La RPS-Selektado: la bonusludoj de Edwin de la jaro 2023

Feliĉajn Vintremojn, kara leganto. Kaj feliĉan novan jaron, mi supozas. Ĉu vi ĝuas la vian? Mi skribas ĉi tion en la malproksima pasinteco de mezo de decembro, periodo de tuta spirita dezerto. Se ĉio iris laŭplane, mi nuntempe svingas pokalon super mia kapo kiel ia hipstera barbaro, kaj provas fini la tutan malnoblan veganan Kristnaskan manĝaĵon, kiun mi kuiris, kiujn la resto de mia familio ne manĝos, la sovaĝuloj. .

Mi nun legis nian tn RPS 2023 Adventa Kalendaro kaj trovis, ke ĝi estas malfeliĉe manka je flirtemaj ribelantoj, lunaj diaĵoj kaj scenaj kaleŝoj plenplenaj de damnitaj aventuristoj. Neniam timu, tamen, ĉar pro feliĉa koincido mi ankaŭ nun verkis jarfinan/jarkomencan ĉirkaŭ-artikolon pri ĉi tiuj aferoj.

Amaranto

Se vi estas kaj amanto kaj (rezisto) batalanto, Amaranto estas la ludo por vi. Ĝi estas fortika kaj bela vida romano, kiu miksas la emocion organizi revolucion kun la emocio promesi al via plej bona amiko, ke vi helpos lin amorigi, nur por dormi kun la celo de liaj korinklinoj, aŭ eble kun ambaŭ. Ĝi estas la rakonto de Arik, adorinda junulo kun bonega hararo, kiu gvidas grupeton de adorindaj junuloj kun bonega hararo en ne tre kalkulita misio senpovigi imperiestron.

Estas bon-kalkanita surogata fratino Mireille kaj ŝia mallerta sed ĉarma frato Màrius; ili estas akompanitaj fare de la Majoro, funebra dungita soldulo kun multe okazas malantaŭ ŝia pokervizaĝo. Ne malproksime vi renkontas Raeann, bolantan, stratsaĝan pilkon de sarkasmo kaj sangovolupto, kaj Reckon, misteran cikatrigitan vaganton kun donaco por legado de homoj. Movu ilin ĉiujn kaj vi ricevas: ĥaosajn arbarajn embuskojn, multajn streĉajn babilojn pri la etiko de mortigo por bona celo, infaneca kverelado pri kiu povas akompani kiu dum vojaĝoj al la urbo, kortuŝaj esploradoj de dezerta klifborda palaco, amaso da supernaturaj. subtonoj, kaj sufiĉe da flanka okulo por plenigi Twitter-fluon.

Miksi la mekanikon de rendevua simulado kun malrapida bruligo de la Bastille faras mirindajn aferojn por Amarantus. Ĉi tio estas rakonto pri ribelo, kiu ampleksas malverajn komencojn kaj renversojn, kun almenaŭ du ludaĵoj postulataj por vere atingi la fundon de aferoj, kaj emfazo de persona intimeco prefere ol iu abstrakta procezo de konstruado de sekvantaro. La karaktero skribado estas viveca kaj preciza, sed la arĝenta kuglo ĉi tie estas kiom zorge tiuj karakteroj estas "viglaj", kun gamo da manieraĵoj kaj subtilecoj de enkadrigo kaj kunteksto kiuj igas la rolantaron sentiĝi multe pli viva ol tiu de iu fotoreala triobla-A. ludo kiun mi ludis.

Lunringo

Bone, do mi ankoraŭ faras mian vojon Lunringo sed mi jam enamiĝis al ĝi. Mi ne povas kredi, ke ĝi estas senpaga. Kreita de unu el la originaj Fable-programistoj, ĝi estas desupra, kahel-bazita urbo-kaj-karcero-rapo en la Ultima tradicio, kiu okazas en noktomeza mondo de neonaj arbaroj, kasteloj kaj oceanoj. La scenaro, Kaldero, estas subprizorgita al kvin lundiaĵoj, kiuj donacas Sonĝojn kaj supernaturajn donacojn. Vi estas Sensonĝo, tio signifas, ke vi rajtas formi vian sorton, demandi demandojn, kiujn aliaj ne kuraĝas demandi, kaj en mia kazo, formordi vian vizaĝon de lupoj aŭ fandigi de lafestaĵoj en amaso da generitaj kavernsistemoj.

Moonring havas multajn moviĝantajn partojn, kun plena triono de la ekrano donita al batalprotokolo kaj inventaro-funkcioj. Estas magia sistemo, kiu estas genie kaŝita en la mitologio, anstataŭ esti aro de fajroglobo kaj resanigaj sorĉoj por aĉeto. Dialogo havas tuŝon de la analiza formato de aventuro, kie vi tajpas ŝlosilvortojn por pritrakti aŭ pligrandigi temon bazitan sur la antaŭa respondo, anstataŭ elekti opciojn el listo. Tamen, la bazoj de ludado estas simplaj: enpuŝu aferojn por fari aferojn al ili, kio ofte igas ilin fari aferojn reen. La estetiko estas abunda malgraŭ la tekst-peza interfaco: Ultima flankenmetite, ĝi metas min en menso pri certaj Spectrum kelkarceristoj kiel Wizard's Lair.

Plej malhela Dungeon 2

Ruĝa Hoko originala Lovecraftiana RPG estis unu el miaj labortagaj trankvilaj spertoj, dum kelka tempo, kio estas stranga afero pri ludo, en kiu via fiera krucista kavaliro povas havi koratakon batalante kontraŭ giganta porko, kaj poste malaperi dum katartika post-karcerejo. rampi. Mi supozas, ke tio plejparte dependas de la longeco de la sesio: la monstraj labirintoj de Darkest Dungeon povas esti poluritaj dum tagmanĝo aŭ eĉ pli rapide se vi, ekzemple, malfermas la malĝustan feran junulinon frue. Ĝi donas al vi kondensajn pafojn de kosma hororo kun konata ritmo de teruraj perspektivoj nutrataj en rekta frenezo, kaj bele noĉita kaj fendita Hellboy-esque arto por komenci.

Plej malhela Dungeon 2 estas pli refilmigo ol daŭrigo, mi pensas, kaj mi amas ĝin iam-ajne-iomete malpli. Ĝi konservas kaj akrigas la belegan batalsistemon de la unua ludo - en kiu kapabloj estas forte ligitaj al pozicio - simpligante certajn statistikojn kaj enkondukante pli legeblan aron de ikonoj por amatoroj kaj malboniĝoj, por diri nenion pri elegantaj 3D-karaktermodeloj. Sed ĝi tute forigas la malnovajn monstrajn labirintojn, interŝanĝante ilin kontraŭ friponeca strukturo, en kiu vi sendas nur unu ĉaron da herooj por ataki malproksiman, malbenitan monton, elektante signitajn itinerojn ĉe krucvojoj laŭ la bezonoj de rimedoj, ebenigante vian ŝipanaron ĉe. gastejoj laŭ la vojo, kaj malŝlosi kapablojn kaj erojn inter kuroj.

Dum la roguelike formato faras la kampanjon de la ludo malpli eluzebla, mi trovas Darkest Dungeon 2 malpli digestebla iel. Mi bezonas pli longe por atingi la sekvan gastejon ol por poluri karceron en la originalo, kaj mi neniam tute varmiĝis al la ago stiri la ĉaron mem. Tamen, la rafinita batalo estas lerta, la paperaj pejzaĝoj estas sorĉaj kaj ĉefe, ĝi ankoraŭ havas la tomban Wayne June kiel rakontanton.