Utawarerumono is een van die klassieke franchises waar ik van heb gehoord, maar die ik nooit heb gespeeld. Dit komt grotendeels doordat de eerste game nooit officieel in het Westen is uitgebracht, ondanks dat de sequels pas een paar jaar geleden opnieuw zijn uitgebracht op PS4 en pc. Ik had toen al overwogen om de serie uit te proberen, maar vooral de derde game kan lastig te volgen zijn als je nog niet bekend bent met het algemene verhaal.
Gelukkig werd de serie eindelijk voltooid voor gamers buiten Japan met de release van vorig jaar Utawarerumono: Prelude op de gevallenen op PS4. Deze remake is grotendeels hetzelfde als de heruitgave voor de console uit 2006, en verschilt op een aantal manieren van de originele pc-versie.
Dit omvat een geremixte soundtrack die enkele nummers uit de tweede en derde game gebruikt, een paar nieuwe personages en extra inhoud, bijgewerkte illustraties en effecten, een vernieuwd vechtsysteem gebaseerd op de sequels; en helaas de verwijdering van de onzedelijke scènes tussen Hakuowlo en zijn harem van waifu's met pluizige oren.
Nu de hele trilogie beschikbaar is op Steam, besloot ik eindelijk in deze bijna 20 jaar oude franchise te duiken. Ongeveer dertig uur later begrijp ik eindelijk waarom Utawarerumono heeft zo'n toegewijde cultstatus, zelfs zonder een officiële Engelse versie van de volledige serie tot voor kort.
Utawarerumono: Prelude op de gevallenen
Ontwikkelaar: AQUAPLUS
Uitgevers: DMM Games, Shiravune
Platforms: Windows PC (beoordeeld), PlayStation 4
Releasedatum: 22 januari 2021
Spelers: 1
Prijs: $ 59.99
Utawarerumono: Prelude op de gevallenen speelt zich af in een fantasiewereld die sterk put uit de traditionele feodale Japanse cultuur en folklore, met name die van het Ainu-volk in Noord-Japan. Hoewel er mensen in de setting bestaan, wordt de wereld voornamelijk bevolkt door verschillende stammen van mensen met donzige oren en staarten.
Je speelt als Hakuowlo, een ernstig gewonde man die wordt gered door zo'n meisje, genaamd Eruruu. Haar familie, bestaande uit haarzelf, haar zusje Aruruu en hun grootmoeder Tuskur-verpleegster Hakuowlo, is weer gezond vanaf de rand van de dood.
Helaas heeft Hakuowlo geen herinneringen aan zijn vorige leven, maar hij beschikt nog steeds over nuttige kennis die hij deelt met de dorpelingen om hun schilderachtige plattelandsgemeenschap aan de rand van de beschaving te laten bloeien.
Net nu Hakuowlo gewend raakt aan zijn vredige leven met zijn nieuwe familie en vrienden, trekt de welvaart van hun gemeenschap de aandacht van de hebzuchtige feodale heer van hun land, en van zijn even onbekwame zoon. Hun pogingen om meer belastingen uit het arme dorp te persen leiden uiteindelijk tot een onvergeeflijke tragedie, en Hakuowlo komt in de ongemakkelijke positie terecht dat hij een boerenopstand moet leiden.
Dit alles gebeurt in het eerste derde deel van het spel en fungeert meestal als een proloog op de hoofdverhaallijn. Dat duikt in de politieke intriges tussen de rest van de wereld, en het vergeten verleden van Hakuowlo haalt hem geleidelijk in. Als we verder op te veel details ingaan, komen we in het spoilergebied terecht, wat we zullen vermijden als we het hebben over een game die voor ongeveer 85% uit verhaal- en karakterontwikkeling bestaat.
Als visuele roman met JRPG-elementen besteed je het overgrote deel van de tijd Utawarerumono's 30 tot 40 uur looptijd van het lezen van tekst. Er is stemacteurs in de game en enkele basisgeluidseffecten om acties te benadrukken, maar het is allemaal in het Japans. Ik hoop dus dat je er klaar voor bent om een glas van je favoriete drankje te pakken, te ontspannen en urenlang te lezen.
De game is erg lineair, waarbij de meeste belangrijke verhaalgebeurtenissen zich afspelen zonder enige aanwijzingen van de speler. Tussen deze grote ontwikkelingen door krijg je de kans om locaties te bezoeken en side-events te bekijken.
Deze helpen de vrij grote cast van personages in de game verder te ontwikkelen, of zorgen eenvoudigweg voor drama of humor om het tempo van het hoofdverhaal te doorbreken. Het maakt echter niet echt uit welke van deze gebeurtenissen je het eerst bekijkt, dus over het algemeen is er echt geen zinvolle inbreng van jou tijdens de visuele roman-verhaalsegmenten van de game. Niet dat dit allemaal een slechte zaak is, hoor.
Utawarerumono heeft een geweldig verhaal met een enorme cast aan sympathieke personages, dat wordt versterkt door de uitstekende soundtrack van de game. Zelfs veel van de bijpersonages krijgen tijdens het verhaal een behoorlijke hoeveelheid ontwikkeling en groei; en de game doet fantastisch werk door hartverscheurende tranentrekkermomenten te combineren met komedie, romantiek, wereldopbouw en politieke intriges.
