Ataların Mirası, ayrılması nispeten kolay olabilecek oyunlardan biridir. Bu, konsoldaki bir RTS'dir; bu da her zaman fare ve klavyenin katıksız esnekliğiyle karşı karşıya olduğunuz anlamına gelir. Bu, Switch'e sığdırılan modern bir RTS'dir, bu da görsellerin darbe aldığı ve çoğu RTS oyununun çok oyunculu ruhunun bulunmadığı anlamına gelir. Bazen elde taşınır modda neler olup bittiğini anlamak biraz zor olabilir ve ekran mobilyaları çok meşguldür. İyi. Pürüzlü kenarlar ve eksik özellikler. Ama birkaç saat içinde ve gerçekten keyif alıyorum.
Bunun nedeni kısmen dört gruptan ilkinin - sekiz kampanya var, her grup için iki tane - Vikingler olması, bu da muhteşem sakalları ve unutulmaz prog isimleri olan ve koşmayı seven insanlarla biraz bulutlu bir sabah geçirdiğim anlamına geliyor. tehlikeli durumlara bağırmak. Savunmaya saldırıp okçuların yanından mı geçeceksiniz? Bunlar herhangi bir Orta Çağ RTS'sindeki görev hedefleridir. Ama sonra evleri yakmaya ve kiliseyi ateşe vermeye başlıyorsunuz ve şöyle düşünüyorsunuz: ah evet, Vikinglerin bu şeyleri yapmaktan hoşlandığını okumuştum.
Ancak en önemlisi, konu sadece yapay zekaya zorbalık yapmanın zevkiyle ilgili değil. Elbette, Vikingler, tüm birimlerinizi gruplandırıp tek bir yöne fırlattığınız, vasıfsız bir oyuncuyla kolay modda RTS deneyimi için yaratılmıştır. Bu da iyi bir şey. Bunu sevdim! Ancak daha sonra ilk görev bir geri çekilmeyle sona eriyor ve ikinci görevde küçük bir grup askeri kontrol ettiğinizi ve yabancı bir krallığın karanlık yağmurlu ormanlarında yiyecek yağmalayarak, geçinmek ve güçlerinizi büyütmek için çöp toplayarak yolunuzu bulduğunuzu görüyoruz. Düşman devriyeleri sizi çitlerin arasında saklıyor. Daha iyi seçenek çoğu zaman kavgaya girmek yerine kavgayı atlamaktır. Bunu Vikingler de mi yaptı? Bu, basitleştirilmiş olsa bile strateji oyunu görevlerinin çeşitliliğini güzel bir şekilde hatırlatıyor.
Başka bir deyişle bağımlı olduğumu düşünüyorum. Kolaylaştırılmış bir kaynak oyununa katılmaya hazırım ve tetikleyicilerin ve yüz düğmelerinin birimler arasında hareket etmek ve grup seçimi yapmak, bir kutuyu sürüklemek ve ardından istenilen birimleri boyamak için nasıl kullanıldığına kafa yormaya başlıyorum. başparmağın hızlı bir şekilde bıçaklanması. Farklı grupların benim için neler sakladığını bilmek istiyorum ve dışarıda oynayacak başka kimse olmasa bile hâlâ ince ayar yapılması ve üzerinde çalışılması gereken ayrıntılarla dolu görünen tek oyunculu çatışmalara dalmak istiyorum.
Tuhaf bir şekilde, her ne kadar televizyonda oynuyor olsam da, tüm bunların Switch'e sıkıştırılmasında sihirli bir şeyler var. Switch için bir RTS, hareket halindeyken bir RTS, en ince ayrıntısına kadar indirgenmemiş. Vikinglerin geri planda kalması, kaynak toplaması ve devriyeler arasında yolunu seçmesi fikrini seviyorum. Bundan birkaç ay sonra, stratejilerimi daha iyi kontrol ederek ve dışarıdan hızla geçen gerçek deniz ve kıyı şeridiyle otobüste oynamayı daha da çok seveceğimden şüpheleniyorum.
