Καλό χειμώνα, αγαπητέ αναγνώστη. Και καλή χρονιά, υποθέτω. Απολαμβάνεις το δικό σου; Το γράφω στο μακρινό παρελθόν των μέσων Δεκεμβρίου, μιας περιόδου ολοκληρωτικής πνευματικής ερήμωσης. Αν όλα έχουν πάει σύμφωνα με το σχέδιο, αυτή τη στιγμή κουνώ ένα κύπελλο πάνω από το κεφάλι μου σαν κάποιος χίπστερ βάρβαρος και προσπαθώ να τελειώσω όλο το άχαρο vegan χριστουγεννιάτικο φαγητό που έχω μαγειρέψει και το οποίο δεν θα φάει η υπόλοιπη οικογένειά μου, οι άγριοι .
Έχω διαβάσει τώρα τα λεγόμενα μας RPS 2023 Advent Calendar και διαπίστωσε ότι είχε θλιβερά έλλειψη σε ερωτευμένους επαναστάτες, σεληνιακές θεότητες και προπονητές σκηνής γεμάτους καταραμένους τυχοδιώκτες. Ποτέ μην φοβάστε, ωστόσο, γιατί κατά ευτυχή σύμπτωση έχω επίσης γράψει τώρα ένα άρθρο στρογγυλοποίησης για το τέλος του έτους/την αρχή της χρονιάς για αυτά ακριβώς τα πράγματα.
Αμάραντος
Αν είσαι και εραστής και (αντιστατικός) μαχητής, Αμάραντος είναι το παιχνίδι για εσάς. Είναι ένα δυνατό και όμορφο οπτικό μυθιστόρημα που συνδυάζει τη συγκίνηση της οργάνωσης μιας επανάστασης με τη συγκίνηση του να υποσχεθείς στον καλύτερο φίλο σου ότι θα τον βοηθήσεις να χαλαρώσει, μόνο για να κοιμηθεί με το αντικείμενο της αγάπης του ή πιθανώς και με τα δύο. Είναι η ιστορία του Arik, ενός αξιολάτρευτου νεαρού με υπέροχα μαλλιά που οδηγεί μια μικρή ομάδα αξιολάτρευτων νέων με υπέροχα μαλλιά σε μια όχι πολύ υπολογισμένη αποστολή να καθαιρέσει έναν αυτοκράτορα.
Υπάρχει η καλοσχηματισμένη παρένθετη αδελφή Μιρέιγ και ο δύστροπος αλλά γοητευτικός αδερφός της Μάριος. συνοδεύονται από την Ταγματάρχη, μια πένθιμη μισθωμένη μισθοφόρο με πολλά πράγματα πίσω από το πόκερ πρόσωπο της. Σε κοντινή απόσταση συναντάτε τον Raeann, μια σφαίρα σαρκασμού και αιματοχυσίας που βράζει, και τον Reckon, έναν μυστηριώδη πλανόδιο πλανόδιο με χάρισμα να διαβάζει ανθρώπους. Ανακατέψτε τα όλα μαζί και θα έχετε: χαοτικές ενέδρες δασών, πολλές τεταμένες κουβέντες σχετικά με την ηθική της δολοφονίας για καλό σκοπό, παιδαριώδεις τσακωμούς για το ποιος θα συνοδεύσει ποιον σε ταξίδια στην πόλη, συγκλονιστικές εξερευνήσεις ενός έρημου παλατιού στην άκρη του γκρεμού, πλήθος υπερφυσικών υποτόνους και αρκετό πλάγιο για να γεμίσει μια ροή στο Twitter.
Ο συνδυασμός της μηχανικής μιας sim γνωριμιών με μια αργή καταιγίδα στη Βαστίλη κάνει υπέροχα πράγματα για τον Amarantus. Αυτή είναι μια ιστορία εξέγερσης που περιλαμβάνει ψεύτικες εκκινήσεις και ανατροπές, με τουλάχιστον δύο playthrough που απαιτούνται για να φτάσουμε πραγματικά στο βάθος των πραγμάτων και έμφαση στην προσωπική οικειότητα και όχι σε κάποια αφηρημένη διαδικασία δημιουργίας οπαδών. Η γραφή των χαρακτήρων είναι ζωντανή και ακριβής, αλλά η ασημένια κουκκίδα εδώ είναι το πόσο επιμελώς είναι «κινούμενοι» αυτοί οι χαρακτήρες, με μια σειρά από τρόπους και λεπτές λεπτομέριες πλαισίωσης και πλαισίου που κάνουν το καστ να αισθάνεται πολύ πιο ζωντανό από οποιονδήποτε φωτορεαλιστικό triple-A παιχνίδι που έχω παίξει.
Σελήνη
Εντάξει, άρα εξακολουθώ να προχωρώ Σελήνη αλλά είμαι ήδη ερωτευμένος μαζί του. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι δωρεάν. Δημιουργήθηκε από έναν από τους αρχικούς προγραμματιστές του Fable, είναι ένας ανιχνευτής πόλης και μπουντρούμι από πάνω προς τα κάτω, με πλακάκια, σύμφωνα με την παράδοση Ultima, που λαμβάνει χώρα σε έναν μεταμεσονύκτιο κόσμο με δάση νέον, κάστρα και ωκεανούς. Το σκηνικό, η Καλντέρα, συναρπάζει πέντε θεότητες του φεγγαριού, που χαρίζουν Όνειρα και υπερφυσικά δώρα. Είστε ένας Dreamless, που σημαίνει ότι είστε ελεύθεροι να διαμορφώσετε τη μοίρα σας, να κάνετε ερωτήσεις που δεν τολμούν να κάνουν οι άλλοι και στην περίπτωσή μου, να δαγκωθεί το πρόσωπό σας από λύκους ή να λιώσει από πλάσματα λάβας σε ένα σωρό συστήματα σπηλαίων που δημιουργούνται.
