Geçenlerde, bir kopyasını bulmak için bir göreve başladım. JRR Tolkien'in Yüzüklerin Efendisi: Cilt 1 Super Nintendo için – değersizce ödüllendirdiğim bir oyun 3/10 bir süre öncesine kadar. Garip bir ceza türü olarak ya da ironik olmak için bir kopya aramadım - ona yeniden sahip olmak istedim çünkü oldukça korkunç olmasına rağmen, onunla gerçek, yürekten bir bağlantım var.
1994 yılında, Lord of the Rings ilk olarak SNES'i vurduğunda, şimdiden beğenilen fantezi serisinin deneyimli bir hayranıydım. Tolkien'in dünyasıyla tanışmam kitap üçlemesi – hatta çocuk dostu ön bölüm romanı bile değildi. The Hobbit - fakat Ralph Bakshi'nin 1978 animasyon versiyonu Yüzüklerin Efendisi kitaplarının ilk ikisinden - Yüzük kardeşliği ve İkiz kuleler – ve Orta Dünya'ya ilişkin bu oldukça düzensiz (ama yine de sevilen) ilk kitabı takiben, orijinal kitapları birkaç yıl sonra okudum. Gençlik yıllarıma girdiğimde, seriyle ilgili mümkün olduğunca çok medya tüketmeye acıkmıştım - 90'ların başında, sandığınız kadar kolay değildi (Peter Jackson'ın gişe rekorları kıran filmleri). hala biraz kapalı).
Tahmin edebileceğiniz gibi, oynadığım seriye dayalı diğer tek oyuna rağmen SNES için Yüzüklerin Efendisi'ni almak istiyordum. Orta Dünya'da Savaş Atari ST'mde - hayal kırıklığı yaratan bir şey olmak. SNES gezisinin arkasındaki şirket olan Interplay, kişisel bilgisayarlar için halihazırda iki Lord of the Rings oyunu yaratmıştı, ancak ben sadece dergilerde ekran görüntüleri görmüştüm ve onları hiç oynamamıştım. Bu nedenle, SNES versiyonuna bir dereceye kadar iyimserlikle giriyordum - oyunun büyük kapsamı hakkında dönemin dergi ön izlemelerinde okudukça artan bir iyimserlik.
Yüzüklerin Efendisi: Cilt 1'in piyasaya sürülmesi biraz ertelendi ve sonunda 1994'te geldiğinde, 3DO ve Atari Jaguar'ın zaten mevcut olduğu ve Sony PlayStation ve Sega Saturn'ün her ikisi de mevcut olduğu için yeni nesil oyun için heyecan artıyordu. ufukta beliriyor. Yine de, sadık bir hayrandım ve Interplay'in SNES oyununun 1978 animasyon filminden büyük ölçüde ödünç alınması gerçeği, onu gerçekten oynama arzumu pekiştirdi.
Ancak, bir anlığına pembe gözlüklerimi çıkardığımda, bunun böyle olduğunun o zaman bile farkındaydım. değil iyi bir video oyunu. Kontroller sertti, ortamlar sıkıcıydı ve oyun acı verici bir şekilde tekrarlayıcıydı. Pil yedekleme seçeneği bile yoktu, bu yüzden maceranıza her devam etmek istediğinizde can sıkıcı bir şekilde düzenlenmiş bir şifre girmeniz gerekiyordu. Ve başlıktaki 'Cilt 1'in de belirttiği gibi, bu hikayenin tamamı bile değildi - Ayrıkvadi'ye ulaştığınız anda sona erdi, bu da kitaplardaki bir sürü başka harika anın eksik olduğu anlamına geliyordu. Yine de, en azından müzik iyiydi – aslında, bunun SNES'teki en iyi film müziklerinden biri olduğunu iddia edebilirim.
Belirgin, sakat bırakan kusurlarına rağmen sebat ettim. Bunun nedeni, 90'ların ortalarında harcanabilir gelirim çok azdı (hala okuldaydım), bu yüzden maksimum gelen zevk ve eğlence miktarı her satın aldığım oyun - korkunç olsa bile. Bununla birlikte, hala Orta Dünya dünyasıyla uzun zamandır devam eden bağlantımın asıl şey olduğunu hissediyorum. Gerçekten mi devam etmeye beni ikna etti; Tolkien'in eserlerini hala seviyorum (Jackson filmlerinin ardından hayırsever bir şekilde aşırı pozlama olarak tanımlanabilecek şeyden yirmi yıl sonra bile) ama Yüzüklerin Efendisi: Cilt 1, Frodo, Samwise ve Gandalf'ın sadece uç oyuncular olduğu bir zamanda geldi. popüler kültür dünyası ve bir oyunda rol aldıkları gerçeği my SNES bir şekilde tüm girişimi gerçekte olduğundan çok daha çekici hissettirdi.
Ve işte, 2021'deyiz. Orijinal oyunumu sattıktan yıllar sonra, bir PlayStation satın almak için SNES koleksiyonumu bıraktığımda (affet beni Miyamoto!), başka bir kopya almaya başladım - oynamak için değil, koleksiyonda sadece bana hatırlatmak için var, onları koşulsuz sevmeniz için tüm oyunların taş gibi klasik olması gerekmediğini.
Hangi 'kötü' oyunu nedensizce seviyorsunuz? Ve bu ilişkinin arkasındaki hikaye nedir? Aşağıda bir yorum ile bize bildirin.