Ik zal zeggen dat een van de zwakkere elementen van het verhaal de schurken zijn, waarvan je er in de loop van het spel verschillende doormaakt. De bovengenoemde hebzuchtige feodale heren waarmee je in de eerste delen van het spel te maken krijgt, zijn hilarisch onbekwaam, met motivaties die ongeveer vergelijkbaar zijn met die van een hedgefondsmanager die gokt op aandelen in winkelketens voor videogames.
Gelukkig zijn deze specifieke hansworsten binnen de eerste acht uur uit beeld. Er zijn later ook andere segmenten waar het verhaal wat langzamer gaat, maar gelukkig zijn de karakterontwikkeling en komische capriolen meestal voldoende om je te vermaken tijdens deze pauzes in de belangrijke plotontwikkelingen.
Zoals ik eerder al kort vermeldde, zijn de obscene scènes een trieste uitsluiting van de plot. Dit zal geen verrassing zijn voor fans van de serie, aangezien de eroscènes bij de eerste heruitgave zijn verwijderd en in geen van de sequels zijn verschenen. De ontwikkelaars zeggen dat de seksscènes er waren omdat ze niet dachten dat een visuele roman in 2002 zonder hen zou verkopen.
Hoewel de scènes zelf slechts een paar korte minuten duren met elk van de hoofdmeisjes in een spel van ongeveer 30+ uur, raad ik je eigenlijk aan om ze op internet op te sporen, omdat ze enige karakterontwikkeling bevatten. Niet genoeg dat je verdwaald zou zijn zonder ze te zien, maar net genoeg om te willen weten wat er is gebeurd.
De seksscènes zijn nog steeds canon, ook al worden ze niet daadwerkelijk getoond in deze versie van het spel. De opbouw van deze scènes zit allemaal nog in het spel, maar wordt handig weggenomen voordat de kimono's open worden getrokken. Bovendien moet een van deze hand-holding-sessies in het bijzonder plaatsvinden voordat de sequels zelfs maar kunnen bestaan.
Hoewel de Utawarerumono games zijn voor ongeveer 80% visueel nieuw, ze bevatten ook enkele tactische turn-based gevechten. De gevechtsmechanismen zijn redelijk eenvoudig en basaal, en zullen waarschijnlijk niet erg uitdagend zijn voor turn-based tactiekveteranen. Met de game kun je je beurten ook een behoorlijk eind terugspoelen, dus zelfs als je vreselijk bent, moet je niet lang blijven hangen bij een bepaalde ontmoeting.
Bij elk gevecht kun je een bepaald aantal personages meenemen, meestal ongeveer zeven of acht, waarbij specifieke personages verplicht zijn. Jij en de AI verplaatsen je eenheden om beurten over een op rasters gebaseerd slagveld, waarbij de beurtvolgorde wordt bepaald met een basisinitiatiefsysteem voor elke eenheid. Elk personage heeft een elementaire affiniteit die ongeveer werkt zoals je zou verwachten, waarbij personages meer of minder schade oplopen door aanvallen van elementen waartegen ze zwak of sterk zijn.
Je krijgt ook schadebonussen als je de zijkant of achterkant van een eenheid aanvalt. Hoewel de kaarten bezaaid zijn met een paar stukken vernietigbaar terrein, bevat de game geen concepten zoals dekking of het blokkeren van de zichtlijn. Er zijn geen percentages die je kunt behalen, alleen enkele spreuken en vaardigheden die de defensieve eigenschappen van een eenheid kunnen versterken. Er zijn ook een handvol statusvoorzieningen, hoewel deze bij de meeste ontmoetingen niet echt een rol spelen.
Naarmate je personages een hoger niveau bereiken, ontgrendelen ze extra aanvallen die geleidelijk een hele comboketen vormen. Een perfect getimede druk op de knop voor elke aanval in de keten levert het personage extra Zeal op, die wordt gebruikt om krachtige eindaanvallen en coöpaanvallen uit te voeren. Veel personages hebben ook extra actieve vaardigheden met een bepaald aantal toepassingen per gevecht, zoals de medicinale brouwsels van Eruruu of de magische spreuken van Ulthury.
Naast de standaard kettingaanvallen, coöpcombo's en speciale vaardigheden kunnen personages passieve vaardigheden leren. Sommige hiervan omvatten het geven van extra ijver aan aangrenzende personages aan het begin van hun beurt, het verkrijgen van schadevermindering op basis van hun huidige ijver, of zelfs een kans om aanvallen te ontwijken. De uitrusting van elk personage wordt compleet gemaakt met een slot voor bepantsering of uitrusting die hun statistieken een boost geeft, en twee slots voor verbruiksartikelen.
Personages doen ervaring op na het uitvoeren van aanvallen of acties, en als beloning voor het beëindigen van de strijd. Personages die niet meedoen, krijgen ook een beetje ervaring, zodat ze niet te ver achterblijven, maar ze krijgen geen bonuspunten.
