Daedalic'in Gollum oyununu umursamadığınız için affedilebilirdiniz. 2019'da bir stüdyo ziyareti sırasında gördüğüm ilk geliştirme materyalleri bende kesinlikle karışık duygular bıraktı - büyülenme ve hayranlık ama bir dereceye kadar rahatsızlık. Daha gülünç unsurlardan birini ayırt etmek gerekirse: Gollum'un duvardan kaçabileceği bir Gollum oyunu kulağa pek Gollumymuş gibi gelmiyor. Gollum elbette çevikliğiyle bilinir - onu İki Kule'de "böcek türünden büyük bir sinsi şey gibi" bir uçurumdan inerken hayal edin - ama öylece "sürünen tehdit" ve "Prens" arasındaki çizgiye park edemezsiniz. of Persia", özellikle de başlık karakteriniz 600 yaşındaki en iyi bölüm olduğunda.
Muhafızları yerinden oynatmak için nesneleri fırlatmak gibi belli başlı diğer temel özelliklerle birlikte, öncülü pahasına sözleşmelere şevkle yapışan çok az aksiyon-macera deneyimine sahip bir stüdyoyu akla getiriyor. Ama belki de asıl sorun, kimsenin gerçekten oynamak istememesidir. gerçekten Gollum oyunu. Sonuçta Gollum'un bütün amacı, onun gibi olmamaya çalışman. O, Bilbo ve Frodo'nun Yüzük ile mücadeleleri sırasında öğrenmeleri gereken uyarıcı bir hikayedir - düşen Hobbit, zihni ve bedeni korkunç bir saplantı etrafında bölünür.
Daha sıradan bir düzeyde, Gollum'u karaktere arkadan rehberlik ettiğiniz bir oyunda rol almak, onun tanımlayıcı özelliklerini boşa harcıyor gibi görünüyor. Hobbit onu 1937'de şöyle tanıtmıştı: "küçük, sümüksü bir yaratık... ince yüzündeki iki büyük yuvarlak solgun göz dışında karanlık kadar karanlık". Gollum'un vücudunun geri kalanı başlangıçta sadece ima edildi - en şaşırtıcı olanı, Jackson filmlerinden kitaplara gelirseniz, ceplerinin olduğunun ortaya çıkmasıdır. Bu belirsizlik, Orta Dünya sanatçıları tarafından karakterin yıllar boyunca çok çeşitli yorumlarının yapılmasını açıklıyor: yaklaşan Grendel figürleri, mor kertenkeleler ve Ferguson Dewar'ın 1964'ten cana yakın kayıkçı, kim bir New Yorker yazısı arıyor gibi görünüyor.