Το Moonring έχει πολλά κινούμενα μέρη, με το ένα ολόκληρο τρίτο της οθόνης να παραδίδεται σε ένα αρχείο καταγραφής μάχης και σε χαρακτηριστικά αποθέματος. Υπάρχει ένα μαγικό σύστημα που είναι έξυπνα κρυμμένο στη μυθολογία, αντί να είναι ένα σύνολο από βολίδες και θεραπευτικά ξόρκια για αγορά. Ο διάλογος έχει μια νότα της μορφής περιπέτειας που βασίζεται σε αναλυτή, καθώς πληκτρολογείτε λέξεις-κλειδιά για να αναλύσετε ή να επεκτείνετε ένα θέμα με βάση την προηγούμενη απάντηση, αντί να επιλέγετε επιλογές από μια λίστα. Παρ' όλα αυτά, ωστόσο, τα βασικά του παιχνιδιού είναι απλά: να προσκρούουν σε πράγματα για να τους κάνουν πράγματα, κάτι που συχνά τους κάνει να κάνουν πράγματα πίσω. Η αισθητική είναι πλούσια παρά τη βαριά διεπαφή: Πέρα από το Ultima, με φέρνει στο μυαλό ορισμένους ανιχνευτές Spectrum dungeon όπως το Wizard’s Lair.
Σκοτεινότερο μπουντρούμι 2
.jpg?width=1920&height=1920&fit=bounds&quality=80&format=jpg&auto=webp)
Το Red Hook's πρωτότυπο Lovecraftian RPG ήταν μια από τις καθημερινές μου εμπειρίες χαλάρωσης, για λίγο, κάτι που είναι περίεργο να πω για ένα παιχνίδι στο οποίο ο περήφανος ιππότης σας Crusader μπορεί να πάθει καρδιακή προσβολή πολεμώντας ένα γιγάντιο γουρούνι και στη συνέχεια να χαθεί κατά τη διάρκεια μιας καθαρτικής παμπ μετά το μπουντρούμι αργή πορεία. Υποθέτω ότι αυτό οφείλεται κυρίως στη διάρκεια της συνεδρίας: Οι δαιδαλώδεις λαβύρινθοι του Darkest Dungeon μπορούν να γυαλιστούν σε ένα διάλειμμα για μεσημεριανό γεύμα ή ακόμα πιο γρήγορα, αν, ας πούμε, ανοίξετε το λάθος iron Maiden από νωρίς. Σας δίνει συμπυκνωμένα πλάνα κοσμικού τρόμου με έναν οικείο ρυθμό από τρομερές προοπτικές που τροφοδοτούν την απόλυτη τρέλα και την όμορφη οδοντωτή και σχισμένη τέχνη που μοιάζει με Hellboy.
Σκοτεινότερο μπουντρούμι 2 είναι περισσότερο ριμέικ παρά συνέχεια, νομίζω, και μου αρέσει πολύ λιγότερο. Διατηρεί και οξύνει το υπέροχο σύστημα μάχης του πρώτου παιχνιδιού – στο οποίο οι ικανότητες συνδέονται σε μεγάλο βαθμό με τη θέση – απλοποιώντας ορισμένα στατιστικά στοιχεία και εισάγοντας ένα πιο ευανάγνωστο σύνολο εικονιδίων για τους λάτρεις και τους λάτρεις, για να μην πω τίποτα για εντυπωσιακά μοντέλα τρισδιάστατων χαρακτήρων. Αλλά καταργεί εντελώς τους παλιούς λαβύρινθους τεράτων, αλλάζοντάς τους μια δομή που μοιάζει με απατεώνα στην οποία στέλνεις μόνο ένα βαγόνι ηρώων για να επιδρομείς σε ένα μακρινό, καταραμένο βουνό, επιλέγοντας σηματοδοτημένες διαδρομές σε διασταυρώσεις σύμφωνα με τις ανάγκες πόρων, ισοπεδώνοντας το πλήρωμά σου σε πανδοχεία στην πορεία και ξεκλείδωμα ικανοτήτων και αντικειμένων μεταξύ των δρομολογίων.
Ενώ η μορφή απατεώνων καθιστά την καμπάνια του παιχνιδιού λιγότερο φθοροποιημένη, βρίσκω το Darkest Dungeon 2 λιγότερο εύπεπτο κατά κάποιο τρόπο. Μου παίρνει περισσότερο χρόνο για να φτάσω στο επόμενο πανδοχείο από το να γυαλίσω ένα μπουντρούμι στο πρωτότυπο, και ποτέ δεν ενθουσίασα να οδηγήσω το ίδιο το βαγόνι. Ωστόσο, η εκλεπτυσμένη μάχη είναι έξυπνη, τα χάρτινα τοπία είναι μαγευτικά και πάνω από όλα, εξακολουθεί να έχει ως αφηγητή τον τάφο Wayne June.
