Southern Gothic zawsze wydaje mi się trochę podglądaczem, prawdopodobnie dlatego, że tak naprawdę jest to amerykański Southern Gothic, a ja nie jestem Amerykaninem. To głęboki i osobisty gatunek, ściśle związany ze specyfiką dużego, słabo zaludnionego miejsca. Ale jest też tak uniwersalny: powierzchnia to bagna, rdza, rzeka Mississippi, ale substancja to czysta ludzkość. Historia, władza, moralność. Strach, apatia i pełzająca alienacja. A więc: podglądactwo. Świat bardzo osobistego cierpienia, na który patrzę z zewnątrz.
W każdym razie, Norko. Norco to pierwsza gra zespołu o nazwie Geography of Robots, wydana przez Raw Fury, który nadzorował takie rzeczy jak Backbone, Bad North i nadchodzący Sable. Jest to bardzo dużo południowego gotyku, a także trochę magicznego realizmu, trochę mrocznej fantazji, a więc z tym jest trochę bagażu. Miejscami jest nadpisany w taki sam sposób, jak Kentucky Route Zero lub Disco Elysium, często wijąc się w rozwlekłą i abstrakcyjną styczną, która nie dodaje nic więcej niż trochę posypki krawędzi. Jest też nieprzyzwoicie, skandalicznie ładna, na sposób, w jaki oni też mogliby być, i bogata w symbolikę, przesiąknięta tajemnicą, ociekająca nastrojem. Grałem przez pierwszą godzinę lub dwie dzięki nowemu demo Steam i uwielbiam to.
Chwila po chwili to głównie wskaż i kliknij. Dostajesz piękną taflę grafiki pikselowej, w którą możesz dźgnąć palcem, odkrywając tak dużo lub tak mało, jak tylko możesz, a dziwna rzecz zostanie dodana do twojej mapy myśli, która dosłownie łączy ze sobą małe nitki informacji, które Odnalazłem – tego tajemniczego kolesia, tego niespokojnego brata, twoją niestety zmarłą mamę. Im bardziej pchasz i ciągniesz świat, tym więcej małych tajemnic znajdujesz, tym więcej ślepych zaułków, które są naprawdę nagrodami: niedostępny budynek, koń błąkający się po niskiej zielonej mgle na bagnach. Norco jest ułożone jako seria tych miejsc, między którymi się poruszasz, zbierając małe grudki kłaczków, rdzy i błota, melancholii, tekstury świata, z każdą wskazówką.
