Er is de laatste tijd begrijpelijke bezorgdheid over Sony's gerapporteerde obsessie met blockbusters die te groot zijn om te falen — de God of Wars, de Horizon: Zero Dawns en de god-verbied-het-echte remake van The Last of Us — dus het is vrij opmerkelijk hoe Returnal binnen slechts enkele weken na het verhaal is aangekomen als een soort weerlegging. Dit is een van de meest gedurfde, oogverblindende en oprechte anders grote kaartspellen komen van Sony sinds Death Stranding.
Is het goed? Na een half dozijn uur klauteren door een spel vol systemen en mysterie is het moeilijk te zeggen. Is het interessant? Abso-fucking-lui.
Hoe werkt Returnal dan? Het is een roguelike in hart en nieren, gebouwd rond een humeurig sci-fi time-loop-principe dat netjes past bij de genre-nietjes — sterf, sterf en sterf dan weer, terwijl een onkenbare buitenaardse wereld zichzelf elke keer opnieuw rangschikt. De lus is net zo pittig als andere van zijn soortgenoten, het onderliggende risico/rendement maakt alles aangenaam intens. Koppel drie vijanden aan elkaar en je krijgt een adrenalineniveau dat je een statuseffect geeft; keten nog eens drie en je stapelt weer een ander effect totdat je het maximum bereikt en het scherm met een druk op de knop kunt laten exploderen - neem echter een hit en je gaat terug naar nul.
