Παιχνίδι: Narita Boy
πλατφόρμες: PC, Xbox One, PS4 και Nintendo Switch
Είδος: Δράσης-Περιπέτειας
Κατασκευαστής: Studio Koba
Εκδότης: Team17
Αξιολογήθηκε στο PS4
Στο Narita Boy, είστε ο τίτλος - ένα παιδί που παίζει πάρα πολλά βιντεοπαιχνίδια (αν είναι πράγματι αυτό) και μεταφέρεται στον «Η/Υ» του για να πάρει το μανδύα του τίτλου ψηφιακού σωτήρα αυτού του ψηφιακού κόσμου. Αυτός ο ψηφιακός τομέας έχει καταστραφεί από τον κακό HIM, ο οποίος υποτίθεται ότι ήταν μια από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες αυτού του κόσμου, αλλά βασικά έγινε κακός. Στον πρόλογο σβήνει τις αναμνήσεις του δημιουργού, ο οποίος –όπως σας λένε αρκετά συχνά– είναι ο μόνος που μπορεί να σταματήσει αυτό που συμβαίνει. Ο στόχος σας είναι να βρείτε τις αναμνήσεις του δημιουργού αυτού του κόσμου και να τις αποκαταστήσετε – με αποτέλεσμα να παρακολουθείτε σημαντικά γεγονότα του παρελθόντος του που συνδέονται με την τρέχουσα κατάστασή σας.
Επιτρέψτε μου πρώτα να πω ότι το Narita Boy είναι πανέμορφο στην παρουσίασή του. Η τέχνη pixel νέον φαίνεται καταπληκτική και η παρτιτούρα είναι μαγευτική μερικές φορές. Δεν νομίζω ότι είναι μυστικό ότι αυτό το παιχνίδι αντλεί πολλή έμπνευση από τον Tron – σχεδόν σε λάθος. Οι πολλές ομοιότητες στο σκηνικό και την αφήγηση είναι εμφανείς, αν και υποθέτω ότι τουλάχιστον με μια πιο ικανή κατανόηση του πώς λειτουργεί η κωδικοποίηση. Δυστυχώς, οι συγγραφείς του παιχνιδιού φαίνεται να προσπαθούν πολύ σκληρά σε αυτόν τον τομέα – καθώς τα NPC συνεχώς ασχολούνται με το πώς λειτουργεί ο κόσμος και αναφέρονται στην ορολογία κωδικοποίησης όποτε μπορούν. Είναι σαν να προσπαθούν να αποδείξουν κάτι που κανείς δεν θα ζητούσε ποτέ. Σίγουρα δεν κάνει τον κόσμο πιο ενδιαφέρον γι' αυτό. Το ιδίωμα «δείχνω μην το λες» είναι αρκετά αληθινό στην περίπτωση της Narita Boy. Τούτου λεχθέντος, η γενική ιστορία όπου προσπαθείτε να επαναφέρετε τις αναμνήσεις του δημιουργού είναι απείρως πιο ενδιαφέρουσα – αν και ίσως λίγο προβλέψιμη. Και ενώ η ιστορία της ζωής του δημιουργού είναι σχετικά αυτοτελής, το παιχνίδι τελειώνει βασικά σε ένα cliffhanger.
Όσον αφορά το παιχνίδι, το Narita Boy είναι ένα ελαφρύ αδίστακτο hack and slash, όπου μιλάς πολύ με χαρακτήρες και λύνεις το περιστασιακό παζλ. Προοδεύετε ξεκλειδώνοντας πόρτες μιλώντας με χαρακτήρες, επιβιώνοντας ακολουθίες μάχης και λύνοντας αυτούς τους γρίφους. Αυτά τα παζλ έχουν γενικά τη μορφή της εξεύρεσης των κατάλληλων συμβόλων για την ενεργοποίηση ενός τηλεμεταφορέα. Περιμένετε πολλή αναδρομή όταν τα κάνετε όλα αυτά, αν και δεν θα το έλεγα πραγματικά παιχνίδι τύπου Metroidvania. Επιστρέφετε σε έναν συγκεκριμένο κόσμο του κέντρου κάθε τόσο, αλλά δεν υπάρχουν αναβαθμίσεις για να ξεκλειδώσετε με νέα αντικείμενα ή ικανότητες.
Θα ξεκλειδώσετε νέες ικανότητες καθώς προχωράτε, συμπεριλαμβανομένων τεχνικών σπαθιών και ειδικών ικανοτήτων. Μπορείτε να τα δοκιμάσετε ενάντια σε έναν συνεχώς διευρυνόμενο κατάλογο εχθρών, οι οποίοι συχνά παρουσιάζονται όταν μαθαίνετε την εν λόγω νέα ικανότητα. Δεν υπάρχει πραγματική τιμωρία για να πεθάνεις, εκτός από το να σε παρασύρει λίγο πίσω. Ενώ ορισμένες ακολουθίες μάχης μπορεί να είναι λίγο προκλητικές – αφού τις δοκιμάσετε ξανά μερικές φορές – το παιχνίδι συνολικά δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Οι εχθροί μπορεί να είναι αρκετά ευφάνταστοι μερικές φορές, και μου αρέσει η αισθητική τους τόσο συχνά. Υπάρχουν, φυσικά, και οι περιστασιακές μάχες με τα αφεντικά – συγκεκριμένα, το Black Rainbow ξεχωρίζει ως ένας από αυτούς τους ευφάνταστους εχθρούς.
Η Narita Boy έχει αργό ξεκίνημα. Χρειάστηκε λίγος χρόνος για να ξεκινήσει πραγματικά το παιχνίδι – ίσως λίγο πολύ, καθώς διέτρεχε τον κίνδυνο να με χάσω. Ωστόσο, άρχισα να απολαμβάνω τον εαυτό μου αφού άφησα την πρώτη περιοχή και ήθελα να συνεχίσω να παίζω από τότε. Το αγόρι Narita έχει τα ελαττώματά του – είναι ο αρχικός ρυθμός, η υπερβολικά στεγνή έκθεση κειμένου, ίσως πολύ εξαρτώμενη από το backtracking. Αλλά λάμπει στην παρουσίασή του – οπτική και ακουστική – δεμένη από τη διασκεδαστική του μάχη και σας παρακινεί να συνεχίσετε να μαθαίνετε την ιστορία του δημιουργού.
