Ratchet & Clank heeft gedurende zijn hele ambtstermijn twee verschillende segmenten gehad. De eerste is de meer gefragmenteerde verhalen van het PS2-tijdperk dat was in wezen verhalen in Monster of the Week-stijl met een bloeiende band tussen de titulaire personages. Het tweede segment was het verhaal in Main Arc-stijl van de PS3, gecentreerd rond de laatste van de lombaxes. De 2016 PS4-reboot is de uitbijter als een vreemde hervertelling van het origineel. Kloof uit elkaar, aan de andere kant, is een mix van deze twee identiteiten, die beide tijdperken van de serie op een prachtige manier samenbrengt als nooit tevoren. Het is niet bang om een nieuw publiek te bereiken en nog meer mensen uit te nodigen om te genieten van dit spectaculaire verhaal over vriendschap en familie.
Vanaf het begin is die blend te zien. Letterlijk. Natuurlijk begint alles technisch met Rivet in de stad van Nefarious en al die jazz, maar het wijkt snel af naar de parade, waarbij de geschiedenis van Ratchet & Clank wordt getoond en eerst en vooral wordt gezegd: "Dit is een vervolg op de oude tijdlijn, niet de reboot." Op dat moment zien we een trifecta van iconische personages bovenop podia, allemaal met microfoons, die allemaal deze parade hosten. Er zijn Qwark en Skid McMarx, twee sympathieke vlaggenschepen die al sinds de eerste dag in 2002 bij ons zijn, zij het met een nieuwe stemacteur achter de vrolijke groene reus, maar dan is er Rusty Pete. Hij verscheen voor het eerst in het PS3-tijdperk en het was ongelooflijk om hem daar met Skid te zien staan. Qwark overstijgt, net als Ratchet en Clank zelf, de tijdperken. Hij is er altijd geweest. Hij is niet intrinsiek verbonden met de PS2- of PS3-games. Hij is onlosmakelijk verbonden met het merk. Slippen? Het is een ander verhaal, net als de piraten. Door hen samen te zien, werd deze fusie verstevigd.
Die fusie is misschien wel het duidelijkst in iets dat tastbaar is, naar buiten toe gepresenteerd. Dat zijn de 'schurken', of liever gezegd, de twee strijdende partijen die voortdurend opduiken, strijden om je lombax-staart en je robotpartner. Vanaf het begin vecht je het uit met Goons4Less en de terugkerende piraten. We hebben niet gezien Goons4Less, dat toen Thugs4Less heette, sinds de PS2- en PSP-dagen, terwijl de piraten een hoofdbestanddeel van het PS3-tijdperk waren, zozeer zelfs dat ze hun eigen spel op de markt brachten, de tussentijdse verbinding Quest for Booty. Beide vertegenwoordigen de consoles waar ze vandaan komen, en dus als we dat moment zien in Rift Apart waar de twee vechten en vervolgens hun krachten bundelen, is het een spektakel — een metaforische vertoon van verwantschap tussen het begin van Insomniac en waar het nu is. Het voelde altijd alsof het PS2-tijdperk die leuke kleine experimentele kickstart was die de bal aan het rollen bracht, terwijl Insomniac verder wilde gaan om een meer samenhangend, samenhangend en emotioneel verhaal te vertellen. Dat is eerlijk. Het PS3-tijdperk blonk in verhalend uit op een manier die de originele drie nooit konden, maar Rift Apart brengt ze samen en slaagt erin om beide te doen.
Op het eerste gezicht zijn er voor de hand liggende dingen die beide tijdperken met elkaar verbinden, maar er zijn ook de subtiele met elkaar verweven schakels - de toon, de thema's, de presentatie. In de kern is Rift Apart een oorsprongsverhaal voor Rivet en Kit, een enigszins bekende maar vreemd verre vertolking. We zien dat Ratchet en Clank zonder de andere helft nooit zo succesvol zouden zijn geweest als zij waren. Ze zijn net zo belangrijk als de andere als het gaat om heldendaden, en dus door Rivet en Kit nooit te ontmoeten, krijgen we een inzicht in hoe de wereld eruit zou zien, en dat is een wereld die wordt gedomineerd door schurkenstaten met opstanden die zich vastklampen aan strohalmen, proberen hun verdomd om overeind te blijven. De twee vormen een intrinsiek paar, en dus hameren we terug naar dat brandpunt van de eerste drie games, de vriendschap en het belang van de twee helften, iets dat een integraal onderdeel was van de plot van de originele game uit 2002, zij het met een skater-kerel tintelen in de stem van Ratchet.
De eigen reis van Rivet en Kit loopt parallel met het PS2-tijdperk, terwijl Ratchet een soortgelijke dynamiek en strijd ondergaat als wat hij doormaakte in het PS3-tijdperk, de vraag of de Dimensionator de moeite waard is, of hij het aankan zijn eigen mensen te vinden, of ze zullen trots op hem zijn of aan zijn verwachtingen voldoen. Ondertussen proberen alle vier de personages iets te stoppen met een kosmische proportie, die te maken hebben met een grootschalige dreiging op werkelijkheidsniveau, waarbij het hele multiversum letterlijk op zichzelf instort als gevolg van misbruik van dit hulpmiddel dat is gemaakt door de mensen van Ratchet . Het is weer een verhaal over de erfenis van zijn soort die bij hem blijft hangen om de stukken op te rapen.
Het zijn de thema's van de PS3, het verhaal, het sappige emotionele verhaal, gecombineerd met de eenvoud van het PS2-tijdperk, die van een kwaadaardige dictator die wordt omvergeworpen door twee vreemden die uitgroeien tot vrienden en zelfs een ruzie krijgen waardoor ze een tijdje uit elkaar gaan. Die twee verhalen zijn perfect met elkaar verbonden, en het zou niet hebben gewerkt zonder Rivet en Kit, maar dat is wat zij, en de meer voor de hand liggende, oppervlakkige inhoud zoals de piraten en goons, naar de tafel brengen. Het is een traktatie om te zien hoe Insomniac de twee samenvoegt, want het is niet alleen verdomd nostalgisch, maar het maakt dit ook een perfect startpunt voor nieuwkomers en een perfecte voortzetting voor oldtimers als je een 20-jarige speler als ik een oldtimer.
Vervolg: Het lijkt erop dat Angela van Ratchet & Clank geen Lombax is ... Alweer
