Informatie
Naam: Tamarin
platforms: PS4, Xbox One en PC
Prijs: $ 39.99
Ontwikkelaar: Chamelon Games
Uitgever: Chamelon Games
Genre: 3D-platformgame, verkenning, third-person shooter.
Toen ik voor het eerst over Tamarin hoorde, werd ik aangetrokken door dat schattige hoofdpersonageontwerp. En toen ik die wending in de trailer zag, kreeg ik echt wat Jet Force Gemini-vibes. Dus ik was op zijn minst een beetje nieuwsgierig hoe Tamarin zou aflopen.
Het verhaal van Tamarin is vrij eenvoudig en bestaat grotendeels niet voor het grootste deel van de game, hoewel dat voor een platformgame niet echt een probleem is. Je speelt als een schattig, aapachtig wezen wiens huis wordt afgebrand en zijn familie wordt verspreid na een aanval van insecten met geweren. Het is niet verrassend dat je op zoek gaat naar je familieleden terwijl je te maken krijgt met de dreiging van de gewapende insecten die het land verpesten.
De ontwerpen van de hoofdpersoon en andere dieren die je tegenkomt zijn zeker esthetisch verantwoord. Het vijandelijke ontwerp is misschien een beetje standaard, en het levelontwerp varieert van kleurrijke tot saaie, saai ogende gebieden (meestal waar de schietsecties beginnen). Grafisch is de game niet erg indrukwekkend – afgezien van de personages – met zeer gedateerd uitziende texturen. Er is geen echte stemacteurs, afgezien van een raar vertelgedeelte aan het begin dat op de een of andere manier probeert alle tutorials in één enkele infodump te comprimeren. De muziek is af en toe aangenaam.
De gameplay is een vreemde mix van platformactie en 3rd person shooting. In eerste instantie laat de game je kennismaken met typisch 3D-platformspel, totdat er plotseling wordt overgeschakeld naar TPS-gameplay. De gameplay-loop bestaat uit het vinden van vuurvliegjes om deuren naar de insectenbolwerken te ontgrendelen. Daar schakel je over naar je wapens door met een egel te praten, die optreedt als je winkelier en nieuwe wapens en upgrades voor verzamelobjecten verhandelt. Deze secties zijn vrij discreet. Je kunt ze niet betreden zonder over te schakelen naar je wapens, en je zult met je wapens niet ver komen in de platformgebieden, omdat je alleen maar korte sprongen en lopen hoeft te maken. Deze overgang in de gameplay voelt echter een beetje schokkend aan en had eleganter kunnen gebeuren.
Er valt zowel veel als weinig te zeggen over de gameplay in het algemeen. Er is niets bijzonder opvallends aan de gameplay in het bijzonder. Het is allemaal erg basale platformactie en schieten, tot het punt waarop ik wenste dat ze genoegen hadden genomen met één type gameplay en er meer diepgang aan hadden toegevoegd. Vooral schieten is niets anders dan de trekker overhalen en rennen. Meestal ga je verder door alle vijanden in een sectie te doden om een poort naar het volgende gebied te ontgrendelen. Er zijn enkele munitie-upgrades en als je geluk hebt, is er een nieuw wapen van de egel te vinden, maar dat is het dan ook. Nou ja, dat en het redden van vogels die je later nog meer vuurvliegjes opleveren, hoewel ze even waarschijnlijk zullen sterven door vijandelijk geweervuur als door jouw eigen vuurvliegjes. Dit laatste zorgt ervoor dat je je er behoorlijk slecht over voelt (hoewel je altijd terug kunt komen om het opnieuw te proberen).
Helaas is er, hoe weinig er ook te zeggen valt over het schietmechanisme op zichzelf, veel te zeggen over de tekortkomingen ervan. De schietbediening is zwevend en onnauwkeurig; vooral het richten is een pijn in het achterwerk van de aap, en het spel is niet verlegen om je te dwingen handmatig te mikken om zwermen vijanden neer te halen. Vijandelijke AI is slecht. Als ze niet rechtstreeks vanuit de dekking in jouw kogelregen rennen, rennen ze recht tegen je aan, waardoor ze ironisch genoeg vaak meer schade aanrichten dan met hun kogels. Controlepunten zijn vreemd geplaatst; ze zijn vaak te ver verwijderd van secties waar je waarschijnlijk doodgaat – zoals bij raketwerpers die vijanden hanteren –, en toch vond ik ze ook zo dicht bij elkaar dat ik het doel ervan niet begreep. In combinatie met een slecht geplaatste camera kan ik niet zeggen dat de opnamegedeelten bijzonder plezierig zijn.
De platformactie is niet veel beter, omdat deze erg basic is en lijdt aan dezelfde camera en zwevende bedieningselementen. En natuurlijk is het spel opnieuw niet verlegen om precieze sprongen en verplaatsingen te vragen. Het beste compliment dat ik het kan geven is dat het niet fundamenteel kapot is, al ben ik hier en daar wel een bug of een crash tegengekomen.
Conclusie en score:
Tamarin voelt aan als een spel uit vervlogen tijden, zoals Yooka-Laylee, en net als dat spel heeft het niets geleerd van de lessen die sindsdien zijn geleerd, wat resulteerde in een zeer frustrerende ervaring. Het hebben van een schattige hoofdpersoon is niet genoeg om te voorkomen dat dit spel middelmatig wordt. Uiteindelijk is Tamarin een mislukte poging om nostalgie op te roepen met een ongemakkelijke combinatie van twee gameplay-stijlen die uiteindelijk aanvoelen als twee helften van verschillende games, maar toch slecht geïmplementeerd. Echt jammer.
