Riftbreaker estas bazkonstrua postviva ludo, sed dum en aliaj ludoj vi konstruas armeon por defendi vin, ĉi tie vi estas la armeo. Vi estas piloto ene de meĥo kapabla je nivele skuanta detruo kaj vi povas bruligi tutajn hordojn per flamĵetiloj, falĉi ilin per tondraj kanonoj, ĉizi tra ili per gigantaj glavoj kaj marteladi ilin per bombardoj de misiloj. Ĉi tie, la teknikaj ĝisdatigoj, kiujn vi kutime elspezas por via armeo, estas elspezitaj por vi. Ĝi sentas mirinda.
Riftbreaker estas kruco inter StarCraft, They Are Billions kaj Diablo. StarCraft ĉar ĝi aspektas kiel ĝi – vi estas en bunta kaj dika eksterterana mondo, ŝtopanta ĉirkaŭe en kio aspektas kiel Terran mara kostumo, Ili Estas Miliardoj ĉar vi devas pluvivi kontraŭ ĉiam pli amasaj hordoj de invadaj insektaj malamikoj, kaj Diablo ĉar vi kreski kaj ekipi batalanton, kiu fariĝas pli kaj pli potenca dum la ludo daŭras. Resume, do Riftbreaker estas realtempa strategia ludo kun iom da ago-RPG supre.
Ĝi estas vere bone kunmetita. Ĝi surprizis min, fakte. Mi pensis, ke la ŝlosila arto aspektis malmola kaj datita ĉar ŝajne mi estas tre malprofunda, sed la ludo mem certe ne estas. Riftbreaker estas rapida kaj fortika kaj plenumita en maniero kiel mi atendus de - por uzi taŭgan komparon - Blizzard-ludo. Ĝi havas pezon kaj ritmon kaj pugnon. Trajnoj de malgrandaj malamikaj insektoj fluas kiel akvo dum ili ŝprucas al vi, kaj trarompi ilin per via glavo lasas grandan sangan malordon ĉirkaŭ vi, kaj ne estas malpli amuze vigligi maŝinpafilon por tranĉi ilin ĉiujn aŭ disrompi ilin en pecetojn. kun ajna nombro da eksplodaĵoj. Riftbreaker igas vin senti vin potenca.
Sed via forto venas man-en-mano kun la evoluo de via bazo. Kiam vi komencas, vi povas iom ĉirkaŭpaŝi, ripari kaj svingi vian glavon kaj pafi bazan pafilon, do vi ne estas malforta, sed estas malproksime de tio, kion vi povas esti, kiam vi demetas armilejon kaj komencas esplori kaj tie disvolviĝantaj. Estas tiam ke vi povas komenci re-ekipi vin kiel vi farus en ago-RPG, malŝlosante kapablojn kaj ĝisdatigojn.
Bazkonstruado estas sufiĉe konata. Vi bezonas rimedfluojn el mineraloj kaj ion nomatan karbonio por konstrui aferojn, kaj vi bezonas elektrofontojn por konservi aferojn ŝaltitaj, kaj estas kelkaj por elekti. Evidente, vi ankaŭ bezonos muron ĉirkaŭ via bazo kaj gvatturetoj por helpi pri defendo. Kaj por komenci, tio sufiĉas. Sed tiaj ludoj ne volas, ke vi sidu malantaŭ muroj, por ke ili trovu manierojn perfortigi vin.
Vi devas eliri pro kelkaj kialoj. Verŝajne la plej prema estos trovi novajn rimedamasojn ĉar ili elĉerpiĝas kaj elĉerpiĝos. Novaj tamen estas nur neatingeblaj. Vi ne povas realisme etendi vian ekzistantan perimetron por ĉirkaŭi ilin, do kion vi faras? Ĉi tie, Riftbreaker havas agrablan lertaĵon: portaloj. Ili ebligas establi malproksimajn minindustriajn nudrokojn - kaj murigi ilin, turmenti ilin kaj funkciigi ilin - kaj salti inter tie kaj hejme kiam vi bezonas.
Vi ankaŭ volos eliri vagante por simple mortigi malamikojn, ĉar ili faligas tion, kion vi bezonas por esplori novajn ilojn. Vi ne ricevas rabaĵon en tradicia ago-RPG-senco - novaj armiloj ne nur faligas pretajn - sed vi ricevas korpopartojn kaj komponantojn de malamikoj anstataŭe. Vi ankaŭ ricevas komponantojn de ĝenerale frakasado de la loko, kio faras min senti iom kvazaŭ mi estas la ulo kun la cikatro en Avataro. Ankaŭ ekzistas la ebleco elpreni proksiman eksterteran neston kaj tiel fini la fluton de malamikoj venantaj de ĝi.
Estas tiamaniere Riftbreaker tenas vin en movado. Ĝi volas, ke vi saltetu inter bazoj kaj ĝi volas vin vagante. Ĝi volas agon. Ĝi ne estas ludo pri esti timema kaj rezervita. Vi ne havas tempon antaŭ ol venos la malamika hordo. Jen kiel ĝi subtenas la streĉiĝon kaj eksciton, kaj estas tio, man en mano kun la bela maniero kiel ĝi estas kunmetita, kio faras Riftbreaker ĝojo ludi.
Fonto: Eurogamer
