Toen ik vorig jaar bij EGX Rezzed Wan Hazmer en Daim Dziauddin, oprichters van No Straight Roads-ontwikkelaar Metronomik, ontmoette bij EGX Rezzed, was ik meteen gegrepen door het geweldige verhaal achter de game. Niet alleen wilden de twee een Maleisische game van eigen bodem uitbrengen en zo hun lokale game-industrie ondersteunen, maar ze zagen ritmegames ook als iets meer dan het volgen van cursors en het op de maat indrukken van knoppen. De een houdt van rock, de ander houdt meer van EDM, en zo werd Vinyl City geboren, een plek waar een eenzame rockband het opneemt tegen een kwaadaardig EDM-imperium.
Vinyl City is een plek die zo doordrenkt is met muziek dat het wordt aangedreven door het geschreeuw van zijn muziekhongerige fans. Bunk Bed Junction, een rockband bestaande uit de onstuimige Mayday en haar vriend en tegenpool Zuke, wil the next big thing worden, maar ondanks het feit dat ze een solide show spelen tijdens een auditie, wordt hen verteld dat ze het moeten verslaan - alle top uitvoerende artiesten spelen EDM en zien gewoon geen reden om te veranderen wat werkt. Bunk Bed Junction staat op het punt op te geven en ontdekt dat het EDM-imperium genaamd No Straight Roads ook onevenredig de rijken en beroemdheden bevoordeelt als het gaat om elektriciteitsdistributie, en dus besluiten onze helden om een zeer vocale oppositie te worden en naar de top van de hitlijsten te klimmen .
In het begin is het verwarrend, maar op geen enkel moment is No Straight Roads echt een ritmespel. In plaats daarvan is het een actie-avontuur met platformelementen die vaag een ritme volgen. Voordat je een artiest aanneemt, moet je de "beveiliging" omzeilen door door kamers te reizen die zijn gevuld met vijanden die op het ritme aanvallen. Je kunt als Mayday of Zuke spelen of met een vriend spelen - hoe dan ook, je moet deze duivels een mep geven en dat kun je alleen doen op het moment dat ze niet aanvallen, omdat geraakt worden je eigen animatie tenietdoet.
Toen ik vorig jaar bij EGX Rezzed Wan Hazmer en Daim Dziauddin, oprichters van No Straight Roads-ontwikkelaar Metronomik, ontmoette bij EGX Rezzed, was ik meteen gegrepen door het geweldige verhaal achter de game. Niet alleen wilden de twee een Maleisische game van eigen bodem uitbrengen en zo hun lokale game-industrie ondersteunen, maar ze zagen ritmegames ook als iets meer dan het volgen van cursors en het op de maat indrukken van knoppen. De een houdt van rock, de ander houdt meer van EDM, en zo werd Vinyl City geboren, een plek waar een eenzame rockband het opneemt tegen een kwaadaardig EDM-imperium. Vinyl City is een plek die zo doordrenkt is met muziek dat het wordt aangedreven door het geschreeuw van zijn muziek hongerige fans. Bunk Bed Junction, een rockband bestaande uit de onstuimige Mayday en haar vriend en tegenpool Zuke, wil the next big thing worden, maar ondanks het feit dat ze een solide show spelen tijdens een auditie, wordt hen verteld dat ze het moeten verslaan - alle top uitvoerende artiesten spelen EDM en zien gewoon geen reden om te veranderen wat werkt. Bunk Bed Junction staat op het punt op te geven en ontdekt dat het EDM-imperium genaamd No Straight Roads ook onevenredig de rijken en beroemdheden bevoordeelt als het gaat om elektriciteitsdistributie, en dus besluiten onze helden om een zeer vocale oppositie te worden en naar de top van de hitlijsten te klimmen .Het is in het begin verwarrend, maar op geen enkel moment is No Straight Roads echt een ritmespel. In plaats daarvan is het een actie-avontuur met platformelementen die vaag een ritme volgen. Voordat je een artiest aanneemt, moet je de "beveiliging" omzeilen door door kamers te reizen die zijn gevuld met vijanden die op het ritme aanvallen. Je kunt als Mayday of Zuke spelen of met een vriend spelen - hoe dan ook, je moet deze duivels een mep geven en dat kun je alleen doen op het moment dat ze niet aanvallen, omdat geraakt worden je eigen animatie tenietdoet. Lees meerEurogamer.net