Deze worden toegekend aan personages die hebben deelgenomen aan een gevecht en worden gebruikt om hun aanvals-, verdedigings- en magische verdedigingsstatistieken te verbeteren. Daarnaast is er niet echt sprake van karaktervorming, omdat alle nieuwe vaardigheden die ze leren automatisch worden verworven als ze bepaalde niveaus bereiken.
Je kunt eerdere gevechten altijd opnieuw bekijken in de gratis gevechtsmodus, of zij-uitdagingen aangaan in de trainingsmodus. Als je deze gevechten uitvoert, word je beloond met extra EXP, BP en waardevolle items. Er is zelfs een geheime fase die alleen wordt ontgrendeld als je elk item in de gevechten in het hoofdverhaal verzamelt.
De mogelijkheid om vrijelijk te grinden wanneer je maar wilt, kan handig zijn als je een gevecht te moeilijk vindt, maar als je enige ervaring hebt met turn-based tactische RPG's, dan zul je waarschijnlijk niet in een positie terechtkomen waarin je het gevoel hebt alsof je moet malen om je voor te bereiden op een gevecht.
Hoewel het vechtsysteem weliswaar vrij eenvoudig is, wil dat niet zeggen dat het niet leuk is. Er zijn tal van coole en flitsende aanvallen die leuk zijn om naar te kijken, ook al is de grafische stijl behoorlijk gedateerd en is het kernsysteem goed genoeg om je te laten verlangen naar een aantal turn-based tactische gevechten. De AI is ook redelijk behoorlijk en zal niet aarzelen om zich te concentreren op je zachte ondersteunende karakters als ze de kans krijgen.
Vanuit technisch oogpunt heb ik wel wat problemen. Het spel is vergrendeld op 720p/30, waardoor het er langgerekt en wazig uitziet als je het op een hogeresolutiemonitor van de afgelopen 14 jaar speelt. De 30 FPS-vergrendeling is geen groot probleem, aangezien het grootste deel van de game tekst over stilstaande beelden leest met af en toe een speciaal effect, en de gevechten allemaal turn-based zijn. Toch had ik het leuk gevonden als de game een hogere resolutie had en in een framerate van dit decennium draaide.
Een andere klacht is dat de game geen bijzonder vlezige remake of remaster is. Afgezien van het vernieuwde vechtsysteem om het meer in lijn te brengen met de sequels en misschien wat bijgewerkte illustraties en geluidseffecten, is een groot deel van de game grotendeels ongewijzigd ten opzichte van eerdere versies.
Heel wat mensen zullen misschien spotten met het idee om $ 60 in rekening te brengen voor een vrij eenvoudige remake van een 20 jaar oude visuele roman, en dat is voordat je ingaat op het feit dat de game werd gelanceerd met $ 32 aan DLC. Toegegeven, de DLC is niet echt de moeite waard om te kopen, omdat het allemaal alleen maar het ontgrendelen van personages uit de sequels is voor gebruik in gratis gevechten en trainingsmissies.
De gevechten hebben zulke kleine eenheidslimieten dat je sowieso niet eens alle personages mee kunt nemen, dus het heeft niet veel zin om er meer te kopen, tenzij je echt wilt dat personages uit de eerste game samenwerken met personages uit de sequels. Dat gezegd hebbende, denk ik dat de game de toegangsprijs volledig waard is.
Hoewel het op sommige gebieden hapert, Utawarerumono: Prelude op de gevallenen is een zeer plezierige ervaring. Het duurt een tijdje voordat het verhaal op gang komt, maar dankzij de geweldige cast van personages en meeslepende verhaallijnen zul je uiteindelijk verslaafd raken als je het tweede bedrijf bereikt. De algehele presentatie is geweldig, met gedenkwaardige kunst en karakterontwerpen ondersteund door een fantastische soundtrack.
De game slaagt erin precies de juiste balans te vinden tussen een komisch en hartverwarmend deel van het leven, en een hartverscheurende tragedie die ingaat op enkele zware thema's zoals de verschrikkingen van oorlog en het in het reine komen met de eigen sterfelijkheid.
Ik begrijp waarom de serie zo wordt vereerd, en van wat ik heb gehoord is de eerste game eigenlijk de zwakste in de trilogie. Dat zorgt ervoor dat ik meteen in de vervolgfilms wil springen om te zien hoe het verhaal verder gaat.
Het is een beetje jammer dat de remake een beetje lui aanvoelt met zijn maximale resolutie van 720p en 30 FPS-limiet, maar ik denk dat wij westerlingen blij moeten zijn dat de eerste game eindelijk zelfs buiten Japan beschikbaar is.
Als je in de stemming bent voor een stevige visuele roman vol meeslepende personages en het niet erg vindt dat de gevechtsmechanismen niet bijzonder diepgaand zijn, dan wil je zeker de kans geven Utawarerumono franchise een kans.
Utawarerumono: Prelude to the Fallen is beoordeeld op een Windows-pc met behulp van een recensiecode van DMM Games. U kunt aanvullende informatie vinden over het beoordelings-/ethiekbeleid van Niche Gamer hier.
