بیت و بایت یک ستون هفتگی است که در آن رابرت سردبیر افکار خود را در مورد بازی های ویدیویی و صنعت در یک یکشنبه تنبل به اشتراک می گذارد. خواندن سبک برای یک روز استراحت، Bits & Bytes کوتاه است (به جز این هفته)، و چیزی برای خواندن با یک نوشیدنی خوب.
اولین E3 من در سال 2014 بود. من در آن زمان به آن اشاره کردم یک مورد از فهرست سطلی رسماً بررسی شد. هفت سال بعد، من هنوز با علاقه به آن سفر اول نگاه می کنم. طرح من برای رسیدن به E3 ساده بود: به لطف کار در نینتندوجو به آن دسترسی داشتم، اما هزینه یک هتل بسیار زیاد بود، بنابراین با قطار چشم قرمز به لس آنجلس (جایی که کنگره به طور سنتی برگزار می‌شود) بروید و درست با افتتاح نمایشگاه به نمایشگاه بروید. . روز را به کاوش در نمایش بگذرانید، بازی ها را امتحان کنید، سپس عصر روند را معکوس کنید و روز بعد اوایل به خانه در منطقه خلیج بازگردید. ساعت 10 شب، سوار اتوبوس عظیم آمتراک ترووی در مسیر جنوب شدم.
من قبل از آن سفر سوار قطار آمتراک شده بودم، اما تجربه حرکت از ایستگاه میدان جک لندن در اوکلند با اتوبوس، چیز دیگری بود. جایی را پیدا کردم که حتی تا به امروز «نقطه من» است، دو صندلی تا پشت در کنار حمام کوچک. به ندرت کسی از این سر خاص استفاده می‌کند، زیرا مانور دادن در داخل آن بسیار ناخوشایند است در حالی که اتوبوس در بزرگراه حرکت می‌کند، به طوری که صندلی سطح نسبی حریم خصوصی و انزوا را در طول سفر تضمین می‌کند. فهمیدم که سفرهای آخر شب با اتوبوس برای افرادی که به تنهایی تماشا می کنند جالب است. مجموعه ای از مسافران جذاب است، ترکیبی از توپ های عجیب و غریب و جوز و جین های معمولی که، شاید حتی بیشتر از روز، معمولاً هرگز در نهایت هرگز آرنج به آرنج به جایی نمی رسند. افراد عجیب و غریب، خاک ریز، مادربزرگ ها، بچه های دانشگاه و یک روزنامه نگار چاق بازی که روی صندلی ای که به طور فزاینده ای ناراحت کننده می چرخد، فقط چند مورد را نام می برد.
خیره شدن به بزرگراه های سیاه در شب از ویژگی های دوران کودکی من بود. پدر و مادر من جغد شب هستند، بنابراین ما اغلب می‌بینیم که تحت پوشش تاریکی به خانه می‌آییم، پدرم رانندگی می‌کند و همه چیز را از موج نو دهه 80 تا راک دهه 90 در رادیو پخش می‌کند. همانطور که آسفالت در زیر Thruway غوغا می‌کرد، به ترکیب آشنای سیاهی و چراغ‌های عقب نگاه کردم و تصور می‌کردم که همایش قرار است چگونه باشد. قدرت نینتندو و EGM تصویری مبهم در ذهنم از آنچه از غرفه انتظار دارم به من داده بود، اما هیچ چیز مشخصی نبود. وقتی هوای اتوبوس گرمتر می شد و سعی می کردم خودم را مجبور کنم برای روز بعد استراحت کنم، اعصاب و هیجان به هم ریخته بودم. در نهایت به خوابی عرق ریز فرو رفتم و در سانتا باربارا، ایستگاه اتصال ما، بیقرار از خواب بیدار شدم.
ساعت شش صبح، وقتی از اتوبوس پیاده شدم، هوای خنک بسیار مورد استقبال قرار گرفت. جماعت کوچک از Thruway ما با مسافران صبح زود و مسافرانی که قبلاً در بیرون جمع شده بودند، پیوستند. ایستگاه سانتا باربارا بسیار SoCal بود. معماری اسپانیایی و درختان نخل آن که در ابتدای قرن ساخته شده، زیبا هستند، آرامشی که تنها توسط افراد بی خانمان که گاه به گاه از یک نیمکت به عنوان تخت استفاده می کنند، می شکند. سرانجام قطار به چشم آمد و همه در حال بالا رفتن از آن بودیم. اگر ایستگاه سانتا باربارا زیبا است، پس ایستگاه یونیون در لس آنجلس خیره کننده است. مرکز بزرگ حمل و نقل، جایی که اتوبوس و ریل همگی به یکدیگر متصل می شوند، با همان ترکیبی از هنر دکو و معماری ماموریت اسپانیایی مانند برادر بزرگترش طراحی شده است. با عجله از راهروهای طولانی آن عبور کردم و سعی کردم مرحله بعدی سفرم را شروع کنم. به عنوان فردی که در AC Transit و BART بزرگ شده بودم، وقتی سعی می کردم به مرکز همایش بروم، خطوط رنگی مترو گیج شدم.
