Chernobylite is een interessante samensmelting van een first person shooter, survivalgame en basismanagementsim, waar je je droom-apocalypswoning voor jou en je vrienden kunt bouwen. Het is een zeer intrigerend concept met een helaas middelmatige uitvoering.
Jij bent Igor, een natuurkundige die werkte in de kerncentrale van Tsjernobyl ten tijde van de ramp in 1986. Diezelfde nacht verdween Igors vrouw Tatjana, die ook in de fabriek was. Dertig jaar later is Igor teruggegaan naar Tsjernobyl om erachter te komen wat er met zijn vrouw is gebeurd. Met de Tsjernobylite-substantie die werd gevormd na de nucleaire ramp en die je de mogelijkheid geeft om door tijd en ruimte te reizen, volgen tijdveranderende shenanigans, waarbij Igor zich op een slechte plek bevindt, uitgehongerd door middelen en weinig vrienden. Tijd om nieuwe vrienden te maken, een funky basis op te bouwen en er uiteindelijk achter te komen wat er met zijn wederhelft in de energiecentrale is gebeurd.
Het spel is opgedeeld in dagen. Elke dag kun je op een aasetende missie gaan op zoek naar aanwijzingen en items die nodig zijn om nieuwe glimmende dingen te maken, maar je kunt ook je kameraden eropuit sturen om missies te voltooien, met een procentuele kans op succes op basis van hun vaardigheden. Elke dag moet je je mannen te eten geven, slaapplaatsen geven en de moed erin houden. Dit doe je door je basis op te bouwen en te zorgen voor bedden, verlichting en andere huiselijke spullen.
Het basisgebouw is solide. Je krijgt een editor-modus waarmee je items kunt plaatsen waar je maar wilt, dingen bouwen zoals knutselstations en kookruimtes om te koken ... eten natuurlijk. Je kunt zelfs een paddenstoelentuin bouwen als deze je boot laat drijven.
Je krijgt echter nooit iemand te zien die daadwerkelijk met dingen omgaat, waardoor het allemaal een beetje zielloos aanvoelt. Ja, ik kon de lay-out van mijn basis bepalen, maar het voelde niet geleefd. Ik maakte in wezen alleen maar getallen groter.
Interactie met je nieuwe vrienden is waar het om gaat en er zijn in totaal vijf mensen om te rekruteren. Elk personage heeft zijn eigen verhaal te vertellen, herinneringen om te ontdekken en vaardigheden om van te leren, wat Igor nog dodelijker maakt. Je begint met Olivia en als je echt wilt, kun je rechtstreeks naar de laatste missie gaan, hoewel je hoogstwaarschijnlijk sterft. Het is beter om het veld in te gaan, andere nieuwe mensen te ontdekken en je voor te bereiden zodat je de krachtcentrale kunt verslaan zonder vernietigd te worden.
De personages zelf zijn ook interessant, boeiend, en soms moet je misschien zelfs meningsverschillen tussen elkaar oplossen, ze eerlijk behandelen om te voorkomen dat ze je later de rug toekeren en je stijf maken voor de laatste missie. Beheer van uw bemanning is essentieel voor uw uiteindelijke succes.
De voice-acting daarentegen is verschrikkelijk. Iedereen voelt zich erg overacteerd, vooral de hoofdpersoon, die het gevoel heeft ergens in een jungle op zoek te zijn naar schatten. Je kunt het beste bij de native stemmen en ondertitels blijven.
De dagelijkse opruimingsmissies spelen zich af in een van de zes regio's rond het rampgebied, zodat je naar aanwijzingen kunt zoeken, nieuwe personages kunt ontmoeten of het hoofdverhaal kunt voortzetten. De gebieden zijn niet enorm, maar ze zijn mooi om naar te kijken. Je voelt echt de angstaanjagende sfeer als je door elke bouwsteen gaat, opnieuw gemaakt via 3D-scanning van de werkelijke, echte Exclusion Zone.
Dat gezegd hebbende, de zones voelen een beetje kaal aan en het enige wat je echt doet is zoeken naar bronnen met behulp van je scanner die je elke dertig seconden pingt. Het doorzoeken van gebouwen werd al snel een hele klus, vooral omdat sommige moeilijk te navigeren waren, en wanneer je door een aantal hoepels moest springen om het einde te bereiken, is het laatste wat je wilt doen diezelfde hoepels springen om terug te komen. Het is behoorlijk irritant.
Vijanden die in de zones patrouilleren, doen dat op vaste paden, zonder echt het gevoel te hebben dat ze enig leven of keuzevrijheid hebben. Ik kon gemakkelijk naar de meeste vijanden sluipen en ze stilletjes doden voor een gemakkelijke tijd. Als je je toevlucht neemt tot frontale gevechten, voelt het schieten van de eerste persoon een beetje onhandig aan. Je hebt een ontwijkend zijstreepje, maar verder zijn er weinig verbeterde bewegingsopties. Misschien ben ik verwend door de normen die door veel moderne shooters worden gesteld, maar over het algemeen voelde dit niet goed voor mij. Over obstakels springen is in de beste tijden vaag en er is geen glijden of schieten vanuit dekking, dus het voelt allemaal een beetje stijf aan.
Ik merkte dat ik terugging naar stealth wanneer de optie zich voordeed, omdat de gedachte om deel te nemen aan een langdurig vuurgevecht niet prettig was. Dat gezegd hebbende, kan zelfs stealth een beetje standaard zijn. Het is allemaal goed om vijanden neer te halen, maar je kunt lichamen niet verbergen en zelfs dan reageren vijanden niet echt zoals je zou verwachten. De game heeft over het algemeen twee gesplitste speelstijlen die in geen van beide categorieën uitblinken. Het is eigenlijk een beetje jammer.
De sfeer van de omliggende gebieden kun je in ieder geval niet ontkennen. Zoals ik al eerder zei, de game is prachtig om naar te kijken en zones druipen over het algemeen van de atmosfeer, maar je moet kiezen tussen prestatie- en kwaliteitsmodi. Op Xbox Series X draait de kwaliteitsmodus op 4K 30FPS, maar overschakelen naar prestaties geeft je 60FPS terwijl je alleen in 1080p werkt. Het verschil was duizelingwekkend merkbaar en ik had het gevoel dat ik vastzat tussen een rots en een harde plek, en uiteindelijk genoegen nam met de kwaliteitsoptie, ondanks dat ik normaal voor prestaties ging. Er zijn ook elementen van input lag, wat echt jammer is.
