La kelkarcero de Lochlannarg estas nenio kiel kelkarcero. Ĝi ne estas eĉ kaverno, vere. Ekstere, apud la pordegoj, klara akvo falas de unu bronza urno al alia en paca superverŝiĝanta burbo. Ĝi estas praktike invita: banurbo. Interne, riveroj de jado fluas tra kanaloj eluzitaj en malhelgriza ŝtono, inter insuletoj de balanciĝanta pajlo. Lochlannarg persone atendas ĉe la supro, ene de templo – mi diras persone, sed ili estas ia senorela ŝtona kato-monstro kaptita en la ago de baniĝo. Eble ĝi vere estas banurbo? Ĉiuokaze, la ŝtona kuvo estas altigita de zombioj. Lochlannarg surprizis min, la unuan fojon kiam mi renkontis ilin, per fulmo, kiun mi ne malproksime atendis, kaj kiu mortigis min.
Ĉi tio estas speciala ludo. Mi estas terura pri ĝi, kaj ĝi, siavice, estas terura por mi, kaj tamen mi daŭre puŝas plu, revenante al Dio Falo denove kaj denove. Kio unue ŝajnis kiel konfuzo de strangaj ideoj, solviĝis en unu el la plej promesplenaj aferoj okazantaj al roguelikes kaj Soulslikes en absoluta aĝo. Lochlannarg gajnis tiun fulmon, se vi demandas min. Kaj tiu bano. Mi estas tentata tranĉi iom da kukumo por ili.
Jen la rakonto de ok amikoj, kiuj decidas mortigi aron da dioj. Kelta bando kontraŭ vico da gapantaj monstroj. La kialo de tio estas sufiĉe simpla - la dioj estas depravataj kaj mizeraj kaj teruraj. Skeletaj araneoj kaj brasikflugilaj tineoj kun ostecaj pikitaj vostoj, hororaj estaĵoj, ĉiu ŝajne necerta ĉu vesti sin por tago pasigita kiel besto, legomo aŭ mineralo, kaj ĉiu sidis en la centro de ŝanĝiĝanta karcero de malgajeco kaj morto. La amikoj estas procese miksitaj ĉiufoje kiam vi rekomencas, kaj ili estas faligitaj sur insulon, kiu estas hejmo de dek dioj, kiuj ĉiuj bezonas ĉiopovan ŝuojn. La insulo mem estas bela pro sia vento balaita krutaĵo, rondetaj manĉoj kaj ŝtonaj pordoj, malvarmetaj strandoj kaj tuneloj el prilaborita ŝtono. La pordoj ĉiuj donas aludon de la terura estaĵo kiu kuŝas malantaŭ ili.
