooit alleen de invloeden. Dit spel heeft mij diep gegrepen. Het is speciaal.
Je bent dus een gigantische mech die door niveaus dwaalt en mensen slaat. Je kunt je vuisten gebruiken als het echt moet, maar het is veel beter om speciale contactwapens te verzamelen die in het landschap verspreid liggen en die in plaats daarvan te gebruiken. Ze geven u niet alleen extra bereik, maar vormen ook een mooi systeem. Elk wapen kan worden vernietigd om zijn specifieke spreuk te gebruiken – misschien een boost in duurzaamheid, of een magische aanval die gewoon THUNDER heet in all-caps, en die all-caps verdient. Maar dan heb je het wapen niet meer! Ook breken wapens na een tijdje als je ze gebruikt om mensen mee te slaan. Het is dus een ruil.
Gelukkig kun je er op elk moment een aantal verzamelen en ze tactisch verwisselen. Dit is vooral handig als je bij de schaarse checkpoints van het spel komt, omdat je om het checkpoint te activeren een wapen in een sokkel moet plaatsen en het daar moet laten staan. Daar houd ik van: een ijkpunt dat ook een keuze is.
Tussen de niveaus door kun je zelfs alle wapens die je hebt verzameld verzilveren om gezondheidsupgrades te verdienen. Nog zo’n leuk idee, vooral omdat je, terwijl je wapens ingooit, een meter ziet oplopen. Het doet me denken aan wat Sakurai zou kunnen hebben gedaan in zijn Kid Icarus-spel. Ik hou van risico/beloning-dingen als het om grote sliders als deze gaat. Ik ben er een sucker voor.
Ik ben ook dol op een missielijst waarin je de wereld rond hopt en het opneemt tegen lokale bazen. Anubis in Egypte? Heb hem net binnen gedaan eigenlijk. Baba Jaga in Rusland? Waarom niet? Niveaus worden geleverd met een mooie, spritey flair en een prachtig opzichtig 8-bits kleurenschema dat me doet denken aan de lugubere kleuren die in Watchmen worden gebruikt. Alles voelt licht radioactief aan. Oh ja, en wat is de lol van een mech als je er af en toe niet uit kunt komen en je haast om mensen met een grote knots te slaan. Met de strijdknots heb je toegang tot speciale oplaadstations waarmee je de gezondheid van de mecha kunt verbeteren. Risico/beloning en een heerlijk swingend mechanisme. Dit spel is een echte Quackshot van eenvoudige ideeën, mooi uitgewerkt.
Dit zou mij niet moeten verbazen. Panzer Paladin is van Tribute Games, een studio waarvan ik nu besef dat ik er erg verliefd op ben. Het laatste dat ik van hen speelde was Flinthook, wat waarschijnlijk mijn favoriete draai aan de roguelite is sinds Spelunky, en een ander spel waarin simpele dingen zoals rondreizen tot een totaal genot werden verheven. Ik kijk nu naar de vorige release van de studio, Mercenary Kings, in de Switch Store.
Maar eerst! Baba Yaga wacht op je! En ik heb die hockeystick die klaar is om aan het werk te worden gezet.