سرانجام، پس از فهمیدن اینکه به کدام ریل باید سوار شوم، پس از 12 ساعت سفر، انبوه روزنامه نگاران را تا مرکز همایش لس آنجلس دنبال کردم. درست در مجاورت مرکز استیپلز، با E3 عظیم و بنرهای تبلیغاتی که از صورتش آویزان شده بود، شگفت زده شدم. در داخل، هزاران نفر از سراسر جهان در هم می آمیختند و در سالن ها پرسه می زدند. من از غرفه‌های استادانه‌ای که در برخی موارد شبیه قدم زدن در دیزنی‌لند و فکس‌های پیچیده‌اش بود، شگفت‌زده شدم. فروشندگان اجناس خود را می فروختند، توسعه دهندگان در هر اندازه بازی های خود را بازی می کردند، و کافه تریاها غذای فوق العاده گران قیمتی می فروختند. وقتی سعی کردم در موقعیت قرار بگیرم، شروع به پرسیدن از مردم کردم که در کجا می توانم نینتندو را پیدا کنم. شخصی توضیح داد که دو سالن اصلی در E3 وجود دارد و در آن زمان نینتندو، سونی و مایکروسافت با هم یکی را اشغال کردند. بالاخره با دانستن اینکه کجا باید بروم، وقت آن بود که سرحال شویم. من عرق چسبناک و منزجر کننده ای داشتم و به سمت حمام رفتم تا خودم را تازه کنم. دندان‌هایم را مسواک زدم و آب را روی صورتم پاشیدم، بدون اینکه یک ذره پاک‌کننده‌تر شوم، اما آماده بودم که شروع به نگاه کردن به اطراف کنم.
بسیاری از غرفه ها فوق العاده بودند، اما نینتندو مورد علاقه من بود. رنگ من مغرضانه، اما غرفه نینتندو تقریبا همیشه جالب ترین و چشمگیر است. سال 2014 سال بزرگی برای این شرکت بود Splatoon و Super Smash Bros. Wii U گرفتن املاک و مستغلات برتر در طبقه نمایشگاه. آن روز گردابی بود از ایستادن در صف، بازی کردن، یادداشت برداری، خوردن غذای گران قیمت، تهیه یک تکه کوچک و سپس بازگشت به ایستگاه اتحادیه برای رفتن به خانه. من چند سگ وتزل را از غرفه وتزلز پرتزل در ایستگاه گرفتم (سنت جدیدی شروع شده بود) و در حالی که منتظر قطارم بودم آنها را روی سکو خوردم. پس از سوار شدن به کشتی، کل فرآیند از 24 ساعت قبل تکرار شد. پس از یک سفر طاقت فرسا 12 ساعته، دوباره در هوای خنک صبحگاهی پیاده شدم، اما این بار نسیم سرد لایه دریایی بود که منطقه خلیج را پوشانده بود که به صورتم برخورد کرد.
وقتی به خانه برگشتم، متوجه شدم که چگونه کاری را انجام داده ام که فکر می کردم هرگز انجام نمی دهم. من به E3 رفته بودم. چیزهایی را که فقط می توانستم در مجلات بخوانم دیده بودم. من از نظر فنی کار می‌کردم، بله، اما لحظه‌ای عجیب برای برآورده شدن آرزو بود. من از آن زمان به بعد، به استثنای سال 2020 و امسال، هر سال رفته ام، و هرگز این امتیاز را بدیهی تلقی نکرده ام. با نگاهی به نسخه دیجیتالی E3 2021، دیدن این همه هیجان و شور و شوق در اطراف این رویداد، قلبم را گرم می کند. چند سال گذشته خسته از "آیا ما دیگر به E3 نیاز داریم؟" با هر به اصطلاح فکری که خوانده‌ام، صحبت‌ها با صدای بلندی به گوش می‌رسد. نمایش نمایشی است. همه چیز در مورد انداختن آرواره ها و گرد هم آوردن گروه هایی از مردم است که در غیر این صورت هرگز تلاقی نمی کردند. این راهی است برای برنامه‌نویس‌ها تا ماه‌ها و حتی سال‌ها تلاش سخت را به رخ بکشند و طرفداران دوباره شیفته سرگرمی‌هایی شوند که خیلی دوست دارند.
E3 یک موسسه است. اینجا برای ماندن است. خفه شو و لذت ببر
پست بیت و بایت: E3 به نظر می رسد برای اولین بار در نینتندجو.
