Dreszcz to marzenie każdego miłośnika horrorów: setki filmów, od klasyków takich jak Teksańska masakra piłą mechaniczną (1974) do trudnych do zdobycia kultowych filmów, takich jak Dziecko (1972) i Historia dwóch sióstr (2003). Wiele filmów, które zaginęły w szczelinach zapomnianego horroru, jest teraz dostępnych na Shudder. Podobnie jak inne usługi przesyłania strumieniowego, Shudder ma również oryginalną zawartość. Slaxx (2020), horror o parze opętanych dżinsów terroryzujących grupę współpracowników, by ukarać ich nieetyczne praktyki, jest obowiązkowym punktem dla entuzjastów slasherów. Film ma idealną mieszankę krwi i wręcz przezabawnego i ekscentrycznego humoru.
Slaxx reżyseruje Elza Kephart, kanadyjski filmowiec z głęboką miłością do horroru. Pierwszym filmem fabularnym Kepharta był film z 2003 roku Cmentarz żyje, w którym napisała, wyreżyserowała i wyprodukowała. Jej inne kredyty nie odbiegają od gatunek horroru, ponieważ jest mistrzynią swojego rzemiosła. Slaxx radził sobie całkiem nieźle wśród krytyków i widzów, obecnie mając 97% na Rotten Tomatoes, stosunkowo niespotykany w filmie typu slasher. Nie tylko Slaxx dotyka znanych wątków z filmów slasherowych, ale także porusza temat znanych korporacji, szybkiej mody i tego, jak ludzie pracujący w gigantycznych firmach zrobią prawie wszystko, aby dostać się na szczyt.
ZWIĄZANE Z: Ten film z antologii horroru jest pokręcony, zabawny i nawiedzony
Slaxx rozpoczyna się na polu bawełny z utworem Bollywood jako muzyką otwierającą, pozornie nawiązującym do indyjskich robotników uprawiających zboża dla wielkich korporacji. Korporacja, o której mowa: modny sklep odzieżowy Canadian Cotton Clothier, zbyt wesoły sklep z przesadnie werwą i przepracowanymi pracownikami.
Film następnie przechodzi do Libby McClean (Romane Denis), młodej dziewczyny, która jest podekscytowana tym, że właśnie dostała pracę w CCC. Po spotkaniu ze swoimi niezbyt entuzjastycznymi współpracownikami, Shruti (Sehar Bhojani), Jemmą (Hanneke Talbot) i Hunterem (Jessica B. Hill), poznaje przesadnie entuzjastycznego kierownika sklepu Craiga (Brett Donahue). Następnie poznaje swojego idola, założyciela firmy Harolda Landsgrove (Stephen Bogaert), podczas przemówienia promującego nową linię dżinsów o nazwie Super Shapers designerskie dżinsy, które pasują do każdego typu sylwetki. Wygląda na to, że nic nie może pójść źle, prawda? Pozornie szczęśliwy początek szybko zamienia się w rzeź kiedy Jemma próbuje ukraść parę zbyt drogich dżinsów. Próbując zdjąć dżinsy, aby skorzystać z łazienki, nie chcą zejść. Zamiast tego zaciskają się tak bardzo, że przecinają Jemmę na pół.
Wraz ze sceną otwierającą film, ukazującą indyjskich robotników na polu bawełny, Slaxx pierwszy z wielu komentarzy na temat konsumpcjonizmu, globalizmu i tego, jak wielkie korporacje traktują swoich pracowników. Zbankrutowały w 2015 roku korporacje fast fashion, takie jak American Apparel, Slaxx robi to, co horrory robią najlepiej: mają ważny komentarz społeczny nie będąc zbyt prostolinijnym.
Gdy Libby znajduje martwą Jemmę, zamiast dzwonić na policję, Craig mówi, że muszą ukryć ciało, aby nie przestraszyć innych pracowników, ponieważ jest to „wysiłek zespołowy”. W końcu CCC to firma, która dba o siebie. Niegdyś ciekawy i podekscytowany nowy pracownik uświadamia sobie teraz surową i smutną prawdę stojącą za CCC. Ponieważ coraz więcej ludzi umiera, Craig wciąż próbuje ukryć prawdę: metafora tego, jak ta korporacja, podobnie jak wiele innych, kłamie o wszystkim (w tym przypadku ich ubrania są etycznie pozyskiwane i organiczne), aby dostać się na szczyt.
Istnieje wiele sposobów na zinterpretowanie prawdziwego przesłania tego filmu i tego, czego symbolem są dżinsy. Znaczenie dżinsów może przebiegać na dwa sposoby: są metaforą konsumpcjonizmu lub same dżinsy są reinkarnacją przepracowanych robotników, którzy chcą się zemścić. Tak czy inaczej, dżinsy są tylko częścią ogólnego przesłania filmu: wielkie korporacje wykorzystują i wykorzystują pracowników.
Dżinsy zaczynają zabijać pracowników jeden po drugim, spadając jak muchy. Tak jak dobre samopoczucie i zdrowie tych robotników poświęcono dla dżinsów, tak te same dżinsy poświęcają życie pracowników CCC. Wraz z przesadną wpływową osobą społeczną Peyton Jewels i okropnymi szefami korporacji, dżinsy stają się symbolem sprzeciwu wobec niesprawiedliwych warunków pracy. Szerokooka i czysta młoda dziewczyna Libby symbolizuje niewinnych przybyszów na siłę roboczą, którzy niechętnie dołączają do czegoś naprawdę nikczemnego.
Znacząca scena w filmie rozgrywa się między Shruti a dżinsami, kiedy ucieka przed ich panowaniem. Po zmasakrowaniu wielu ludzi dżinsy próbują trafić do kolejnej ofiary, Shruti. Gdy zbliżają się do niej dżinsy, Shruti śpiewa razem z piosenką Bollywood „Humara India”, tą samą piosenką, która była grana w scenie otwierającej. Zamiast odcinać jej głowę jak innym, dżinsy zaczynają tańczyć. Rzeczywiście, dżinsy są reinkarnacją tych samych indyjskich robotników, wyraźnie nawiązując do robotników z początku filmu na polu bawełny.
Slaxx sprawia, że jego przesłanie jest głośne i wyraźne w ciągu ostatnich 20 minut. Shruti mówi po hindi, aby porozmawiać z jednym z dżinsów, który okazuje się być duszą małej dziewczynki, która kiedyś była dziecięcą robotnicą. Młoda dziewczyna zginęła od maszyny do bawełny, niezwykle krwawej i wstrząsającej sceny, w której maszyna całkowicie ją morduje na strzępy. Film następnie wraca do Shruti mówiącego do dżinsów. Zapytana, czego chce, dżinsy po prostu mówią sprawiedliwość. Slaxx jest w drodze do stając się kultowym klasykiem: jest zabawny, satyryczny, niezwykle brutalny i zawiera krytyczne komentarze społeczne.
WIĘCEJ: Ten dziki film zaginął na prawie 50 lat przed ostatecznym wydaniem
